Learn Greek with Comprehensible Greek Audiobooks

---

PATROLOGOS edutainment

Τὸν πρῶτον μῆνα, ποὺ ἐξεσκέπασεν ἕνα μέρος τῆς κιβωτοῦ του ὁ Νῶε, εἶχε λείψει τὸ νερό, ἀλλὰ δὲν εἶχεν ἀκόμη ξηρανθῆ ἡ γῆ. 

Πότε ἐξηράνθη ἡ γῆ; Τὸν δεύτερον μῆνα, εἰς τὰς 27 τοῦ μηνὸς αὐτοῦ. Δηλαδὴ ἀκριβῶς ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνον ὁλόκληρον ἀπὸ τὴν ἐποχήν, ποὺ ἔγινεν ὁ κατακλυσμός. 

Τότε καὶ ὁ Θεὸς εἶπε πρὸς τὸν Νῶε: «Ἔξελθε ἐκ τῆς κιβωτοῦ σὺ καὶ ἡ γυνή σου καὶ οἱ υἱοί σου καὶ αἱ γυναῖκες τῶν υἱῶν σου μετὰ σοῦ». 

Ἔβγα ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτόν. Σὰν νὰ εἶναι τώρα ὁ Θεὸς ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτὸν καὶ ἀπ’ ἔξω νὰ φωνάζῃ πρὸς τὸν Νῶε καὶ νὰ καλῇ αὐτόν. Ἔβγα ἔξω σὺ καὶ ἡ γυναῖκα σου καὶ τὰ παιδιά σου καὶ αἱ γυναῖκες τῶν παιδιῶν σου. 

Ἂν ἤμεθα ἡμεῖς εἰς τὴν θέσιν τοῦ Νῶε, ἀπὸ τὴν ἀνυπομονησίαν μας θὰ ἀποπειρώμεθα νὰ ἐβγοῦμεν ἀπὸ τὴν κιβωτὸν πολὺ προτήτερα, χωρὶς νὰ περιμένωμεν τὴν ὁδηγίαν τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δὲν τὸν ἔχῃ ἐπισκεφθῆ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, βασανίζεται ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ τὰ ὄνειρά του. 

Τοῦ φαίνεται ἐπὶ παραδείγματι, πὼς ἐκεῖνο τὸ πρᾶγμα θὰ τὸν κάμῃ εὐτυχῆ. Τὸ ποθεῖ λοιπὸν καὶ τὸ ἐπιθυμεῖ. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠμπορεῖ νὰ τὸ ἀποκτήσῃ, βασανίζεται καὶ πάσχει καὶ γίνεται δυστυχής. 

Γιὰ πρόσεξε ὅμως ἐδῶ, ἀδελφέ μου, τί γίνεται. Ὁ Νῶε θέλει νὰ βγῇ ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτόν. Μὲ ὅλον του τὸ δίκαιον ἄλλως τε, ἀφοῦ εἶναι κατάκλειστος ἐκεῖ μέσα ἐπὶ δέκα μῆνας. 

Περιορίζει ὅμως τὴν ἐπιθυμίαν του αὐτήν, γιατί ξεύρει καλά, ὅτι ὁ Θεός, ποὺ ἔλαβε πρόνοιαν νὰ τὸν ἐμβάσῃ ἐκεῖ μέσα, ὅταν θὰ εἶναι καιρός, θὰ λάθῃ πρόνοιαν νὰ τὸν βγάλῃ ἀπ’ ἐκεῖ. 

Ὑποτάσσεται εἰς τὸν Θεόν, ὁ Ὁποῖος ξεύρει καλύτερα τί συμφέρει εἰς τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ ὅ,τι τὸ ξεύρει ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. 

Καὶ εἰρηνεύει ὁ Νῶε. Καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν ἦταν καιρὸς νὰ βγῇ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν καὶ ἂν ἔβγαινε τότε, ποὺ εἶδε τὰ νερὰ τῆς γῆς νὰ ἐκλείπουν, ζήτημα εἶναι ἂν θὰ μποροῦσε νὰ ζήσῃ καὶ νὰ μὴ θαφθῇ εἰς τὰ βάθη κανενὸς βούλκου. 

Ἔτσι νὰ τὸ κάμῃς καὶ σύ, ἀδελφέ μου. Ποθεῖς κάτι. Μὴν ἀφίνῃς νὰ κυριεύεσαι ἀπὸ τὴν ἐπιθυμίαν τοῦ κάτι αὐτοῦ, ποὺ ποθεῖς. Περιόριζέ την. 

Καὶ ἐμπιστεύσου τὰ πάντα εἰς τὸν Θεόν, ὁ Ὁποῖος ξεύρει τὸ συμφέρον μας καλύτερα ἀπὸ ὅ,τι τὸ ξεύρομεν ἡμεῖς. Καὶ ἀναπαύσου καὶ εἰρήνευε μὲ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς σοῦ δίδει καὶ εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς σὲ ὁδηγεῖ. 

Ὁ Θεὸς ἀκόμη παραγγέλλει εἰς τὸν Νῶε νὰ ἐξαγάγῃ ἀπὸ τὴν κιβωτὸν καὶ ὅλα τὰ θηρία καὶ τὰ πετεινὰ καὶ τὰ ζῶα καὶ τὰ ἑρπετά, ποὺ ἦσαν μαζῆ του εἰς τὴν κιβωτόν. 

Δὲν τοῦ λέγει, ἄνοιξε τὴν πόρτα τῆς κιβωτοῦ καὶ ἄφησέ τα νὰ φύγουν. Ἀλλὰ «ἐξάγαγε» αὐτά· βγάλε τα σὺ ὁ ἴδιος, διότι μονάχά τους αὐτὰ δὲν θὰ βγοῦν. 

Ἀφοῦ τὰ ἐσυμμάζευσες καὶ τοὺς ἔδωκες προστασίαν ὑποκάτω ἀπὸ τὴν κιβωτόν· ἀφοῦ τὰ ἔθρεψες τόσον καιρόν· ἀφοῦ τὰ εἶχες ὑπὸ τὰς διαταγάς σου εἰς τὴν ἐποχὴν τοῦ κινδύνου, δίκαιον εἶναι καὶ τώρα εἰς τὴν ἐποχὴν τῆς ἀσφαλείας καὶ τῆς εἰρήνης νὰ ἀποδώσουν τὴν τιμὴν τῆς ὑποτελείας των εἰς σέ· 

θὰ περιμένουν λοιπὸν νὰ τὰ βγάλῃς σὺ ὁ ἴδιος καὶ δὲν θὰ βγοῦν μόνα των. «Ἐξάγαγέ» τα λοιπόν. 

Καὶ ὁ Νῶε ὑπακούει. Ὅπως χωρὶς τὴν ἄδειαν τοῦ Θεοῦ δὲν ἐτόλμα νὰ βγῇ ἔξω ἀπὸ τὴν κιβωτόν, ἔτσι καὶ τώρα ποὺ δίδεται ἡ ἐντολὴ νὰ βγῇ, δὲν τολμᾷ νὰ μείνῃ μέσα εἰς τὴν κιβωτόν. 

Καὶ πειθαρχῶν κατὰ πάντα εἰς τὸν Θεὸν βγαίνει ἀπὸ τὴν κιβωτὸν αὐτὸς μὲ ὁλόκληρον τὴν οἰκογένειάν του, βγάζει δὲ ἀπ’ αὐτὴν καὶ ὅλον τὸ πλῆθος ἐκεῖνο τῶν ζώων καὶ τῶν θηρίων καὶ τῶν ἑρπετῶν ποὺ εἶχε μαζῆ του. 

Καὶ τώρα βλέπει καλύτερα, τί ἤξιζεν ὁ περιορισμός του μέσα εἰς τὴν κιβωτὸν ἐπὶ ἓν ὁλόκληρον ἔτος. 

Ἕως ὅτου ἦταν εἰς τὴν κιβωτὸν ἐδοκίμαζε τὴν στενοχωρίαν τῆς φυλακῆς ἐκείνης. Τώρα ποὺ ὁδηγεῖται εἰς ἀναψυχὴν καὶ ἐξέρχεται σῶος καὶ ἀβλαβὴς εἰς τὴν γῆν, ἀναμφιβόλως θὰ εὐλογῇ τὴν ὥραν, ποὺ ἔμβαινεν εἰς τὴν κιβωτὸν καὶ ἐκλείετο εἰς αὐτήν. 

Ἔτσι εἶναι ἡ θλῖψις ἀναγνῶστα μου. Ἔτσι εἶναι ἡ παιδεία τοῦ Κυρίου. Ἐφ’ ὅσον ἡ ράβδος τοῦ Θεοῦ σὲ παιδεύει, σοῦ φαίνονται ὅλα βουνὰ καὶ ὅλα μαῦρα. 

Σοῦ παρίσταται, πὼς εἶσαι μέσα σὲ μιὰ φυλακή, πιὸ σκοτεινὴ ἀπ’ ἐκείνην, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκλείσθη ὁ Νῶε. Ἀλλ’ ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας τέτοιος εἶναι· πικρός, στενός, κοπιαστικός, γεμᾶτος ἀπὸ ἀγκάθια. 

Περίμενε ὅμως λιγάκι· θὰ ἔβγῃς καὶ σὺ εἰς ἀναψυχήν, ὅπως ὁ Νῶε. Καὶ θὰ ἴδῃς τότε, τί ἤξιζεν ἡ παιδεία τοῦ Κυρίου καὶ πόσον εὐλογημένη ἦτον αὕτη. 

Εὐθὺς ὡς ἐβγῆκεν ὁ Νῶε ἀπὸ τὴν κιβωτόν, ἡ πρώτη του πρᾶξις ἦταν νὰ οἰκοδομήσῃ θυσιαστήριον πρὸς λατρείαν τοῦ Κυρίου. 

Γιὰ ὅ,τι ἔκαμεν ἕως τώρα, ἐπερίμενε διαταγὰς πρῶτον ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ σύμφωνα πρὸς αὐτὰς ἐνήργει. Τώρα ὅμως ἐνεργεῖ μοναχός του, ἐξ ἰδίας του ἀποφάσεως καὶ προαιρέσεως. 

«Καὶ ᾠκοδόμησε Νῶε θυσιαστήριον τῷ Κυρίῳ». Δὲν λέγει ἡ Γραφή, ὅτι τοῦ εἶπεν ἄλλος τις νὰ τὸ οἰκοδομήσῃ. Τὸ οἰκοδόμησε μόνος του. 

Ἦταν καθῆκον του νὰ τὸ οἰκοδομήσῃ. Ἦταν ὑποχρέωσίς του νὰ εὐχαριστήσῃ καὶ νὰ δοξολογήσῃ τὸν Θεόν. Καὶ ἔπρεπε μόνος του νὰ τὸ καταλάβῃ καὶ νὰ τὸ αἰσθανθῇ. 

Τὸ ἐκατάλαβε δὲ καὶ τὸ ᾐσθάνθη βαθέως ὁ εὐλαβὴς καὶ δίκαιος καὶ ἐνάρετος ἐκεῖνος ἄνθρωπος καὶ δι’ αὐτὸ πρώτη του δουλειὰ ποὺ κάμνει εἶναι ν’ ἀνεγείρῃ θυσιαστήριον πρὸς λατρείαν τοῦ Θεοῦ. 

Δὲν σκέπτεται νὰ κτίσῃ σπίτι διὰ τὸν ἑαυτόν του, καίτοι εἶχεν ἀπόλυτον ἀνάγκην αὐτοῦ. 

Εἰς τὴν ἐρημιὰν μέσα εὑρίσκετο, εἰς ἕνα κόσμον καινούργιον, ἄγνωστον, εἰς μίαν δημιουργίαν νέαν. Βέβαια ἐχρειάζετο νὰ φτιάσῃ σπίτι ἢ κάποιαν καλύβην νὰ στεγασθῇ. 

Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ἐν τούτοις. Πιὸ ἀναγκαιότερον εὑρίσκει ν’ ἀνεγείρῃ θυσιαστήριον εἰς τὸν Θεόν. Αὐτὸ θεωρεῖ περισσότερον ἐπεῖγον καὶ περισσότερον ἀπαραίτητον. 

Καὶ τὸ θεωρεῖ μόνος του, χωρὶς νὰ τοῦ τὸ ζητήσῃ ὁ Θεὸς καὶ χωρὶς ἄγγελός τις ἢ ἄλλο κτίσμα νὰ τοῦ τὸ ὑποδείξῃ. Πῶς λοιπὸν ὁ Θεὸς νὰ μὴ εὐαρεστηθῇ εἰς μίαν τέτοιαν εὐγνωμοσύνην καὶ θερμὴν τῆς καρδίας διάθεσιν; 

Καὶ ἀφοῦ οἰκοδόμησε θυσιαστήριον ὁ Νῶε, «ἔλαβεν ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν πετεινῶν τῶν καθαρῶν καὶ ἀνήνεγκεν εἰς ὁλοκάρπωσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον». 

Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ πρῶτος ἀπὸ ὅλους. Πρῶτος λοιπὸν ἀπὸ ὅλους πρέπει νὰ ὑπηρετῆται. Καὶ ἀρχίζει καλὰ ἐκεῖνος, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸν Θεόν. 

Ἀρχίζει λοιπὸν καὶ ὁ Νῶε πολὺ καλά. Προσφέρει ἐπάνω εἰς τὸ θυσιαστήριον θυσίαν εἰς τὸν Θεόν, καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ πρώτη του πρᾶξις ποὺ κάμνει εὐθὺς ὡς ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν κιβωτόν. 

Παίρνει ἀπὸ ὅλα τὰ κτήνη τὰ καθαρὰ καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ πετεινὰ τὰ καθαρά, τὰ σφάζει καὶ τὰ προσφέρει ἐπάνω εἰς τὸ θυσιαστήριον κατακαίων αὐτά. 

Ἀπὸ τὰ κτήνη τὰ καθαρὰ καὶ ἀπὸ τὰ πετεινὰ τὰ καθαρά. Ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ τοῦ ἐχρησίμευον· ποὺ μποροῦσε νὰ τὰ φάγῃ καὶ αὐτός· ποὺ τοῦ ἦσαν πιὸ ἀναγκαῖα καὶ πιὸ χρήσιμα ἀπὸ τὰ ἄλλα. Τὰ καλύτερα λοιπόν. 

Καὶ βέβαια διὰ νὰ δεχθῇ ὁ Θεὸς μίαν θυσίαν δὲν εἶναι ἀρκετὸν νὰ γίνῃ ὅπως - ὅπως ἡ θυσία αὐτή· εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνῃ καὶ ὅπως πρέπει. Πρέπει εἰς τὸν καθαρὸν καὶ ἅγιον Θεὸν καθαρὰ καὶ ἁγία νὰ προσφέρεται θυσία. 

Καὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὅλη ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ καλὴ καὶ καθαρὰ εἶναι. Μ’ ὅλα ταῦτα μεταξὺ τῶν δημιουργημάτων, ποὺ ὅλα εἶναι καθαρὰ καὶ καλά, μερικὰ τὰ ἔφτιασεν ὁ Θεὸς νὰ εἶναι καθαρώτερα καὶ χρησιμώτερα. Καὶ ἀπὸ τὰ τελευταῖα αὐτὰ ἔπρεπε νὰ προσφέρεται θυσία εἰς τὸν Θεόν. 

Ναί, Χριστιανέ μου· «καθαρά». Καὶ σὺ λοιπὸν καθαρὰ ἔργα καὶ καρδίαν καθαρὰν πρόσφερε εἰς τὸν Θεόν. 

Θυσίαν μὲ καθαρὰ ἐλατήρια, ἀπὸ εὐλάβειαν ἀληθινήν, ὄχι μὲ ὑποκρισίαν ἀνακατευμένην· καθαρὰν θυσίαν· καθαρὰν ὄχι μόνον εἰς τὴν ὄψιν της καὶ εἰς τὰ ἐξωτερικά της φαινόμενα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ βάθος της. 

Ὁ Νῶε ἐν τούτοις ἀπὸ τὰ καθαρὰ ζῶα μόλις ἑπτὰ ζεύγη ἀπὸ τὸ κάθε εἶδος εἶχε. Καὶ ἦταν εἰς τὴν ἀρχὴν μιᾶς νέας δημιουργίας. 

Διότι ἀπὸ τὰ ἑπτὰ αὐτὰ ζευγάρια ἐπρόκειτο νὰ γεννηθοῦν τὰ ποίμνια καὶ αἱ ἀγέλαι, ποὺ θὰ ἦσαν ἀναγκαῖα εἰς τὸν νέον κόσμον τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ἐγεννᾶτο ἀπὸ τὸν Νῶε καὶ τὰ παιδιά του. 

Καὶ μ’ ὅλα ταῦτα δὲν λέγει: Μήπως μοῦ λιγοστεύσουν τὰ ζῶα καὶ τὰ πετεινὰ τὰ καθαρὰ καὶ μοῦ λείψουν ὕστερα; 

Ὄχι· σφάζει χωρὶς τσιγγουνιά, χωρὶς φόβον. Εἰς τὸν Θεὸν ἀνήκουν ὅλα. Ὁ Θεὸς τὰ ἐδημιούργησε. Καὶ ἂν λείψουν, εἶναι δυνατὸς Αὐτὸς νὰ τὰ δημιουργήσῃ πάλιν καὶ νὰ τὰ ἀναστήσῃ ἐκ νέου. 

Καὶ ἔτσι δεικνύει τὴν εἰλικρίνειαν τῆς εὐγνωμοσύνης του καὶ τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸν Θεόν. 

Καὶ ὅπως ἐσκέφθη ὁ Νῶε, ἔτσι καὶ ἔγινεν. Ἐνῶ ἔσφαξε διὰ νὰ προσφέρῃ εἰς τὸν Θεὸν θυσίαν, τὰ ζῶα τὰ καθαρὰ καὶ τὰ πετεινὰ τὰ καθαρὰ δὲν ὠλιγόστευσαν, ἀλλ’ ἐπληθύνθησαν. 

Ἔτσι καὶ σύ, ἀδελφέ μου, ὅταν ἡ περίστασις τὸ καλῇ νὰ προσφέρῃς κάτι εἰς τὸν Θεόν, πρὸς δόξαν τοῦ ὀνόματός Του, μὴ σοῦ περάσῃ εἰς τὸν νοῦν ὅτι θὰ στερηθῇς καὶ σὺ καὶ θὰ πτωχύνῃς. 

Ὁ Θεὸς θὰ σοῦ τὸ δώσῃ ἀπὸ ἀλλοῦ περισσότερον καὶ ἀφθονώτερον. Δὲν ἀκούεις τί λέγει τὸ Πνεῦμα Του διὰ τοῦ προφήτου; «Ὅλην τὴν ἡμέραν ἐλεεῖ καὶ δανείζει ὁ δίκαιος καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ εἰς εὐλογίαν ἔσται». 

Ἡ Ἁγία Γραφὴ ἐπειδὴ ὁμιλεῖ ὄχι μόνον πρὸς ἀνθρώπους ἐγγραμμάτους καὶ ἀνεπτυγμένους, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἀγραμμάτους ἐντελῶς καὶ ἀμαθεῖς, 

διὰ νὰ γίνωνται καταληπτὰ ἀπὸ ὅλους τὰ ὅσα γράφει, συνειθίζει νὰ μεταχειρίζεται εἰκόνας ζωηρὰς ἀπὸ τὸν καθημερινόν μας βίον καὶ νὰ χρησιμοποιῇ ἐκφράσεις, αἱ ὁποῖαι ἐφαρμόζονται καὶ ἁρμόζουν εἰς τὸν ἄνθρωπον μόνον, διὰ νὰ παραστήσῃ μὲ αὐτὰς ἐκφραστικώτερον τὰς ἀοράτους ἐνεργείας τοῦ ἀοράτου Θεοῦ. 

Καὶ ἐδῶ λοιπὸν προκειμένου νὰ περιγράψῃ ζωηρότερον τὴν εὐαρέσκειαν καὶ εὐχαρίστησιν τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν ζῆλον, διὰ τὴν εὐλάβειαν, διὰ τὴν εὐγνωμοσύνην, διὰ τὴν θυσίαν τοῦ Νῶε, λέγει ὅτι «ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας». 

Ὡσὰν νὰ εἶχεν ὁ Θεὸς ὄσφρησιν ὑλικὴν σὰν τὴν ἰδικήν μας καὶ ὡσὰν ὁ καπνὸς τῆς θυσίας ποὺ ἀνέβαινεν ἀπὸ τὸ θυσιαστήριον νὰ τοῦ ἐμύρισεν, ὅπως μυρίζει εἰς ἡμᾶς, καὶ νὰ τὸν εὐχαρίστησεν, ὅπως εὐχαριστεῖ ἡμᾶς μία μυρωδιὰ ἐξαιρετικὴ καὶ ὡραία. 

Ἀλλὰ βέβαια ὁ Θεὸς δὲν ἔχει σῶμα, ὅπως εἶναι τὸ ἰδικόν μας. Πνεῦμα ὁ Θεός. Πῶς ὅμως ἀλλοιώτικα θὰ μᾶς ἔδιδε νὰ ἐννοήσωμεν ζωηρά - ζωηρὰ ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι ὁ Θεὸς εὐηρεστήθη μὲ τὴν θυσίαν καὶ μὲ τὸν ζῆλον τοῦ Νῶε; 

Ὁ Θεὸς λοιπὸν ηὐχαριστήθη μὲ τὴν θυσίαν τοῦ Νῶε. Καὶ ἡ θυσία αὐτὴ τοῦ προσελκύει τὴν ἀγάπην ὄχι μόνον εἰς τὸν Νῶε, ἀλλὰ καὶ εἰς ὁλόκληρον τὸν νέον κόσμον, ποὺ πρόκειται νὰ γεννηθῇ ἀπὸ τὸν Νῶε. 

Καὶ λαμβάνει τὴν ἀπόφασιν νὰ μὴ καταστρέψῃ πλέον τὸν κόσμον, ὅπως τὸν κατέστρεψε τώρα. 

Ἡ θυσία ἐκείνη, τὴν ὁποίαν ὁ νέος γενάρχης Τοῦ προσφέρει, Τοῦ παρουσιάζει ἐμπρὸς εἰς τὸ Μάτι Του, ποὺ τὰ βλέπει ὅλα, ὄχι μόνον τὰ παρόντα, ἀλλὰ καὶ τὰ μέλλοντα. 

Τοῦ παρουσιάζει λέγομεν τὴν ἄλλην ἐκείνην ἀτίμητον θυσίαν, ποὺ θὰ Τοῦ προσέφερεν εἰς ὀσμὴν εὐωδίας ὁ εἰκονιζόμενος ὑπὸ τοῦ Νῶε Μεσσίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. 

Καὶ δι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἀποφασίζει νὰ μὴ καταστρέψῃ πλέον τὸ ἀνθρώπινον γένος. «Οὐ προσθήσω, λέγει ὁ Θεός, καταράσασθαι τὴν γῆν διὰ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων». 

Τὴν κατηράσθην μιὰ φορὰ τὴν γῆν, ὅταν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα παρέβησαν τὴν ἐντολήν Μου. 

Εἰς τὴν πρώτην ἐκείνην κατάραν δὲν θὰ προσθέσω πλέον καὶ νέαν κατάραν ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων. 

Δὲν θὰ προσθέσω, ὅπως προσέθεσα τῶρα, ποὺ ἔπνιξα τὸν κόσμον. Καὶ διατί δὲν θὰ προσθέσω; «Ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ». 

Προηγουμένως, ὅταν ὁ Θεὸς ἀπεφάσιζε νὰ καταστρέψῃ τὸ ἀνθρώπινον γένος, εἶχεν ὡς αἰτίαν τῆς καταστροφῆς αὐτῆς ὅτι «πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας». 

Ἐδῶ πάλιν ὡς αἰτίαν, ποὺ ἀνακόπτει τὴν ὀργήν Του καὶ ἀποφασίζει νὰ μὴ ξανακαταστρέψῃ τὸν κόσμον, ἔχει τὸ «ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ». 

Αὐταὶ αἱ δύο αἰτίαι δὲν φαίνονται νὰ εἶναι αἱ ἴδιαι; Πῶς λοιπὸν εἰς τὴν μίαν περίπτωσιν φέρνουν τὸν κατακλυσμὸν καὶ εἰς τὴν ἄλλην τὸ ἔλεος; 

Ναί, ἀναγνῶστα μου· φαίνονται νὰ εἶναι αἱ ἴδιαι, ἀλλ’ ἐὰν προσὲξῃς εἰς τὸ βάθος, τί ἔννοιαν ἔχουν οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ Θεοῦ, θὰ ἴδῃς ὅτι δὲν εἶναι αἱ ἴδιαι, ἀλλ’ ἐντελῶς διαφορετικαί. 

Εἰς τὴν πρώτην περίπτωσιν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ περιγράφουν τὴν διαφθοράν, εἰς τὴν ὁποίαν μὲ τὴν θέλησίν των εἶχαν φθάσει οἱ ἄνθρωποι. 

Ἦτο τόσον μεγάλη ἡ διαφθορά των, ὥστε μὲ ὅλας τὰς ψυχικάς των δυνάμεις ὅλας τὰς ἡμέρας διενοοῦντο καὶ ἐπεθύμουν τὰ πονηρά. 

Ἐδῶ ὅμως εἰς τὴν δευτέραν περίπτωσιν οἱ λόγοι τοῦ Θεοῦ περιγράφουν τὴν διαφθορὰν ποὺ φυσικὰ ἐξ αἰτίας τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ἔχει ὁ καθένας ἄνθρωπος. 

Καὶ ἡ διαφθορὰ αὐτὴ εἶναι μία ἀρρώστεια, ποὺ τὴν κληρονομοῦμεν ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ τὴν ἔχομεν ἀπὸ τὰ μικρά μας χρόνια, «ἐκ νεότητος» ἡμῶν. 

Διαφθορά, τὴν ὁποίαν εὑρίσκεις ὄχι μόνον εἰς ἐκείνους, ποὺ ἡ θέλησίς των εἶναι διεστραμμένη, ἀλλὰ καὶ εἰς ἐκείνους, τῶν ὁποίων ἡ θέλησις εἶναι ἁγνή, εἰλικρινής, εὐθεῖα, καλοπροαίρετος. 

Διαφθορά, ποὺ μᾶς κάμνει νὰ κλίνωμεν εἰς τὸ κακὸν περισσότερον παρὰ εἰς τὸ ἀγαθόν, μᾶς σύρει εἰς τὴν ἁμαρτίαν μὲ μεγάλην εὐκολίαν, μᾶς κάμνει δὲ τὴν ἀρετὴν πολὺ δύσκολον καὶ τραχεῖαν. 

Ἄλλο λοιπὸν ἐσήμαιναν οἱ λόγοι ἐκεῖνοι τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶπεν ὡς αἰτιολογίαν τῆς ἀποφάσεώς Του νὰ καταστρέψῃ τὸν κόσμον, καὶ ἄλλο σημαίνουν οἱ λόγοι αὐτοί, ποὺ λέγει τώρα. 

Ἐκεῖνοι ἐσήμαιναν μίαν διαφθοράν, ποὺ δὲν ἔπερνεν ἰατρείαν, διότι εἶχε προχωρήσει εἰς ὅλας τὰς ψυχικὰς δυνάμεις τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων. 

Αὐτοὶ σημαίνουν μίαν διαφθοράν, ποὺ κατήντησε νὰ εἶναι ὡσὰν φυσικὴ εἰς ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος, ἀλλὰ ἡ ὁποία ὅμως παίρνει ἰατρείαν καὶ δὲν εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐκδιωχθῇ. 

Ἀπὸ τὰ μικρά του χρόνια, ἀπὸ τότε ἀκόμη, ποὺ δὲν ἔχει καταλάβει καλά - καλὰ τὸν ἑαυτόν του, κλίνει καὶ σύρεται ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὸ κακόν. 

Καὶ εὐκολώτερα καὶ μὲ μεγαλυτέραν εὐχαρίστησιν σκέπτεται καὶ ἐπιθυμεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸ κακὸν μᾶλλον παρὰ τὸ ἀγαθόν, τὸ ὁποῖον τοῦ εἶναι συντροφευμένον μὲ πολλὲς δυσκολίες. 

Γι’ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ὁ Θεὸς τὸν συμπαθεῖ καὶ τὸν οἰκτείρει. Ἀφοῦ τὴν ἔχει ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος μέσα του ριζωμένην τὴν ἁμαρτίαν, διατί νὰ τὸν καταστρέψω; Μὲ τὸν κατακλυσμὸν ποὺ θὰ φέρω, θὰ τιμωρήσω μὲν τὸ κακόν, ἀλλὰ δὲν θὰ τὸ ἰατρεύσω. 

Ἐὰν κατέστρεψα πρὸ ὀλίγου τὸν κόσμον, τὸ ἔκαμα, διότι ἡ κακία του εἶχε φθάσει εἰς τὸ κατακόρυφον πλέον καὶ δὲν ἔπαιρνεν ἰατρείαν. 

Τώρα ὅμως θὰ ξαναγίνῃ πάλιν ἡ διαφθορά, ποὺ ἦταν καὶ ἄλλοτε εἰς τὴν γῆν, μαζῆ ὅμως μὲ τοὺς διεφθαρμένους ἀνθρώπους θὰ ὑπάρχῃ καὶ μία γενεά, ποὺ θὰ πολεμῇ τὴν ἁμαρτίαν καὶ θὰ θέλῃ νὰ ἰατρευθῇ ἀπὸ τὴν διαφθοράν της. 

Αὐτοὺς θὰ εὕρω τρόπον νὰ τοὺς ἰατρεύσω καὶ νὰ τοὺς ἁγιάσω καὶ νὰ τοὺς ἀναπλάσω ψυχικῶς. Καὶ πρὸς χάριν αὐτῶν δὲν θὰ ξανακαταστρέψω τὸν κόσμον. 

Ἡ καταστροφὴ προκαλεῖ τρόμον εἰς τοὺς ἁμαρτωλούς. Εἰμπορεῖ νὰ τοὺς ἐκφοβίζῃ. Δὲν εἶναι ἐν τούτοις ἱκανὴ νὰ τοὺς ἀλλάξῃ καὶ νὰ τοὺς διορθώσῃ ριζικῶς. 

«Οὐ προσθήσω οὖν ἔτι πατάξαι πᾶσαν σάρκα ζῶσαν, καθὼς ἐποίησα». 

Αὐτὴν τὴν γενικὴν καὶ παγκόσμιον καταστροφήν ἐπὶ τῆς γῆς δὲν θὰ τὴν ξαναφέρω, ἔξω μόνον ἀπὸ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, ποὺ θὰ ξανακαινουργώσω τὸ σύμπαν ὁλόκληρον. 

Δὲν θὰ πατάξω διὰ θανάτου συγχρόνως καὶ εἰς τὸν αὐτὸν καιρὸν κάθε ζωντανὴν ὕπαρξιν, ὅπως τὸ ἔκαμα τώρα. 

Μερικὰς καταστροφὰς θὰ τὰς κάμω καὶ εἰς τὸ μέλλον. Ἀλλὰ αὐταὶ θὰ πίπτουν εἰς ἓν μέρος τῆς γῆς, εἰς ὡρισμένας πόλεις, εἰς ὡρισμένας φυλὰς καὶ οἰκογενείας. 

Εἰς αὐτὴν σήμερον, εἰς ἐκείνην αὔριον, εἰς τὴν ἄλλην μεθαύριον. Μὲ σεισμοὺς ἐδῶ, μὲ πλημμύρας ἐκεῖ, μὲ ἐκρήξεις ἡφαιστείων ἀλλοῦ, μὲ ἐπιδημίας καταστρεπτικὰς πάρα πέρα κλπ. 

Διότι, πῶς ἀλλοιῶς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἡ ἁμαρτία τοὺς τυφλώνει καὶ τοὺς κάμνει νὰ Μὲ λησμονοῦν, πῶς ἀλλοιῶς θὰ δοκιμάζουν τὴν ὀργήν Μου καὶ θὰ αἰσθάνωνται τὴν τρομερὰν ἀπειλήν Μου; 

«Πάσας τὰς ἡμέρας τῆς γῆς σπέρμα καὶ θερισμός, ψῦχος καὶ καῦμα, θέρος καὶ ἔαρ, ἡμέραν καὶ νύκτα οὐ καταπαύσουσιν». Ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς γῆς, δηλαδὴ ὅσον καιρὸν θὰ ὑπάρχῃ ἡ γῆ. 

Ὥστε λοιπὸν ἡ γῆ αὐτή, ὅπως τὴν βλέπομεν σήμερον, δὲν εἶναι αἰωνία. Ὅπως μετρημένες εἶναι τοῦ καθ’ ἑνὸς μας οἱ ἡμέρες, ἔτσι μετρημένες εἶναι καὶ τῆς γῆς οἱ ἡμέρες. 

Καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν αὐτῶν δὲν τὸν εἰξεύρομεν βέβαια ἡμεῖς, τὸν εἰξεύρει ὅμως Ἐκεῖνος, ποὺ τὸν ὥρισε, δηλαδὴ ὁ Θεός. 

Καὶ ὅταν συμπληρωθοῦν οἱ ἡμέρες αὐτές, τότε ὅλα αὐτά, ποὺ βλέπεις εἰς τὴν γῆν, θὰ καταστραφοῦν καὶ θὰ διαλυθοῦν. Πῦρ θὰ πέσῃ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἀπὸ τὸ καμίνι αὐτὸ θὰ ἔβγῃ εἰς τὸ τέλος καινούργιος κόσμος καὶ καινούργια γῆ. 

Ἐφ’ ὅσον ὅμως διαρκοῦν αἱ ἡμέραι αὐταὶ τῆς γῆς, ὁ Θεὸς ἔχει ἀποφασίσει τώρα νὰ μὴ λείψῃ πλέον ἀπὸ τὴν γῆν ἡ διαδοχὴ ἡ κανονικὴ καὶ τακτικὴ τῶν διαφόρων ἐποχῶν καὶ ὡρῶν τοῦ ἔτους. 

Θὰ ὑπάρχῃ πάντοτε καλοκαῖρι καὶ χειμῶνας καὶ θὰ διαδέχεται τὴν ἄνοιξιν τὸ θέρος καὶ τοῦτο θὰ τὸ διαδέχεται τὸ φθινόπωρον καὶ θὰ ἐπακολουθῇ ὁ χειμών. 

Ποτὲ δὲν θὰ εἶναι ὁλόκληρον τὸ ἔτος ἕνας συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπος χειμῶνας, ὅπως ἔγινε κατὰ τὸ ἔτος τοῦ κατακλυσμοῦ. 

Ὡσαύτως ἡ ἡμέρα θὰ διαδέχεται τὴν νύκτα καὶ ἡ νύκτα τὴν ἡμέραν. Καὶ ποτὲ δὲν θὰ εἶναι σκότος διαρκὲς ἐπάνω εἰς ὅλην τὴν γῆν, ὅπως θὰ ἔγιναν ἀναμφιβόλως κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ κατακλυσμοῦ. 

«Οὐ καταπαύσουσιν». Ἡ κανονικὴ αὐτὴ διαδοχὴ τῶν ὡρῶν καὶ ἐποχῶν τοῦ ἔτους δὲν θὰ καταπαύσῃ ποτέ. Ὁ Θεὸς θὰ προνοῇ περὶ τούτου. 

Καὶ θὰ ἐποπτεύῃ ἡ Πρόνοιά Του, ὥστε ἡ κάθε ἐποχὴ νὰ ἔρχεται εἰς τὸν καιρόν της καὶ νὰ μένῃ μέσα εἰς τὰ ὅριά της, ὥστε καμμία ἀταξία νὰ μὴ γίνεται ποτὲ καὶ καμμία ἀνατροπὴ νὰ μὴ λαμβάνῃ χώραν. 

Καὶ ἔτσι θὰ εὑρισκώμεθα πάντοτε εἰς μίαν διαρκῆ μεταβολὴν καὶ ἀλλαγήν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε εἰς μίαν ἀμετάβλητον σταθερότητα. 

Οἱ ἐποχὲς θὰ ἀλλάζουν πάντοτε καὶ θὰ διαδέχεται ἡ μία τὴν ἄλλην. Οἱ ἡμέρες καὶ οἱ νύκτες θὰ περνοῦν καὶ θὰ διαδέχεται ἡ μία τὴν ἄλλην. Καμμία ὅμως ἀταξία δὲν θὰ γίνεται ποτέ. 

Διότι οὔτε οἱ ἐποχὲς θὰ παύσουν, οὔτε καμμία ἀπὸ αὐτὲς θὰ λείψῃ, οὔτε τὰ ὅρια τῆς μιᾶς θὰ μεγαλώσουν ποτὲ ἐπὶ ζημίᾳ τῶν ὁρίων τῆς ἄλλης, οὔτε ἡ νὺξ θὰ ὑποχωρήσῃ ποτὲ γιὰ πάντα εἰς τὴν ἡμέραν, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἡ ἡμέρα θὰ καταδουλωθῇ ποτὲ εἰς τὸ σκότος τῆς νυκτός. 

Οἱ λόγοι τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοὺς ὁποίους ἐξητάσαμεν προηγουμένως, ἀποτελοῦν ἀποφάσεις, τὰς ὁποίας μόνος Του καὶ κατ’ ἰδίαν ἔλαβεν ὁ Θεός. 

Τώρα ἡ Γραφὴ ἐμφανίζει τὸν Θεὸν νὰ συνομιλῇ μὲ τὸν Νῶε καὶ νὰ τοῦ ἐκδηλώνῃ τὰς εὐμενεῖς διαθέσεις, τὰς ὁποίας καὶ δι’ αὐτὸν καὶ δι’ ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος ἔχει ὁ Θεός. 

«Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτοῖς. Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς». 

Ὅπως εὐλόγησε τοὺς πρωτοπλάστους, ἔτσι εὐλόγησε καὶ αὐτοὺς τώρα. Καὶ ὅ,τι εἶπεν εἰς τοὺς πρωτοπλάστους, ὅταν ἡγίαζε τὸν δεσμόν τους καὶ τὴν ἕνωσίν τους, τὸ αὐτὸ λέγει καὶ εἰς αὐτούς. 

Μήπως καὶ αὐτοί, ὁ Νῶε δηλαδὴ καὶ τὰ παιδιά του, δὲν ἐπρόκειτο νὰ χρηματίσουν τώρα γενάρχαι δι’ ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος, ὅπως εἰς τὴν ἀρχὴν καὶ ὁ Ἀδάμ; 

Τοὺς δίδει κληρονομίαν τὴν γῆν καὶ τοὺς εὐλογεῖ, ἵνα οἱ ὀλίγοι αὐτοὶ πληθυνθοῦν καὶ πολλαπλασιασθοῦν, ὥστε νὰ γεμίσουν τὴν γῆν καὶ ἐντὸς ὀλίγου κάθε μέρος κατοικήσιμον τῆς γῆς νὰ κατακυριευθῇ καὶ νὰ καταληφθῇ ἀπὸ ἀνθρώπους. 

Καὶ νὰ γίνῃ οὕτω ἡ γῆ κατοχὴ καὶ κληρονομία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους παντοτεινὴ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. 

Νὰ πληθύνωνται πάντοτε αἱ γενεαὶ τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ διαδέχεται ἡ μία τὴν ἄλλην ὡσὰν κύματα θαλάσσης διαρκῶς κυμαινομένης, ὥστε ἐπὶ τῆς γῆς ποτὲ νὰ μὴ λείπουν τοῦ Νῶε ἀπόγονοι καὶ διάδοχοι, κατέχοντες καὶ διατηροῦντες τὰ δικαιώματά των ἐπὶ τῆς γῆς. 

«Καὶ ὁ τρόμος καὶ ὁ φόβος ὑμῶν ἔσται ἐπὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς, ἐπὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐπὶ πάντα τὰ κινούμενα ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσσης· ὑπὸ χεῖρας ὑμῖν δέδωκα». 

Τοὺς δίδει ἀκόμη ἐξουσίαν καὶ δικαιώματα καὶ ἐπὶ ὅλων τῶν ζώων καὶ τῶν θηρίων καὶ τῶν πετεινῶν τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐπὶ τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης. 

Καὶ δὲν τοὺς τὰ ἀναγνωρίζει ἁπλῶς τὰ δικαιώματα ταῦτα, ἀλλὰ καὶ ἐγκαθιστᾷ καὶ ἐπιβάλλει τὴν κυριαρχίαν τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῶν ζώων καὶ τῶν κατωτέρων ὑπάρξεων. 

Θὰ σὲ βλέπουν, ἄνθρωπε, τὰ ζῶα καὶ τὰ θηρία καὶ πάντα τὰ κινούμενα ἐπὶ τῆς γῆς καὶ εἰς τὰς θαλάσσας καὶ θὰ σὲ φοβοῦνται καὶ θὰ σὲ τρέμουν, ἀναγνωρίζοντά σε ὡς ἀνώτερόν των. 

Θᾲ σὲ φοβοῦνται καὶ θὰ σὲ τρέμουν. Εἶναι ὅμως τώρα μία διαφορά. Ἄλλοτε, προτοῦ ἁμαρτήσῃ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ὁ Θεὸς τοὺς εἶχεν ἐγκαταστήσει ἐπὶ τῶν ζώων κυρίους καὶ ἐξουσιαστάς. 

Καὶ ἐξουσίαζον τὴν κατωτέραν δημιουργίαν οἱ πρωτόπλαστοι πρὶν ἢ ἁμαρτήσουν, ἐμπνέοντες εἰς τὰ ζῶα καὶ εἰς τὰ θηρία τὴν ἀγάπην. Τώρα ὅμως, ὅπου ἡ ἁμαρτία εἰσεχώρησεν εἰς τὸν κόσμον, ὁ ἄνθρωπος ἐπιβάλλεται διὰ τοῦ τρόμου καὶ τοῦ φόβου. 

Καὶ βλέπεις δι’ αὐτὸ ἐκεῖνα τὰ ζῶα, ποὺ εἶναι χρήσιμα εἰς τὸν ἄνθρωπον, τιθασεύονται καὶ ἐξημερώνονται ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὰ χρησιμοποιεῖ οὗτος, εἴτε διὰ νὰ τὸν ὑπηρετοῦν καὶ νὰ τὸν δουλεύουν, εἴτε διὰ νὰ τὸν τρέφουν, εἴτε καὶ διὰ τὰ δύο συγχρόνως. 

Βλέπεις τὸ ἄλογον νὰ δέχεται εἰς τὸ στόμα του τὸν χαλινόν, καὶ τὸ βῶδι, ποὺ μὲ ἕνα τίναγμα τῶν κεράτων του θὰ μποροῦσε νὰ θανατώσῃ τὸν ἄνθρωπον, νὰ δέχεται νὰ τοῦ βάλουν τὸν ζυγὸν καὶ νὰ τὸ διευθύνουν εἰς τὸ χωράφι. 

Βλέπεις καὶ τὸ πρόβατον νὰ στέκεται ἄφωνον ὑποκάτω ἀπὸ τὰ χέρια ἐκεῖνα ποὺ τὸ κουρεύουν, καθὼς καὶ ἐμπρὸς εἰς τὸ σφαγεῖον, ποὺ πρόκειται νὰ χυθῇ τὸ αἷμα του. 

Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐπ’ αὐτά. 

Ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ ἄγρια θηρία καὶ τὰ ἑρπετά, ποὺ βλάπτουν πολλὲς φορὲς τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν θανατώνουν, δὲν εἶναι δύσκολον νὰ διακρίνῃς τὸν φόβον καὶ τὸν τρόμον, ποὺ ἔχουν καὶ αὐτὰ ἀπέναντι τοῦ ἀνθρώπου. 

Τὰ εἶδες ποτὲ νὰ συμμαζευθοῦν καὶ νὰ ἐφορμήσουν μέσα εἰς τὰς πόλεις διὰ νὰ ἐπιβουλευθοῦν τὴν ζωήν μας; Δὲν τὰ βλέπομεν πάντοτε ἔξω εἰς τὴν ἔρημον χώραν νὰ ζοῦν καὶ ἐκεῖ νὰ ἔχουν τὴν φωλεάν τους; 

Γιατί οἱ λέοντες καὶ αἱ τίγρεις καὶ οἱ λύκοι δὲν ἐθεάθησαν ποτέ, μάλιστα ἐν ἡμέρᾳ, νὰ τρέχουν διὰ μέσου τῶν δρόμων τῶν πόλεων; Δὲν εἶναι ὁ φόβος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὰ ἀποδιώκει ἐκεῖθεν; 

Τοὺς δίδει ἀκόμη τὸ δικαίωμα ὁ Θεὸς νὰ σφάζουν ἀπὸ τὰ ζῶα αὐτὰ καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν τὰς σάρκας των ὡς τροφήν. «Καὶ πᾶν ἑρπετόν, ὅ ἐστι ζῶν, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν· ὡς λάχανα χόρτου δέδωκα ὑμῖν τὰ πάντα». 

Μέσα εἰς τὸν Παράδεισον ἄλλοτε ὁ Θεὸς ἔδιδε τὸ δικαίωμα εἰς τὸν Ἀδάμ, πλὴν τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ, νὰ τρώγῃ ὅλους τοὺς καρποὺς τῶν δένδρων καὶ νὰ τρέφεται ἀπὸ αὐτούς. 

Καὶ ἐξ αὐτοῦ φαίνεται καθαρά, ὅτι εἰς τὴν ἀρχὴν ὁ Θεός, ὅταν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον, τὸν ἔκαμε φυτοφάγον καὶ καρποφάγον. 

Τώρα ὅμως, εἴτε διότι ἡ γῆ ἐξασθένησε καὶ οἱ καρποί της δὲν εἶναι τόσον πολλοὶ καὶ τόσον δυναμωτικοί, ὥστε νὰ συντηρήσουν τὸν ἄνθρωπον, ὅπως προτήτερα, εἴτε διότι ὁ ἄνθρωπος ἀδυνάτησε καὶ ἔχει ἀνάγκην νὰ τρέφεται μὲ τροφὴν κἄπως στερεωτέραν, ὁ Θεὸς τοῦ δίδει τὸ δικαίωμα, ὅπως τρώγει τὰ λάχανα τοῦ χόρτου, ἔτσι νὰ τρώγῃ καὶ τὸ κρέας. 

Ὅλα τὰ ζῶα, λέγει ὁ Θεός, τὰ θέτω ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν σας. Καὶ εἰμπορεῖτε ἀπὸ ὅλων τῶν ζώων τὰς σάρκας νὰ τρέφεσθε καὶ νὰ τρώγετε. 

Σᾶς ἀπαγορεύω ὅμως ἕνα πρᾶγμα. Δὲν σᾶς ἐπιτρέπω νὰ φάγετε «κρέας ἐν αἵματι ψυχῆς» αὐτοῦ. 

Αὐτὸ ποὺ κάμνουν τὰ θηρία τὰ ἄγρια, τὰ ὁποῖα κατασπαράσσουν καὶ καταβροχθίζουν μισοζώντανα τὰ θύματά των, δὲν σᾶς τὸ ἐπιτρέπω νὰ τὸ κάμετε σεῖς. 

Δὲν σᾶς ἐπιτρέπω νὰ ἁρπάζετε μὲ τὰ δόντια ζωντανὸν τὸ πουλὶ ἢ τὸ ψάρι ἢ τὸ μικρὸ κουνέλι ἢ οἱονδήποτε ἄλλο ζῶον, νὰ τὸ μασᾶτε ζωντανόν, ὥστε νὰ ψωφᾷ εἰς τὰ δόντια σας, νὰ ρουφᾶτε τὸ αἷμα του καὶ νὰ τὸ καταπίνετε ὠμόν. 

Ὄχι· τὸ αἷμα ἔχει μέσα τὴν ψυχὴν καὶ τὴν ζωὴν τοῦ ζώου. 

Πρέπει λοιπὸν αὐτὸ νὰ δίδεται θυσία εἰς ἐμὲ καὶ ἢ νὰ χύνεται ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου πρὸς δόξαν ἰδικήν μου ἢ νὰ χύνεται ἐπὶ τῆς γῆς, ἐκ τῆς ὁποίας προῆλθον καὶ εἰς τὸ χῶμα τῆς ὁποίας θὰ ἐπιστρέψουν ὅλα ὅσα ἔχουν ψυχὴν φθαρτὴν καὶ ὑλικήν, ὅπως τὰ ζῶα καὶ τὰ πτηνὰ καὶ τὰ ἑρπετά. 

Ὄχι· σεῖς προκειμένου νὰ παρασκευάσετε τὴν τροφήν σας μὲ κρέας, πρέπει πρῶτον νὰ σφάζετε ἢ νὰ θανατώνετε μὲ ἕνα τρόπον ἥμερον, ἀνθρωπινόν, ὄχι θηριώδη, τὴν ζωντανὴν τροφήν σας. 

Ἀλλοιῶς θὰ γίνετε καὶ σείς θηρία ἄγρια· θηρία εἰς τὰ αἰσθήματα, θηρία εἰς τὴν σκληρότητα καὶ τραχύτητα καὶ αἱμοβορίαν. 

Θὰ χύνετε λοιπὸν τὸ αἷμα τοῦ ζώου εἰς τὴν γῆν καὶ ἔπειτα θὰ χρησιμοποιῆτε τὸ κρέας του. 

Πόσον δὲ σκληρὸν καὶ τραχὺ καὶ φοβερὸν καὶ ἄγριον καὶ ἀσυγχώρητον καὶ ἐγκληματικὸν εἶναι νὰ κατασπαράσσεται μὲ τὰ δόντια μία ζωντανὴ ὕπαρξις καὶ νὰ ροφᾶται τὸ αἷμα της καὶ νὰ καταπίνωνται ὠμαὶ αἱ σάρκες της, ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἐγὼ ὁ Θεός, ἐξακολουθεῖ ὁ Ὕψιστος, θὰ ζητήσω τὸ αἷμα τὸ ἰδικόν σας «ἐκ χειρὸς πάντων τῶν θηρίων». 

Θὰ τιμωρήσω μὲ θάνατον κάθε θηρίον, τὸ ὁποῖον θὰ κατασπαράξῃ ἄνθρωπον καὶ ὅπως ὁρίζω, ὅτι κάθε φονηᾶς θὰ πάῃ σκοτωμένος καὶ θὰ φονευθῇ μὲ μάχαιραν, ἔτσι ὁρίζω καὶ κάθε θηρίον ποὺ θὰ θανατώσῃ ἄνθρωπον, νὰ θανατωθῇ καὶ αὐτὸ εἴτε φονευόμενον ἀπὸ χεῖρα ἀνθρωπίνην, εἴτε κατασπαρασσόμενον ἀπὸ ὅμοιά του θηρία, εἴτε προώρως καὶ διὰ βιαίου θανάτου ἀποθνῆσκον. 

Θὰ ζητήσω ἀκόμη καὶ τὸ αἷμα παντὸς φονευθέντος ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ χέρια ἐκείνου ποὺ τὸν ἐσκότωσε. Καὶ ὁρίζω μάλιστα νόμον, σύμφωνα πρὸς τὸν ὁποῖον «ὁ ἐκχέων αἷμα ἀνθρώπου, ἀντὶ τοῦ αἵματος αὐτοῦ ἐκχυθήσεται». 

Ἐκεῖνος, λέγει ὁ Θεός, ποὺ θὰ ἐκχύσῃ αἷμα ἀνθρώπου, ποὺ θὰ ἀποφασίσῃ καὶ θὰ ἐκτελέσῃ τὸ φοβερὸν ἔγκλημα τοῦ φόνου, αὐτὸς εἶναι δίκαιον καὶ πρέπει νὰ τιμωρῆται διὰ θανάτου. Πρέπει καὶ τὸ ἰδικόν του αἷμα νὰ ἐκχυθῇ. 

Καὶ τὴν ἐκδίκησιν αὐτὴν δὲν δικαιοῦται βέβαια ὁποιοσδήποτε νὰ τὴν κάμῃ. Τὴν ἐκδίκησιν αὐτὴν τὴν ἀναθέτω εἰς τοὺς ἄρχοντας καὶ εἰς τὰς ἐξουσίας τὰς πολιτικὰς καὶ δικαστικάς, αἱ ὁποῖαι ἀπὸ Ἐμὲ ἐγκαθίστανται καὶ διότι Ἐγὼ τὸ ἐπιτρέπω ἢ καὶ τὸ παραχωρῶ, ἀναδεικνύονται ἄρχοντες καὶ ἐξουσίαι. 

Ὅσα δὲ ἐγκλήματα καὶ ὅσοι φόνοι μένουσι σκεπασμένοι καὶ κρυμμένοι, θὰ τοὺς ἀποκαλύψω Ἐγὼ καὶ θὰ τοὺς φανερώσω εἴτε καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ἀκόμη ζωήν, εἴτε ὡρισμένως πλέον εἰς τὴν μέλλουσαν, ὁπότε θὰ ζητήσω τὸ αἷμα τῶν σκοτωμένων ἀπὸ τὰς χεῖρας ἐκείνων, ποὺ τοὺς ἐσκότωσαν. 

Καὶ ὁρίζω τόση αὐστηρὰ νὰ εἶναι ἡ τιμωρία ἐκείνου ποὺ ἔχυσεν ἀδελφικὸν αἷμα καὶ ἔγινε φονηᾶς, διότι «ἐν εἰκόνι Θεοῦ ἐποίησα τὸν ἄνθρωπον». 

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἓν δημιούργημα προσφιλὲς εἰς τὸν Θεόν· δημιούργημα, τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς ἐτίμησε καὶ ἐδόξασε μὲ τὴν εἰκόνα Του. Τὸ ἔπλασε κατ’ εἰκόνα ἰδικήν Του. 

Ὁσονδήποτε δὲ καὶ ἂν παρεμορφώθη ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἁμαρτίας, ὅμως ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ δὲν ἐξηλείφθη ὁλοτελῶς, ἀλλ’ ἔμειναν, ἔστω καὶ παρεφθαρμένα, τὰ χαρακτηριστικά της. Καὶ ἐξακολουθεῖ καὶ τώρα ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι εἰκὼν τοῦ Θεοῦ. 

Ἔχει λοιπὸν ὁ καθένας μας τὸ καθῆκον καὶ τὴν ὑποχρέωσιν νὰ σέβεται τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴ ἀτιμάζῃ μηδὲ κακοποιῇ καὶ φονεύῃ τὸν ὅμοιόν του ἄνθρωπον, τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἐτίμησε καὶ ἠγάπησε καὶ διὰ τὸν ὁποῖον τόσον πολὺ ἐνδιαφέρεται ἡ ἀγαθότης Του. 

Πᾶν ἔγκλημα, τὸ ὁποῖον γίνεται κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, δὲν προσβάλλει μόνον τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ προσβάλλει καὶ τὸν Μέγαν Θεόν, τοῦ Ὁποίου εἰκὼν εἶναι ὁ ἄνθρωπος. 

Ἀκολούθως ὁ Θεὸς συνάπτει διαθήκην μὲ τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ. 

«Καὶ ἰδοὺ ἐγώ, λέγει ὁ Θεός, ἀνίστημι τὴν διαθήκην μου ὑμῖν καὶ τῷ σπέρματι ὑμῶν μεθ’ ὑμᾶς καὶ πάσῃ ψυχῇ ζώσῃ μεθ’ ὑμῶν, ἀπὸ ὀρνέων καὶ ἀπὸ κτηνῶν καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς, ὅσα ἐστι μεθ’ ὑμῶν ἀπὸ πάντων τῶν ἐξελθόντων ἐκ τῆς κιβωτοῦ». 

Μόνος Του, χωρὶς κανεὶς νὰ Τὸν ἀναγκάζῃ, συγκαταβαίνει καὶ καταδέχεται ὁ Θεὸς νὰ συνθηκολογήσῃ μὲ τὸν ἄνθρωπον. 

Καταδέχεται. Αὐτὸς ὁ ἄπειρος καὶ Παντοδύναμος Θεὸς νὰ συμπεριφερθῇ πρὸς τὸν εὐτελῆ καὶ τιποτένιον ἄνθρωπον ὡς πρὸς ἴσον σχεδόν! 

Καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος διδάσκεται ὄχι μόνον, πόσον ὁ Θεὸς ἐνδιαφέρεται καὶ πόσον συγκαταβαίνει πρὸς αὐτόν, ἀλλὰ καὶ πόσον συμφέρον ἔχει νὰ μένῃ ὑποτασσόμενος εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἀφωσιωμένος εἰς Αὐτὸν καὶ πόσον ἐπικερδὴς εἶναι ἡ τήρησις τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν προσταγμάτων Αὐτοῦ. 

«Καὶ ἰδοὺ ἐγώ». Κύττα, ἄνθρωπε, καὶ θαύμασε, διότι ἂν καὶ εἶμαι Μέγας καὶ Ὕψιστος καὶ Αἰώνιος, ἐν τούτοις καταδὲχομαι νὰ συνθηκολογῶ μὲ τὸν ἄνθρωπον, καὶ νὰ θεωρῶ αὐτὸν ἄξιον νὰ ἀναλάβω ὑποχρεώσεις ἀπέναντί του. 

«Καὶ ἰδοὺ ἐγώ». Κύττα, ἄνθρωπε, ὅτι Ἐγὼ συνάπτω τὴν συνθήκην καὶ διαθήκην αὐτήν· Ἐγώ, ποὺ ἔχω τὴν δύναμιν νὰ τῆς δώσω κῦρος καὶ ἰσχύν· 

Ἐγώ, ποὺ εἰμπορῶ νὰ τὴν πραγματοποιήσω· Ἐγώ, ποὺ εἶμαι ἄξιος πάσης ἐμπιστοσύνης, γιατί ὁ λόγος Μου εἶναι ἀληθὴς καὶ δὲν διαψεύδεται ποτέ· Ἐγώ, ποὺ εἶμαι Θεὸς ἀληθὴς καὶ δὲν ψεύδομαι ποτέ. 

Καὶ ἡ συνθήκη καὶ διαθήκη αὐτὴ τοῦ Θεοῦ δὲν ἀφορᾷ μόνον εἰς τὸν Νῶε καὶ τοὺς τρεῖς υἱούς του. Συμπεριλαμβάνει καὶ ὅλους τοὺς ἀπογόνους αὐτῶν. 

Αἱ ὑποσχέσεις, τὰς ὁποίας διὰ τῆς διαθήκης αὐτῆς δίδει ὁ Θεός, εἶναι ὑποσχέσεις ὄχι μόνον πρὸς τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱούς του, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅλον τὸν κόσμον τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πρόκειται νὰ γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτούς. 

«Ἀνίστημι τὴν διαθήκην Μου ὑμῖν καὶ τῷ σπέρματι ὑμῶν μεθ’ ὑμᾶς». 

Ἀλλὰ ἀκόμη συμπεριλαμβάνει εἰς τὴν διαθήκην καὶ ἐκείνους, ποὺ δὲν εἶναι εἰς θέσιν κἂν νὰ δώσουν τὴν συγκατάθεσίν των καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τ’ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς ὑπόσχεται νὰ δώσῃ. 

Διότι συμπεριλαμβάνει καὶ τὰ κτήνη καὶ τὰ πτηνὰ καὶ τὰ θηρία καὶ ὅλα τὰ ζῶα, ὅσα ἦσαν μαζῆ μὲ τὸν Νῶε εἰς τὴν κιβωτὸν καὶ εἶχαν ἔβγῃ πρὸ ὀλίγου ἐκεῖθεν μαζῆ μὲ αὐτόν. 

Ὁ σκοπὸς δέ, πρὸς τὸν ὁποῖον ἀποβλέπει ἡ διαθήκη καὶ ἡ συνθήκη αὐτή, εἶναι ἡ ἀσφάλεια τοῦ νέου κόσμου, ὁ ὁποῖος ἤδη ἀρχίζει νὰ ὑπάρχῃ καὶ νὰ πληθύνεται, ἀπὸ τὸν κίνδυνον νέου κατακλυσμοῦ. 

«Καὶ στήσω τὴν διαθήκην μου πρὸς ὑμᾶς, λέγει ὁ Θεός· καὶ οὐκ ἀποθανεῖται πᾶσα σὰρξ ἔτι ἀπὸ τοῦ ὕδατος τοῦ κατακλυσμοῦ· καὶ οὐκέτι ἔσται κατακλυσμὸς ὕδατος καταφθεῖραι πᾶσαν τὴν γῆν». 

Σᾶς τὸ ὑπόσχομαι καὶ σᾶς τὸ βεβαιώνω, λέγει ὁ Θεός, ὅτι ἄλλη μιὰ φορὰ δὲν θὰ ξαναγίνῃ αὐτὸ ποὺ ἔγινε τώρα· 

δηλαδὴ δὲν θὰ ξαναπνιγοῦν ὅλοι μαζῆ ἀπὸ νερὰ κατακλυσμοῦ, ὅπως ἐπνίγησαν τώρα· καὶ οὔτε θὰ γίνῃ ποτὲ κατακλυσμός, ὥστε νὰ καταστρέψῃ ὁλόκληρον τὴν γῆν. 

Μερικοὶ κατακλυσμοὶ καὶ πλήμμυραι τοπικαί, εἰς αὐτὴν τὴν περιφέρειαν τώρα, εἰς ἐκείνην τὴν ἐπαρχίαν αὔριον, θὰ γίνωνται ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν. Ἀλλὰ παγκόσμιος κατακλυσμός, ποὺ νὰ καταπνίξῃ τὴν γῆν ὁλόκληρον συγχρόνως, δὲν θὰ ξαναγίνῃ πλέον. 

Ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸν σᾶς ἀσφαλίζω. Ἔχω ὅμως καὶ τόσας ἄλλας ράβδους, μὲ τὰς ὁποίας θὰ εἰμπορῶ νὰ σᾶς παιδεύω καὶ νὰ σᾶς καταρτίζω. 

Ἔχω καὶ τόσα ἄλλα βέλη εἰς τὴν φαρέτραν μου, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ εἰμπορῶ νὰ τιμωρῶ τὴν ἀσέβειαν καὶ τὴν ἀπείθειαν τῶν κατοίκων τῆς γῆς. 

Καὶ ὅταν θὰ συμπληρωθοῦν οἱ χρόνοι, ποὺ ἡ γῆ εἶναι ὡρισμένον νὰ ὑπάρχῃ ὑπὸ τὴν σημερινὴν μορφήν της, τότε δὲν θὰ χρησιμοποιήσω τὸ νερὸ διὰ νὰ τὴν καταστρέψω, ἀλλὰ θὰ μεταχειρισθῶ τὴ φωτιά, τὸ πῦρ. 

Μιὰ φορά, ποὺ σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι κατακλυσμὸς δὲν θὰ ξαναγίνῃ, νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ἡ ὑπόσχεσίς Μου αὐτὴ δὲν θὰ διαψευσθῇ. 

Ὅσον πονηρὸς καὶ ἂν εἶναι ὁ νέος κόσμος, ποὺ θὰ γεννηθῇ ἀπὸ σᾶς, ἀπὸ τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ Νῶε, ἡ ὀργή Μου ποτὲ δὲν θὰ ἐξαφθῇ, ὅπως τώρα, διὰ νὰ καταστρέψῃ τὸν κόσμον ὁλόκληρον, ὅπως τὸν κατέστρεψε τώρα. 

Οἱ ἄνθρωποι εἰς τὰς συνθήκας των θέτουν ὑπογραφὰς καὶ σφραγῖδας, μὲ τὰς ὁποίας ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἐπικυρώνουν τὰς συνθήκας των ταύτας. 

Ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς εἰς τὴν συνθήκην αὐτήν, ποὺ κάμνει τώρα μὲ τὸν Νῶε, ζητεῖ νὰ θέσῃ μίαν σφραγῖδα καὶ ἕνα σημάδι φανερόν, ποὺ νὰ τὸ βλέπουν τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ ὁποῖον νὰ φανερώνῃ καὶ νὰ ὑπενθυμίζη τὴν ὑπόσχεσιν αὐτὴν τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ἔδωκεν εἰς τὸν Νῶε. 

Καὶ ὅταν οἱ ἄνθρωποι θὰ βλέπουν τὸ σημάδι αὐτὸ θὰ ἐνθυμοῦνται τὴν συνθήκην αὐτὴν τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀποδιώκουν κάθε φόβον ἀπὸ τὴν ψυχήν των πρὸς τὸν κίνδυνον ἐκ τοῦ κατακλυσμοῦ. 

Καὶ ὡς τοιοῦτον, σημάδι ποὺ θὰ εἶναι ὁρατὴ σφραγῖδα τῆς συνθήκης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ, ἀναγνῶστα μου, ὡρίσθη ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Θεὸν τὸ οὐράνιον τόξον. 

Τὸ τόξον αὐτὸ τὸ πολύχρωμον, ποὺ σὰν λεπτοΰφαντο ζωνάρι ἁπλώνεται ὕστερα μετὰ τὴν βροχὴν εἰς τοῦ οὐρανοῦ τὸν θόλον. Σημάδι καὶ σφραγῖδα φυσικὴ καθ’ ὁλοκληρίαν, ὅπως φυσικόν εἶναι καὶ τὸ ἀγαθόν, ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ἡ διαθήκη αὐτὴ τοῦ Θεοῦ. 

Τί μᾶς ὑπόσχεται; Νὰ μὴ ξαναρρίψῃ κατακλυσμόν. Νὰ μὴ ξαναφέρῃ τὸ φυσικὸν αὐτὸ κακόν, μὲ τὸ ὁποῖον κατέστρεψε πρὸ ὀλίγου τὸν κόσμον. 

Μᾶς ὑπόσχεται νὰ λειτουργοῦν αἱ δυνάμεις τῆς φύσεως κανονικά, ὥστε νὰ μὴ ξαναέλθῃ ἡ ἀναστάτωσις αὐτὴ τοῦ κατακλυσμοῦ. 

Καὶ ὡς ἕνα σημάδι φανερόν, ὅτι αἱ φυσικαὶ αὐταὶ δυνάμεις λειτουργοῦν κανονικῶς καὶ ὁ Θεὸς δὲν ἐλησμόνησε τὴν ὑπόσχεσιν, ποὺ ἔδωκεν εἰς τὸν Νῶε, ὁρίζεται τὸ οὐράνιον τόξον, τὸ ὁποῖον ἀπὸ τὴν κανονικὴν αὐτὴν τῶν φυσικῶν δυνάμεων λειτουργίαν γίνεται καὶ δημιουργεῖται. 

Καὶ εἰμπορεῖ βέβαια καὶ προτήτερα, προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ κατακλυσμός, νὰ ἐφαίνετο μετὰ τὴν βροχὴν τὸ σημάδι αὐτό. Ἀλλ’ ἀκόμη ὁ Θεὸς δὲν τοῦ εἶχε δώσει τὸν χαρακτῆρα αὐτὸν ποὺ τοῦ ὥρισεν ὕστερα. 

Εἰμπορεῖ νὰ ἐφαίνετο, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα φαινόμενα φυσικά. Ἐνῶ τώρα ὁ Θεὸς τὸ παίρνει καὶ τὸ ὁρίζει ὡς σφραγῖδα τῆς διαθήκης Του. 

Καὶ ὑπενθυμίζει εἰς τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ, εἰς τοὺς πιστεύοντας εἰς τοὺς λόγους Αὐτοῦ, τὴν διαθήκην, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς ἔκαμε μὲ τὸν Νῶε. 

Καὶ φαίνεται τὸ τόξον αὐτὸ συνήθως ὕστερα ἀπὸ τὴν βροχήν, ἀλλὰ πολλάκις καὶ πρὸ τῆς βροχῆς, ὅταν τὰ σύννεφα εἶναι ἕτοιμα νὰ ἐξαπολύσουν τὴν βροχήν. 

Φαίνεται τότε τὸ οὐράνιον τόξον διὰ νὰ μᾶς πληροφορῇ, ὅτι ἡ βροχὴ δὲν θὰ κυριαρχήσῃ. 

Δι’ ὀλίγας μόνον ὥρας θὰ βρέξῃ τὴν γῆν, χωρὶς νὰ πλημμυρίσῃ καὶ νὰ κατακλύσῃ τὴν ἐπιφάνειάν της, 

καὶ ὅσῳ πυκνότερα εἶναι ἀπ’ ἐπάνω μας τοῦ οὐρανοῦ τὰ σύννεφα, τόσῳ ζωηρότερον καὶ λαμπρότερον φαίνεται καὶ τὸ οὐράνιον τόξον, διὰ νὰ εἶναι μέσα εἰς τὴν ἀπειλὴν ἐκείνην τὴν μαύρην τῶν νεφῶν ζωηροτέρα καὶ ἡ παρηγορία, ποὺ ἡ ἐλπὶς καὶ ἡ πίστις εἰς τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ μεταδίδει εἰς τὰς καρδίας μας. 

Εἶναι δὲ τὸ οὐράνιον τόξον, ἀναγνῶστα μου, καθὼς λέγουν οἱ ἀσχολούμενοι εἰς τὴν μελέτην τῆς φύσεως, μία ἀντανάκλασις τῶν ἀκτίνων τοῦ ἡλίου. 

Αἱ ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου πέφτουν ἐπάνω εἰς τὸ νερό, εἰς τὶς σταγόνες τοῦ νεροῦ, ποὺ εἶναι ἐπάνω εἰς τὰ φυτὰ καὶ τὰ φύλλα τῶν δένδρων καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ὡσὰν ἀπὸ πολλοὺς καθρέπτες λάμπουν πρὸς τὰ ἐπάνω καὶ ἔτσι παράγεται τὸ λαμπρὸν αὐτὸ καὶ πολύχρωμον τοῦ οὐρανοῦ τόξον. 

Αἴ! λοιπόν· καὶ τῆς νέας διαθήκης καὶ συνθήκης τὰς σφραγῖδας, ποὺ ἑνώνουν τὴν γῆν μὲ τὸν οὐρανόν, ὅπως φαίνεται νὰ τὴν ἑνώνῃ καὶ τὸ οὐράνιον τόξον, οἱ ἀκτῖνες τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὶς δημιουργοῦν καὶ τὶς στερεώνουν. 

Αὐτὸς κάμνει τὴν νέαν Διαθήκην λαμπρὰν καὶ ἔνδοξον καὶ ὡσὰν μὲ στεφάνι πολύχρωμον καὶ φωτεινὸν ἐστεφανωμένην. 

Αὐτὸς μὲ τὸ Αἷμα Του καὶ μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος ἀσφαλίζει τοὺς εἰς Αὐτὸν προσερχομένους ἀπὸ τὸν κατακλυσμὸν τῆς ἁμαρτίας καὶ τοὺς μεταβιβάζει εἰς τὸν οὐρανόν. 

Αὐτός, τὸν Ὁποῖον ὁ θεῖος Ἰωάννης περιγράφει εἰς τὴν Ἀποκάλυψίν του εἰς ἄλλο μὲν μέρος ὡς ἔχοντα τόξον οὐράνιον περὶ τὸν θρόνον Αὐτοῦ, εἰς ἄλλο δὲ μέρος ὡς ἔχοντα τόξον οὐράνιον πέριξ τῆς κεφαλῆς Του, 

σημάδι ὄχι μόνον τῆς δόξης Του καὶ τῆς μεγαλωσύνης Του, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀρχιερατικῆς καὶ μεσιτικῆς Του ἰδιότητος, διὰ τῆς ὁποίας σώζει τοὺς προσερχομένους εἰς Αὐτόν. 

Τέλος 6ου κεφαλαίου