PATROLOGOS project

Τὸν πλεονασμὸν καὶ τὴν πλήμμυραν 
τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας 
εἶδεν ἀναμφιβόλως τὸ μεγάλο καὶ ἀλάνθαστον μάτι τοῦ Θεοῦ. 
Εἶδεν, ὅτι ἡ ἁμαρτία ἐπληθύνθη· ὅτι τὸ κακὸν ἐπλεόνασεν. 

Εἶδεν ὅμως καὶ κάτι ἄλλο, 
ποὺ μάτι ἀνθρώπινον δὲν εἰμπορεῖ νὰ ἴδῃ. 
Εἶδε καὶ τὴν πηγήν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προήρχετο 
ὁ κατακλυσμὸς αὐτὸς τοῦ κακοῦ. 

Εἶδε δηλαδὴ καὶ τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν 
ποὺ ἐνήργουν καὶ ἔπραττον τὰ τόσα κακά. 
Καὶ ἐπείσθη, ὅτι ἡ πηγὴ αὐτὴ 
δὲν εἶναι δυνατὸν μόνη της νὰ στερεύσῃ, 
ἀλλ’ εἶχε τὴν διάθεσιν διαρκῶς νὰ γεννᾷ 
καὶ νὰ χύνῃ τὸ δηλητήριον τῆς ἁμαρτίας. 

Εἶδεν ὁ Θεὸς ὅτι «πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ 
ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας». 

Τὸ κακόν, ποὺ εἶχε πλημμυρίσει εἰς τὴν γῆν, 
δὲν ἦτο παροδικὸν φαινόμενον 
ἀπὸ ἀπροσεξίαν καὶ ἐλαφρότητα τινὰ δημιουργηθέν. 
Ἦτο μία ἀρρώστεια χρονία καὶ ἀθεράπευτος, διότι εἶχε τὴν πηγήν του 
εἰς τὰς διανοίας καὶ εἰς τὰς καρδίας καθενὸς ἐκ τῶν ἀνθρώπων. 

Δὲν ἦτο δὲ μόνον μία μερὶς ἀνθρώπων 
ποὺ διενοεῖτο καὶ ἐπεθύμει καὶ ἤθελε τὸ κακόν. 
Ἦτο τὸ σύνολον, 
διότι «πᾶς τις» διενοεῖτο ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ τὸ πονηρόν. 

Καὶ ἔτσι ἐκτὸς μιᾶς καὶ μόνον οἰκογενείας, τῆς οἰκογενείας τοῦ Νῶε, 
δὲν ὑπῆρχεν οὐδεμία ἄλλη μερίς, 
τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς νὰ χρησιμοποιήσῃ ὡς προζύμι 
διὰ νὰ μεταβάλῃ σιγά - σιγὰ 
μὲ τὸ παράδειγμα τῶν ὀλίγων 
τὰς κακὰς συνηθείας τῶν πολλῶν. 

Καὶ δὲν παρεσύρετο ἁπλῶς ἐξ ἀδυναμίας ὁ πᾶς τις εἰς τὸ κακόν, 
ἀλλὰ διενοεῖτο αὐτὸ ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς. 

Κάθε μία ἀπὸ τὰς λέξεις αὐτὰς τῆς Ἁγίας Γραφῆς 
ἔχει καὶ ἔννοιαν βαθυτάτην. 
Καὶ περιγράφει κάθε μία ζωηρότατα 
τὴν βαθεῖαν διαφθορὰν καὶ ἐξαχρείωσιν 
τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. 

Διενοοῦντο οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι 
τὸ κακὸν ἐν τῇ καρδίᾳ τῳν, 
ἐν ταῖς ψυχαῖς των, ἐπιμελῶς, 
χωρὶς νὰ ὀκνοῦν καὶ νὰ ραθυμοῦν ποτὲ 
εἰς τὴν μελέτην καὶ διανόησιν 
καὶ ἐνέργειαν τοῦ κακοῦ. 

Ἡ διάνοιά των λοιπὸν εἶχε διαστραφῆ 
καὶ οὐδεμίαν οὐδέποτε ἦτο ἱκανὴ νὰ συλλάβῃ 
καὶ διανοηθῇ ὑγιᾶ σκέψιν καὶ ἠθικὴν ἀρχήν. 

Εἰς τὴν ὑπηρεσίαν δὲ καὶ εἰς τὰς ἐσκοτισμένας διαταγὰς μιᾶς τόσον διεστραμμένης διανοίας 
εἶχον τεθῆ μὲ πᾶσαν ἐπιμέλειαν 
καὶ ὅλαι ἐν γένει αἱ ψυχικαί των δυνάμεις. 

Καὶ ἐγίνετο αὐτὸ ὄχι ἁπλῶς καὶ μόνον 
κατὰ μίαν περίοδον τῆς ζωῆς των, 
ὅταν, φερ’ εἰπεῖν, 
ἦσαν νέοι καὶ τὸ αἷμα τῆς νεότητος ἔβραζε μέσα τους. 
Ἀλλ’ ἐγίνετο «πάσας τὰς ἡμέρας». 
Ἦσαν λοιπὸν ἐξ ὁλοκλήρου διεφθαρμένοι 
καὶ ἀπὸ συστήματος πονηροὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. 

Καὶ ὁ Θεὸς βλέπει τὴν διαφθορὰν 
καὶ ἐξαχρείωσιν αὐτὴν τοῦ πλάσματός Του. 
Τὴν βλέπει ὄχι ὡς ἀπαθὴς καὶ ἀδιάφορος θεατής. 
Τὴν βλέπει ὡς Κύριος, τὸν Ὁποῖον ὁ δοῦλος Του περιφρονεῖ· 
ὡς Δεσπότης τοῦ παντός, τὸν Ὁποῖον 
τὸ σκουλῆκι τῆς γῆς, ὁ ἄνθρωπος, δὲν λογαριάζει καθόλου. 

Τὴν βλέπει, 
ὅπως βλέπει καὶ ἕνας πατέρας φιλόστοργος τὸ παιδί του, 
ποὺ τὸν ἀτιμάζει, ποὺ τοῦ καταντροπιάζει τὸ ὄνομα, 
ποὺ τοῦ περιφρονεῖ τὴν ἀγάπην, 
ποὺ τοῦ πληγώνει καθημερινῶς τὴν καρδίαν 
καὶ τὸν ἐξαναγκάζει ἀπὸ τὸ βάθος τῶν σπλάγχνων του 
νὰ εἴπῃ: καλύτερα νὰ μὴν εἶχα παιδί. 

Αὐτὸ λέγει τώρα καὶ ὁ Θεός, ὁ ἀγαθός, 
ἀλλὰ καὶ ἅγιος καὶ δίκαιος Θεός. 
Ἡ ἐσχάτη διαφθορὰ καὶ πονηρία τῶν ἀνθρώπων 
εἶναι μισητὴ ἐνώπιον τῆς ἁγιωσύνης Του. 

Ὅταν σύ, 
ποὺ εἶσαι συνειθισμένος νὰ καθαρίζεσαι καθ’ ἑκάστην 
καὶ νὰ λούεσαι τακτικά, ἴδῃς ἐμπρός σου ἕνα ὅμοιόν σου, 
ρυπαρὸν ὅμως, γεμᾶτον ἀπὸ ζωΰφια, μὲ ροῦχα ποὺ νὰ βρωμοῦν, 
μὲ μαλλιὰ εἰς τὸ κεφάλι γεμᾶτα λάσπην καὶ ἀκαθαρσίαν, 
μὲ τοὺς μύστακας καὶ τὰ γένια 
γεμᾶτα ἀπὸ τὶς ἀκαθαρσίες τῆς μύτης του καὶ τοῦ στόματός του, 
ἀηδιάζεις βέβαια. 

Καὶ πῶς θέλεις ὕστερα νὰ μὴ ἀηδιάσῃ ὁ ἅγιος, 
ὁ πάσης καθαρότητος λαμπρότερος Κύριος μὲ τὴν ψυχὴν τὴν ἰδικήν σου, 
τὴν ὁποίαν ἡ ἁμαρτία τὴν καθιστᾷ 
βρωμερωτέραν καὶ ἀηδεστέραν ἐμπρὸς εἰς τοὺς ὀφθαλμούς Του 
ἀπὸ τὸ βρωμερώτερον καὶ ἀηδέστερον πρᾶγμα, 
ποὺ μπορεῖς νὰ φαντασθῇς ἐπὶ τῆς γῆς; 

Ὁ Θεὸς βλέπει τὴν κακίαν καὶ ὀργίζεται 
καὶ ὡσὰν δίκαιος καὶ ἅγιος, ποὺ εἶναι, 
δὲν ἀνέχεται ποτὲ τὸ ἀκάθαρτον αὐτὸ μόλυσμα νὰ βρωμίζῃ 
τὴν καθαρὰν δημιουργίαν Του καὶ νὰ ἀτιμάζῃ τὸ ὑπέρλαμπρον Βασίλειόν Του. 

«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός, 
Ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα, ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, 
ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους 
καὶ ἀπὸ ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ. 

Πάει πλέον. Ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ ἐξηντλήθη. 
Ἐπέρασε καὶ τὸ τελευταῖον χρονικὸν ὅριον, 
διὰ τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς ἀνέβαλε 
νὰ ἐκδηλώσῃ τὴν ὀργήν Του. 
Καὶ δὲν μένει τώρα πλέον παρὰ νὰ φανῇ 
μὲ ὅλον της τὸ τρομακτικὸν μεγαλεῖον 
ἡ ἀδυσώπητος δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. 

Γιὰ ἰδές, ἀναγνῶστα μου, 
μὲ πόσην αὐστηρότητα ἐκφράζεται ὁ Θεός. 
«Ἀπαλείψω», λέγει. Θὰ τὸν ξεπαστρέψω. 
Θὰ ξεκαθαρίσω τὸν τόπον ἀπὸ τὴν βρῶμαν αὐτὴν ποὺ λέγεται ἄνθρωπος. 

Θὰ τὸν σβύσω κυριολεκτικῶς 
εἰς τρόπον ποὺ νὰ μὴ μείνῃ οὔτε ἴχνος αὐτοῦ. 
Θὰ ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον «ὃν ἐποίησα», 
τὸν ὁποῖον ἐγὼ ὁ ἴδιος ἔπλασα. 

Καὶ ἂν εἶναι δημιούργημά Μου, 
αὐτὸ δὲν θὰ Μὲ ἐμποδίσῃ νὰ φέρω εἰς πέρας τὴν ἀπόφασίν Μου αὐτήν, 
διότι τὸ δημιούργημά Μου αὐτὸ ἐξέφυγε πλέον ἀπὸ τὸν σκοπόν, διὰ τὸν ὁποῖον τὸ ἔπλασα. 
Καὶ ἔτσι Ἐγώ, ποὺ εἶμαι ὁ δημιουργός του, 
γίνομαι συγχρόνως καὶ ὁ καταστροφεύς του. 

«Ὃν ἐποίησα». Ἀκριβῶς διότι τὸν ἐποίησα, 
ἔπρεπε νὰ Μὲ εὐγνωμονῇ καὶ νὰ Μὲ ὑπακούῃ καὶ νὰ Μὲ φοβῆται. 
Ἀκριβῶς διότι τὸν ἐποίησα, ἔπρεπε νὰ Μὲ ἀναγνωρίζῃ ὡς κυβερνήτην του 
καὶ ὡς ἄρχοντά του καὶ ὡς δεσπότην του. 

Μὰ αὐτὸς τώρα λησμονεῖ τὰ πρὸς Ἐμὲ καθήκοντά του 
καὶ δεικνύεται ἀγνώμων καὶ ἀχάριστος πρὸς τὸν Δημιουργόν του. 
Λοιπὸν θὰ τὸν καταστρέψω. 

Καὶ ἔτσι, ἀναγνῶστα, Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ὁ Δημιουργός μας, 
θὰ γίνῃ καταστροφεὺς καὶ ὀλοθρευτής μας, 
εἰς τὴν περίπτωσιν ποὺ δὲν θὰ θελήσωμεν ἡμεῖς 
νὰ Τὸν κάμωμεν κυβερνήτην τῆς ζωῆς μας 
καὶ Ὁδηγὸν τῶν πράξεών μας. 

Καὶ δὲν θὰ ἐξαλείψω μόνον τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν γῆν, λέγει ὁ Θεός, 
ἀλλὰ καὶ τὰ κτήνη ἀκόμη καὶ τὰ ἑρπετὰ 
καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. 

Ὅλα αὐτὰ ὅταν τὰ ἐδημιούργουν, 
διὰ τὸν ἄνθρωπον τὰ ἔφτιανα. 
Ἀφοῦ λοιπὸν τώρα ἐξοντώνεται ὁ ἄνθρωπος, 
μαζῆ μὲ αὐτὸν θὰ ἐξοντωθοῦν καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἔγιναν δι’ αὐτόν. 

Πρέπει νὰ ἐξοντωθοῦν, διότι ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε κακὴν χρῆσιν αὐτῶν. 
Ἀντὶ νὰ τὰ βλέπῃ καὶ νὰ Μὲ δοξάζῃ, 
ἀντὶ νὰ τὰ χρησιμοποιῇ καὶ νὰ Μὲ εὐχαριστῇ, 
αὐτὸς τὰ μετεχειρίσθη διὰ νὰ γίνῃ σαρκικός, 
διὰ νὰ ὑπηρετήσῃ περισσότερον τὰς κτηνώδης του ἀπολαύσεις, 
διὰ νὰ γίνῃ περισσότερον ἀτίθασος καὶ ἀπειθής. 

Καταστροφὴ λοιπὸν μεγάλη καὶ τρομακτικὴ προετοιμάζει 
κατὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατὰ πάσης ζωῆς εὑρισκομένης ἐπὶ τῆς γῆς. 
Ἀπὸ τὴν καταστροφὴν ὅμως αὐτὴν πρόκειται 
μὲ τὸ θέλημα πάντοτε τοῦ Θεοῦ 
νὰ γλυτώσῃ ἕνας ἄνθρωπος μὲ τὰ τρία παιδιά του. 
Εἶναι ὁ Νῶε. «Νῶε δὲ εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ». 

Ἕνας εἶναι. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς τὸν διακρίνει. 
Εἰς τὸ ἀναρίθμητον πλῆθος τῶν πολλῶν δὲν χάνεται ὁ ἕνας αὐτός. 
Τὸ Μάτι τοῦ Θεοῦ τὸν προσέχει, τὸν διακρίνει, 
τὸν σημειώνει, τὸν παρακολουθεῖ. 

Ἕνας εἶναι. 
Ὥστε λοιπὸν πρὶν ἢ ὁ Θεὸς ἐκδώσῃ τὴν φοβερὰν ἀπόφασίν Του, 
ἐξήτασε τοὺς ἀνθρώπους ἕνα πρὸς ἕνα. 
Τοὺς εὗρε ὅλους πονηροὺς καὶ δι’ αὐτὸ τοὺς ἀπαλείφει. 

Ἕνας εἶναι. Καὶ ὁ Θεὸς τὸν λογαριάζει τόσον, 
ὅσον δὲν λογαριάζει τοὺς πολλούς, 
τὸ ἀναρίθμητον πλῆθος τῶν ἀνθρώπων. 

Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, ὀνομαστοὶ, καὶ γίγαντες εἶναι ἐκεῖνοι, 
ὁ Θεὸς ὅμως τοὺς ἀπορρίπτει καὶ τοὺς ἀποδοκιμάζει. 
Καὶ προσέχει εἰς τὸν Ἕνα. 

Ἂς εἶναι ἕνας. Ἀρκεῖ ὅτι εἶναι ἐκλεκτός. 
Ἡ ποιότης καὶ ὄχι ἡ ποσότης ἀρέσκει εἰς τὸν Θεόν. 
Ἂς εἶναι ἕνας. Ἀρκεῖ ὅτι ἡ καρδία του εἶναι καθαρὰ 
καὶ ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὴν διαφθορὰν τῆς ἁμαρτίας. 

Ἂς εἶσαι καὶ σὺ ἕνας, ἀναγνῶστα μου. 
Τί πειράζει; Καὶ ὁ Νῶε ἕνας ἦταν. 
Μπορεῖς καὶ σὺ ν’ ἀξίζῃς διὰ τὸν Θεὸν 
περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι ἀξίζει ὅλος ὁ κόσμος. 
Ὅπως ἤξιζε τότε καὶ ὁ Νῶε. 
Ἀρκεῖ νὰ θέλῃς καὶ ἀρκεῖ νὰ προσπαθῇς. 

Ἀλήθεια· τί ὡραία φιλοδοξία ποὺ εἶναι, 
νὰ θέλῃ κανεὶς νὰ τὸν λογαριάζῃ ὁ Θεός! 
νὰ ἐπιζητῇ κανεὶς νὰ εὐαρεστήσῃ εἰς τὸν Θεὸν 
καὶ ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναγνωρίζῃ ὡς ἰδικόν Του! 

«Νῶε δὲ εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου». Μὲ ὅλον τὸ δίκαιον. 

Διότι γιὰ συλλογίσου, ἀναγνῶστά μου, 
πῶς συνεκρατήθη ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς 
μέσα εἰς τὴν πλήμμυραν ἐκείνην τῆς κακίας· 
πῶς δὲν συμπαρεσύρθη καὶ αὐτὸς 
μέσα εἰς τὸ ἀσυγκράτητον αὐτὸ ρεῦμα τῆς ἁμαρτίας, 
εἰς τὸ ὁποῖον ὅλοι οἱ σύγχρονοί του εἶχαν συμπαρασυρθῆ. 

Νομίζεις, ὅτι εἶναι μικρὸν πρᾶγμα αὐτό; 
Καὶ φαντάζεσαι πὼς ὁ δίκαιος Νῶε 
εἶχε μικροὺς πειρασμοὺς νὰ κατανικήσῃ 
καὶ λίγα ἐμπόδια νὰ ὑπερπηδήσῃ; 
Μὴν ἀμφιβάλλῃς, ὅτι καὶ διὰ τῆς βίας ἀκόμη 
θὰ ἐζήτησαν πολλὲς φορὲς οἱ ὅμοιοί του, 
ἂν ἦτο δυνατόν, νὰ τὸν συμπαρασύρουν. 

«Εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου». 
Ἀσφαλῶς ἐνώπιον τῶν ὁμοίων του καμμίαν δὲν θὰ εὗρε χάριν. 
Ἀφοῦ δὲν τοὺς ὡμοίαζεν εἰς τὰ ἐλαττώματα καὶ εἰς τὰ φρονήματα, 
κανεὶς δὲν θὰ ἠρέσκετο εἰς τὴν συντροφιάν του. 
Ἴσως-ἴσως μάλιστα καὶ θὰ τὸν ἐμίσουν καὶ θὰ τὸν ἐδίωκον. 

Δι’ αὐτὸν ὅμως ἦτο ἀρκετόν, 
ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ηὐνόει καὶ ἠρέσκετο εἰς αὐτόν. 
Τοῦτο ἦτο ἱκανὴ ἀνακούφισις 
καὶ παρηγορία καὶ ἐνίσχυσις διὰ τὸν ἀπομονωμένον 
εἰς τὸν ἐξαχρειωμένον ἐκεῖνον κόσμον δίκαιον Νῶε. 

«Εὗρε χάριν ἐναντίον τοῦ Κυρίου». 
Καὶ ἀναμφιβόλως τὸ ᾐσθάνετο ὁ Νῶε μὲ τὴν εἰρήνην, 
τὴν ὁποίαν ἡ καρδία του ἐδοκίμαζε· 
μὲ ὅλα ἐν γένει τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα φέρει μαζῆ της ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, 
ὅταν ἐκχυθῇ πλουσίως εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου. 

«Ὁ Νῶε εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου». 
Τί ἄλλο ἤθελε καὶ τί ἄλλο τοῦ ἐχρειάζετο; 

Ἡ Ἁγία Γραφὴ τονίζει ζωηρῶς τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν εὐσέβειαν τοῦ Νῶε. 
«Νῶε, λέγει, ἄνθρωπος δίκαιος, 
τέλειος ὢν ἐν τῇ γενεᾷ αὐτοῦ, τῷ Θεῷ εὐηρέστησε Νῶε». 

Ἀντιθέτως πρὸς τὴν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν, 
ποὺ ἐπεκράτει τότε μεταξὺ τῶν συγχρόνων του, ὁ Νῶε ἦτο ἄνθρωπος δίκαιος, 
γνωρίζων καὶ φυλάττων τὰ καθήκοντα καὶ τὰς ὑποχρεώσεις αὐτοῦ 
τόσον ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, ὅσον καὶ ἀπέναντι τῶν ὁμοίων του. 

Ἦτο ἄνθρωπος τέλειος ἐν τῇ γενεᾷ αὐτοῦ. 
Ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν ἐποχήν του καὶ μάλιστα 
ζῶν ἐν μέσῳ μιᾶς γενεᾶς διεφθαρμένης καὶ πονηρᾶς, 
ὁ Νῶε ἦτο τέλειος. 

Δὲν ὑπῆρχε τίποτε, 
τὸ ὁποῖον ὁ Θεὸς θὰ ἠμποροῦσε νὰ ζητήσῃ 
ἀπὸ ἕνα ἄνθρωπον τῆς ἐποχῆς ἐκείνης 
ζῶντα ἐν μέσῳ γενεᾶς διεστραμμένης καὶ πονηρᾶς 
καὶ τὸ ὁποῖον ὁ Νῶε νὰ μὴ τὸ εἶχε τηρήσῃ πιστῶς καὶ ἐπακριβῶς. 

Καὶ βέβαια, 
ὅταν πρόκηται νὰ κριθῇ ἡ ἀρετὴ ἑνὸς ἀνθρώπου διὰ νὰ εὑρεθῇ ποία εἶναι, 
θὰ ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν καὶ τὰ περιστατικά, 
ὑπὸ τὰ ὁποῖα κατωρθώθη ἡ ἀρετὴ αὐτή, 
καὶ τὰ ἐμπόδια, τὰ ὁποῖα ὑπερνικήθησαν διὰ τὴν ἀρετὴν αὐτήν. 

Καὶ ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ Νῶε ἔζησεν εἰς μίαν ἐποχὴν ἐξόχως ἁμαρτωλὴν 
καὶ εἰς μίαν γενεὰν ἐκτάκτως διεφθαρμένην, 
δι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀρετή του εἶναι λαμπροτέρα 
καὶ ἡ τελειότης του ἀρτιωτέρα. 

Καὶ ἐπαναλαμβάνει ἡ Γραφὴ καὶ πάλιν· 
«τῷ Θεῷ εὐηρέστησε Νῶε». 
Ἐξαίρει καὶ ἐξυψώνει μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἀκόμη περισσότερον 
τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν τελειότητα τοῦ Νῶε. 

Καὶ διακηρύττει καὶ διαβεβαιώνει, 
ὅτι ἡ ἀρετὴ τοῦ Νῶε δὲν ἐπῃνέθη ἁπλῶς ἀπὸ ἄνθρωπον τινά, 
ὁ ὁποῖος ὡς ἄνθρωπος ἦτο ἐνδεχόμενον νὰ πλανηθῇ. 
Ἐκρίθη εὐάρεστος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ. 

Καὶ ὡσὰν νὰ ἤθελε 
τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ δηλώσῃ τὴν ἀγάπην Του πρὸς τὸν εὐλογημένον αὐτὸν ἄνθρωπον, 
ἐπαναλαμβάνει καὶ ἅπαξ καὶ δὶς 
καὶ τρὶς καὶ πολλάκις τὸ ὄνομα Νῶε, 
καὶ εἰς μόλις τρεῖς γραμμὰς καὶ τρεῖς στίχους 
πεντάκις ἀναφέρεται ὑπὸ τῆς Γραφῆς 
τὸ σεπτὸν αὐτὸ καὶ θεοφιλὲς ὄνομα Νῶε. 

Ἀλλ’ ὁ Νῶε δὲν ἔζη βέβαια μοναχός του. 
Εἶχε καὶ γυναῖκα. Εἶχεν ἀκόμη καὶ τρία παιδιά, 
τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἦσαν τὰ ἑξῆς: 
Σήμ, Χὰμ καὶ Ἰάφεθ. 

Ἐὰν τὰ παιδιὰ ὡμοίαζον κατὰ πάντα πρὸς τὸν πατέρα των, 
δὲν μᾶς τὸ ἀναφέρει ἡ Γραφή. 

Καὶ διὰ νὰ μὴ μᾶς τὸ ἀναφέρῃ δέ, καὶ διὰ νὰ μὴ τὸ τονίζῃ μάλιστα 
ὅπως τὸ ἐτόνισε διὰ τὸν Νῶε, 
σημαίνει ὅτι τὰ παιδιὰ αὐτὰ 
εἶχαν βέβαια πολὺ μεγάλην διαφορὰν ἀπὸ τὰ ἄλλα παιδιὰ τοῦ κόσμου 
καὶ ἀσφαλῶς δὲν εἶχαν ἐξοκείλει οὐδὲ εἶχαν διαφθαρῆ, 
τὸν πατέρα τους ὅμως δὲν τὸν ἔφθαναν 
εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ εἰς τὴν τελειότητα. 

Τὸ ἴδιον εἰμποροῦμεν νὰ εἴπωμεν 
καὶ διὰ τὰς γυναῖκας τῶν παιδιῶν αὐτῶν, 
τῶν ὁποίων οὐδὲ τὰ ὀνόματα κἂν ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή. 

Ὅπως καὶ ἂν ἔχῃ τὸ πρᾶγμα, τὸ βέβαιον εἶναι, 
ὅτι κοντὰ εἰς τὸν Νῶε θὰ σωθοῦν τώρα καὶ ἡ γυναῖκα 
καὶ τὰ παιδιὰ καὶ αἱ νύμφαι τοῦ Νῶε. 

Αὐτὸ θὰ εἰπῇ νὰ ἔχῃ κανεὶς εὐλογημένον σύζυγον 
καὶ πενθερὸν καὶ πατέρα. 
Πρὸς χάριν αὐτοῦ ἡ εὐλογία πέφτει εἰς ὅλον τὸ σπίτι 
καὶ μαζῆ μὲ αὐτὸν σώζονται καὶ γλυτώνουν 
ὅλοι ὅσοι μένουν μέσα εἰς τὸ σπίτι. 

Καὶ δὲν βραδύνει ὁ Θεὸς νὰ φανερώσῃ τὴν μεγάλην εὔνοιαν, 
τὴν ὁποίαν τρέφει πρὸς τὸν Νῶε. 
Καὶ τὴν φανερώνει μὲ ἕνα τρόπον οἰκειότητος, 
τὴν ὁποίαν φίλος δεικνύει πρὸς φίλον 
καὶ πατὴρ φιλόστοργος πρὸς υἱὸν ἀγαπητὸν καὶ πολὺ ἀκριβόν. 

Ὁ Θεὸς συνδιαλέγεται καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸν Νῶε. Ἀκόμη περισσότερον· 
ἀνακοινώνει πρὸς τὸν Νῶε τὴν ἀπόφασιν καὶ τὸ σχέδιόν Του. 
Τὸν καθιστᾷ κοινωνὸν τῶν βουλῶν Του 
καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει τὰ μυστικά Του. 

«Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Νῶε· 
Καιρὸς παντὸς ἀνθρώπου ἥκει ἐναντίον μου· 
ὅτι ἐπλήσθη ἡ γῆ ἀδικίας ἀπ’ αὐτῶν· 
καὶ ἰδοὺ ἐγὼ καταφθείρω αὐτοὺς καὶ τὴν γῆν». 

Ἦλθε, λέγει, 
ὁ καιρὸς τοῦ καθενὸς ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κατοικοῦν τὴν γῆν. 
Ἦλθεν ὁ καιρὸς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, 
διότι πλέον ἡ γῆ ἐγέμισε καὶ ἐπλημμύρισεν ἀπὸ ἀδικίαν. 
Τὸ κακὸν ἐπλεόνασε. 

Ἦλθεν ὁ καιρὸς τοῦ τέλους των καὶ τοῦ θανάτου των. 
Δὲν παίρνει πλέον περισσότερον. Εἶναι καιρὸς νὰ ξεπαστρευθῇ. 

Καὶ ἰδοὺ λοιπὸν Ἐγώ, 
ποὺ κρατῶ εἰς τὰς χεῖρας Μου τὸν κόσμον ὁλόκληρον 
καὶ ὅ,τι εἴπω καὶ ἀποφασίσω γίνεται παρευθύς, 
ἰδοὺ ὅτι καταστρέφω τοὺς πονηροὺς αὐτοὺς ἀνθρώπους 
καὶ μαζῆ μὲ αὐτοὺς φθείρω καὶ πᾶσαν βλάστησιν καὶ ζωήν, ποὺ ὑπάρχει εἰς τὴν γῆν, 
διότι αὐτὰ δι’ αὐτοὺς τὰ εἶχον. 

Τέλος 2ου κεφαλαίου