Learn Greek with Comprehensible Greek Audiobooks

---

PATROLOGOS edutainment

Χριστουγεννιάτικη ἱστορία 

Εἶναι παραμονὴ Χριστουγέννων. Βράδυ καὶ τὸ κρύο ἔξω εἶναι τσουχτερό. Τὸ χιόνι σὰν ἄσπρο σεντόνι σκεπάζει τοὺς δρόμους τοῦ χωριοῦ καὶ τὰ γύρω βουνά. 

Ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα πῆγαν στὴν ἐκκλησία. Τὰ παιδιὰ εἶναι λυπημένα, γιατὶ δὲν πῆγαν μαζί τους. Τότε ἡ γιαγιά, γιὰ νὰ διώξη τὴ στενοχώρια τῶν παιδιῶν, ἄρχισε νὰ τοὺς λέη μία χριστουγεννιάτικη ἱστορία. 

- Μιὰ φορά κι ἕναν καιρό, ἕνας φτωχὸς ἄνθρωπος ξεκίνησε ἀπὸ τὴν καλύβα του γιὰ νὰ βρῆ φωτιά. Γύριζε ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα, χτυποῦσε νὰ τοῦ ἀνοίξουν κι ἔλεγε: - Βοηθῆστε με, καλοί μου ἄνθρωποι! Ἡ γυναίκα μου γέννησε ἕνα παιδάκι... Πρέπει ν’ ἀνάψω φωτιά, γιὰ νὰ ζεστάνω κι αὐτὴ καὶ τὸ μωρό. 

Μὰ ἦταν νύχτα. Ὅλοι κοιμόνταν κλεισμένοι στὰ σπίτια τους καὶ κανένας δὲν ἔδινε ἀπάντηση στὰ παρακάλια του. Ὁ ἄνθρωπος προχωροῦσε κι ὅλο καὶ περισσότερο ξεμάκραινε ἀπὸ τὴ φτωχή του καλύβα. 

Κάποτε εἶδε μακριὰ ἕνα μικρὸ φῶς. Ὅλος χαρά, πὼς θάβρισκε πιὰ φωτιά, κίνησε κατὰ κεῖ. Ὅταν πλησίασε, εἶδε πὼς ἦταν μιὰ μεγάλη φωτιὰ κι ὁλόγυρά της ἦταν ξαπλωμένα ἕνα κοπάδι ἄσπρα πρόβατα. 

Τὸ κοπάδι τὸ φύλαγε ἕνας γεροβοσκός. Κι ὁ ἄνθρωπος ποὺ χρειαζόταν τὴ φωτιά, πλησίασε τὰ πρόβατα καὶ εἶδε πὼς στὰ πόδια τοῦ βοσκοῦ ἦταν ξαπλωμένα τρία μεγάλα σκυλιά. 

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πλησίασε τὰ σκυλιά, ἐκεῖνα ξύπνησαν κι ἄνοιξαν τὰ μεγάλα τους στόματα, γιὰ νὰ γαβγίσουν. Μὰ ἡ φωνή τους παράλυσε στὸ στόμα τους καὶ κανένα γάβγισμα δὲν τάραξε τὴ νυχτερινὴ ἡσυχία. 

Τότε ὁ ἄνθρωπος εἶδε, πὼς ἀνασηκώθηκε ἡ τρίχα τους, πὼς γυάλισαν τὰ δόντια τους καὶ πὼς ρίχτηκαν ἐπάνω του. Ἔνιωσε πὼς ἕνα σκυλὶ τὸν ἅρπαζε ἀπὸ τὰ γόνατα, τ’ ἄλλο ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸ τρίτο κρεμάστηκε ἀπὸ τὸ λαιμό του. Μὰ τὰ δόντια τους ἔμειναν παράλυτα καὶ τὰ σκυλιά, χωρὶς νὰ τοῦ κάνουν κανένα κακό, τραβήχτηκαν. 

Τότε ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε νὰ πλησιάση στὴ φωτιά, μὰ τὰ πρόβατα τόσο πολύ στριμώχτηκαν τὸ ἕνα κοντὰ στὸ ἄλλο, ποὺ δὲν εἶχε χώρο νὰ πατήση. Τότε κι αὐτὸς ἄρχισε νὰ πατάη στὶς πλάτες τους, μὰ κανένα ἀπὸ τὰ πρόβατα οὔτε κουνήθηκε, οὔτε ξύπνησε. 

Τότε ὁ Γιαννάκης ρώτησε: - Γιατί, γιαγιά, τὰ πρόβατα ἐξακολούθησαν ἥσυχα τὸν ὕπνο τους, ἀφοῦ ξέρομε πόσο δειλὰ εἶναι; - Ἔχε λίγη ὑπομονὴ καὶ θὰ τὸ μάθης, εἶπε ἡ γιαγιὰ κι ἐξακολούθησε τὴ διήγησή της: 

- Ὅταν ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πλησίασε τὴ φωτιά, ὁ βοσκὸς σήκωσε τὸ κεφάλι του. Ἦταν ἕνας κατσουφιασμένος γέρος, παράξενος καὶ σκληρὸς καὶ μιλοῦσε ἀπότομα σὲ ὅλους. 

Ὅταν εἶδε τὸν ἄγνωστο, ποὺ πλησίαζε, ἔριξε ἐπάνω του τὴ μακριά του γκλίτσα, ποὺ ἦταν στὴν ἄκρη μυτερή. Μὰ ἡ γκλίτσα λοξοδρόμησε κι ἔπεσε μὲ πολὺ κρότο στὴ γῆ, χωρὶς νὰ βλάψη τὸν ἄγνωστο. 

Ἡ γιαγιὰ ἤθελε νὰ ἐξακολουθήση, μὰ ὁ Κωστάκης τὴ ρώτησε πάλι: - Μὰ γιατί, γιαγιά, δὲν τὸν πέτυχε ἡ γκλίτσα; Μὰ ἡ γιαγιά, χωρὶς νὰ προσέξη τὴν ἐρώτηση τοῦ Κωστάκη, ἐξακολούθησε: 

- Τότε ὁ ἄγνωστος πλησίασε τὸ βοσκὸ καὶ τοῦ εἶπε: - Καλέ μου ἄνθρωπε, βοήθησέ με καὶ δῶσε μου λίγη φωτιά. Ἡ γυναίκα μου γέννησε καὶ πρέπει ν’ ἀνάψω φωτιὰ νὰ ζεσταθῆ κι αὐτὴ καὶ τὸ μωρό. 

Ὁ βοσκὸς θέλησε νὰ τοῦ ἀρνηθῆ. Θυμήθηκε ὅμως, πὼς τὰ σκυλιὰ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν δαγκάσουν, τὰ πρόβατα δὲν τὸν φοβήθηκαν καὶ δὲν σκορπίστηκαν καὶ πὼς ἡ μαγκούρα του δὲν τὸν πέτυχε καὶ δείλιασε. Δὲν τόλμησε λοιπὸν νὰ ἀρνηθῆ στὸν ἄγνωστο. - Πάρε ὅση φωτιὰ θέλεις! εἶπε ὁ βοσκός. 

Μὰ ἡ φωτιὰ εἶχε χωνέψει πιὰ καὶ δὲν εἶχε κανένα μακρὺ ξύλο ἢ κλαδί. Ἦταν μονάχα ἕνας μεγάλος σωρὸς ἀπὸ ἀναμμένα κάρβουνα. Καὶ ὁ ἄγνωστος δὲν εἶχε οὔτε φτυάρι, οὔτε κανέναν τενεκέ, οὔτε τίποτ’ ἄλλο, γιὰ νὰ τὰ βάλη μέσα καὶ νὰ τὰ πάη σπίτι του. 

Ὁ βοσκός, ποὺ τόνιωσε αὐτό, τοῦ ξαναεῖπε: - Πάρε ὅση φωτιὰ θέλεις· καὶ ἀπὸ μέσα του χαιρόταν, πού δὲ θὰ μπορούσε νὰ πάρη φωτιά. 

Μὰ ὁ ἄγνωστος ἔσκυψε, παραμέρισε μὲ τὸ χέρι του τὴ στάχτη ἀπὸ τὰ κάρβουνα, ὕστερα ἀνασήκωσε τὴν ἄκρη ἀπὸ τὸ ρούχο του καὶ τὰ ἔβαλε ἐκεῖ. Τί περίεργο ὅμως! Τὰ κάρβουνα, οὔτε τὰ χέρια του ἔκαιγαν, ὅταν τάπιανε, οὔτε τώρα τὸ ρούχο του. Τὰ πήγαινε σπίτι του, σὰ νὰ μὴν ἦταν ἀναμμένα κάρβουνα, ἀλλὰ μῆλα ἢ καρύδια. 

Σέ αὐτό τό σημεῖο γιὰ τρίτη φορὰ τὰ παιδιὰ ρώτησαν τὴ γιαγιά: - Μὰ, γιαγιά, γιατί τὰ κάρβουνα δὲν τὸν ἔκαψαν; - Τώρα θὰ ἰδῆτε γιατί, περιμένετε! Εἶπε ἡ γιαγιὰ κι ἐξακολούθησε. 

Ὅταν ὁ κακὸς βοσκός εἶδε ὅλα αὐτὰ, ἀπόρησε. - Μὰ τί νύχτα εἶναι αὐτή, συλλογίστηκε, ποὺ τ’ ἀγριόσκυλα δὲ δαγκάνουν, τὰ πρόβατα δὲν τρομάζουν, ἡ γκλίτσα δὲν πληγώνει καὶ τὰ κάρβουνα δὲν καῖνε; 

Σταμάτησε τὸν ἄγνωστο καὶ τὸν ρώτησε: - Τί νύχτα εἶναι αὐτή ἡ σημερινὴ καὶ γιατί ὅλα ἔχουν τόση καλοσύνη γιὰ σένα; - Ἂν δὲν τὸ βλέπεις μόνος σου, δὲν μπορῶ ἐγὼ νὰ σοῦ τὸ ἐξηγήσω, ἀποκρίθηκε ὁ ἄγνωστος, καὶ τράβηξε τὸ δρόμο του, γιὰ νὰ φτάση γρήγορα στὸ σπίτι του καὶ νὰ ζεστάνη τὴ γυναίκα του καὶ τὸ βρέφος. 

Ὁ βοσκὸς ἀποφάσισε ν’ ἀκολουθήση τὸν ἄγνωστο καὶ νὰ μάθη τί σημαίνουν ὅλα αὐτά. Τὸν ἀκολούθησε λοιπὸν ὥσπου ὁ ἄγνωστος ἔφτασε στὴν καλύβα του. 

Εἶδε τότε ὁ βοσκός, πὼς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν εἶχε οὔτε καλύβα καὶ πὼς ἡ γυναίκα του καὶ τὸ μωρὸ ἦταν ξαπλωμένοι μέσα σὲ μιὰ σπηλιά, ποὺ δὲν εἶχε τίποτ’ ἄλλο ἀπὸ τοὺς τέσσερεις γυμνοὺς τοίχους. 

Τότε ὁ βοσκὸς σκέφτηκε, πὼς τὸ μικρὸ καὶ ἀθῶο βρέφος θὰ πάγωνε μέσα στὴ σπηλιὰ κι ἂν καὶ ἡ καρδιά του ἦταν σκληρή, τὸ λυπήθηκε. Ξεκρέμασε τότε τὸ σακούλι, ποὺ εἶχε κρεμασμένο στὸν ὦμο του, ἔβγαλε μιὰ κάτασπρη μαλακὴ προβιὰ καὶ τὴν ἔδωσε στὸν ἄγνωστο νὰ τὴ στρώση κάτω ἀπὸ τὸ παιδάκι. 

Ἐκείνη τὴ στιγμή, ποὺ αὐτὸς ὁ σκληρὸς ἄνθρωπος ἔνιωσε συμπόνια γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους κι ἔκαμε μιὰν ἐλεημοσύνη, ἄνοιξαν τὰ μάτια του. Εἶδε αὐτά, ποὺ πρὶν δὲν μποροῦσε νὰ ἰδῆ· κι ἄκουσε ἐκεῖνο, ποὺ πρὶν δὲν μποροῦσε ν’ ἀκούση. 

Εἶδε, πὼς ὁλόγυρα ἦταν ἄγγελοι μ’ ἀσημένιες φτεροῦγες καὶ πὼς στὰ χέρια τους κρατοῦσαν κιθάρες. Κι ἄκουσε ποὺ ἔψαλλαν, πὼς τὴ νύχτα ἐκείνη ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου γεννήθηκε. Καί τότε κατάλαβε ὁ βοσκός, γιατί τὴ νύχτα ἐκείνη δὲν μποροῦσε κανένας νὰ κάμη κακὸ στὸν ἄγνωστο. 

Ἔπειτα εἶδε ὁ βοσκός, πὼς οἱ ἄγγελοι ἦταν παντοῦ. Κάθονταν στὴ σπηλιά, κατέβαιναν ἀπ’ τὸ βουνό, πετοῦσαν στὸν οὐρανό, περπατοῦσαν πολλοὶ μαζὶ στοὺς δρόμους, σταματοῦσαν στὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς καὶ κοίταζαν τὸ βρέφος. 

Ἡ χαρά ἦταν παντοῦ σκορπισμένη. Τὸ τραγούδι καὶ μιὰ λεπτὴ ψαλμωδία ἀκούγονταν παντοῦ. Κι ὅταν ὁ βοσκὸς εἶδε κι ἄκουσε στὴ σκοτεινὴ ἐκείνη νύχτα, ὅλα ὅσα πρὶν οὔτε ἔβλεπε οὔτε ἄκουε, ἔνιωσε μεγάλη χαρά, ποὺ ἄνοιξαν τὰ μάτια του καὶ γονάτισε κι εὐχαρίστησε τὸ Θεό. 

Τότε κι ὁ Γιαννάκης, ἀφοῦ ἡ γιαγιὰ εἶχε πιὰ σταματήσει τὴ διήγησή της, εἶπε: - Τώρα κατάλαβα κι ἐγώ, γιαγιά, γιατὶ ἐκείνη τὴ νύχτα τὰ σκυλιὰ δὲ δάγκωναν, τὰ πρόβατα δὲν ξυπνοῦσαν ἀπὸ τὸ φόβο τους, ἡ γκλίτσα δὲν πλήγωνε καὶ τὰ κάρβουνα δὲν ἔκαιαν. Εἶχαν ὅλα τὴν καλοσύνη τοῦ Χριστούλη μας, γιατὶ τὸ μωρό, ποὺ γεννήθηκε ἐκείνη τὴ νύχτα, ἦταν ὁ Χριστός! Ἔ, γιαγιάκα; 

- Ναί, παιδάκια μου, εἶπε ἡ γιαγιὰ καὶ φίλησε τὰ ἐγγονάκια της. Ἐλᾶτε τώρα καὶ σεῖς στὰ κρεβατάκια σας νὰ κοιμηθῆτε. 

Ἡ βασιλόπιτα 

Μιὰν ἡμέρα ὁ θεῖος Γιάννης εἶπε στὰ δυό του τ’ ἀνίψια, τὸν Σωκράτη καὶ τὸ Γιώργο: - Μεθαύριο τὴν πρωτοχρονιὰ θαρθῆτε νὰ φᾶτε μαζί μου. Θὰ σᾶς ἔχω μιὰ βασιλόπιτα, ποὺ γιὰ νὰ γίνη δούλεψαν χίλιοι ἄνθρωποι. 

Τὰ παιδιὰ ἀπόμειναν μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό. - Χίλιοι ἄνθρωποι! Τί λέτε, θεῖε Γιάννη, εἶπαν κι οἱ δυὸ μαζί. Μὰ τότε αὐτὴ ἡ πίτα θὰ εἶναι πιὸ μεγάλη κι ἀπ’ τὸ σπίτι μας! - Δὲν ξέρω, τοὺς ἀπάντησε ὁ θεῖος. Μεθαύριο θὰ τὴν ἰδῆτε. 

Τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦσαν νὰ μείνουν ἥσυχα ἀπὸ τὴν περιέργεια. Ὅλη ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ἄλλη δὲ μιλοῦσαν γιὰ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο γι’ αὐτὴ τὴν περίφημη πίτα ποὺ θάβλεπαν. Ὁ νοῦς τους δὲ μποροῦσε νὰ τὸ χωρέση αὐτὸ τὸ πράγμα. 

Ξαφνικὰ ὁ Γιώργος εἶπε: - Μήπως ὁ θεῖος Γιάννης μᾶς κοροϊδεύει; Κι ὁ Σωκράτης, ποὺ ἦταν μεγαλύτερος, τοῦ ἀπάντησε μὲ θυμό: - Ὁ θεῖος μας δὲν τὰ κάνει τέτοια ἀστεῖα! 

Τέλος ἔφτασε ἡ πρωτοχρονιὰ καὶ τὰ παιδιὰ πῆγαν στὸ σπίτι τοῦ θείου τους, γιὰ νὰ τὸν εὐχηθοῦν καὶ νὰ φᾶνε μαζί του. Μὰ τόσο ἀνυπομονοῦσαν νὰ ἰδοῦν τὴν πίτα, ποὺ καλὰ καλὰ δὲν καταλάβαιναν τί ἔτρωγαν. Εἶχαν χάσει τὴ μιλιά τους κι ὁλοένα κοίταζαν κατὰ τὴν πόρτα. Μὰ ἀπὸ τὴν πόρτα θαρχόταν; Καὶ θὰ χωροῦσε νὰ μπῆ; 

Ἐπιτέλους ἡ βασιλόπιτα παρουσιάστηκε. Ἦταν μιὰ πίτα συνηθισμένη, ὅπως ὅλες. - Δὲ θάναι αὐτή, εἶπε ὁ Γιώργος σιγὰ στὸν ἀδερφό του. - Αὐτὴ εἶναι, τοῦ ἀπάντησε ὁ θεῖος, ποὺ τὸν ἄκουσε. 

Ὁ Γιώργος τότε δὲ βάσταξε καὶ φώναξε: - Μά, καλὲ θεῖε, χίλιοι ἄνθρωποι δούλεψαν, γιὰ νὰ κάνουν αὐτὴ τὴν πιτίτσα; - Φάγε πρῶτα, παιδί μου, τὸ κομμάτι σου καὶ ἔπειτα θὰ τὰ ποῦμε, τοῦ εἶπε ὁ θεῖος. 

Τὰ παιδιά, ἀφοῦ ἔφαγαν τὴν πίτα τους γρήγορα γρήγορα, σηκώθηκαν καὶ πῆγαν κοντά του. - Πάρτε μολύβι καὶ χαρτί, τοὺς εἶπε ὁ θεῖος κι ἐλᾶτε νὰ κάνωμε τὸ λογαριασμό. 

Πῆγαν μέσα στὸ γραφεῖο, πῆραν χαρτὶ καὶ μὲ τὸ μολύβι στὸ χέρι τὸν κοίταζαν στὰ μάτια καὶ περίμεναν. 

- Γιὰ νὰ γίνη αὐτὴ ἡ πίτα, τί χρειάζεται πρῶτα πρῶτα; τοὺς ρώτησε ὁ θεῖος. - Ἀλεύρι, φώναξε ὁ Σωκράτης, ποὺ εἶχε παρασταθῆ στὸ ζύμωμα τῆς δικῆς τους βασιλόπιτας. - Λαμπρά, εἶπε ὁ θεῖος. Ξέρεις ὅμως πόσοι ἄνθρωποι πρέπει νὰ δουλέψουν, γιὰ νὰ γίνη αὐτὸ τὸ ἀλεύρι; 

Πρῶτα πρῶτα χρειάζονται γεωργοί, γιὰ νὰ ὀργώσουν τὴ γῆ, νὰ σπείρουν καὶ νὰ θερίσουν. Καὶ γιὰ τὸ ὄργωμα χρειάζεται ἀλέτρι. Γιὰ νὰ γίνη τὸ ἀλέτρι, δούλεψαν μεταλλουργοί, σιδεράδες, ξυλουργοί. 

Ἔπειτα τὸ ἄλογο, ποὺ τραβᾶ τὸ ἀλέτρι, χρειάζεται πέτσινα λουριά. Γιὰ νὰ γίνουν αὐτὰ τὰ πέτσινα λουριά, πρέπει οἱ βυρσοδέψες νὰ δουλέψουν τὸ πετσὶ. 

Ἂς ποῦμε λοιπόν, πὼς ἔχομε τὸ σιτάρι. Πρέπει τώρα νὰ τ’ ἀλέσωμε, γιὰ νὰ γίνη ἀλεύρι. Καὶ χρειάζεται μύλος γι’ αὐτὴ τὴ δουλειά. Καὶ γιὰ νὰ γίνη ὁ μύλος, χρειάζονται χτίστες καὶ λατόμοι, γιὰ νὰ φτιάξουν τὶς μυλόπετρες. 

Τὰ παιδιὰ τὸν ἄκουαν μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα καὶ δὲν πρόφταιναν νὰ γράφουν. - Τί ἄλλο χρειάζεται, γιὰ νὰ γίνη ἡ πίτα; τοὺς ρώτησε ὁ θεῖος τους. Ὁ Σωκράτης πετάχτηκε πάλι κι εἶπε: - Σταφίδες, μυρωδικά, ζάχαρη. 

- Ἐκτὸς ὅμως ἀπ’ τὶς σταφίδες, ποὺ ἔχει ὁ τόπος μας ἄφθονες ἀπ’ αὐτὲς, τ’ ἄλλα ὑλικά, ἡ ζάχαρη καὶ τὰ μυρωδικά, μᾶς ἔρχονται ἀπὸ μακρινὲς χῶρες, εἶπε ὁ θεῖος. Γιὰ νὰ φτάσουν ὡς ἐδῶ, χρειάζονται καράβια. Καὶ γιὰ νὰ γίνουν τὰ καράβια, σὰν πόσοι στοχάζεστε νὰ δούλεψαν; Καὶ πάλι γιὰ νὰ ταξιδέψη τὸ καράβι, χρειάζεται νὰ ἔχει καπετάνιο καὶ ναῦτες. 

- Ἐπίσης, θεῖε, εἶπε ὁ Σωκράτης, χρειάζονται ἔμποροι, γιὰ νὰ τὰ παραλάβουν αὐτὰ τὰ ἐμπορεύματα. - Πολὺ σωστὰ τὸ εἶπες Σωκράτη. Αὐτοὶ εἶναι οἱ μεγαλέμποροι. Κατόπι οἱ μπακάληδες ἀγοράζουν τὰ ἐμπορεύματα ἀπ’ αὐτοὺς καὶ τὰ πουλοῦν στὸν κόσμο. 

Βλέπετε λοιπὸν πόσοι καὶ πόσοι δούλεψαν, γιὰ νάρθουν αὐτὰ τὰ εἴδη ὡς ἐδῶ; μὰ ἡ πίτα χρειάζεται κι ἄλλα πράγματα, γιὰ νὰ γίνη. Αὐγά, γάλα, βούτυρο... 

- Στάσου, στάσου, θεῖε Γιάννη, φώναξε τώρα ὁ Γιώργος. Εἶμαι βέβαιος, πὼς τοὺς περάσαμε τοὺς χίλιους. - Καὶ πάλι δὲν τοὺς λογάριασα ὅλους, τοὺς εἶπε ὁ θεῖος. 

Κι ἔπειτα ἡ πίτα πρέπει νὰ ψηθῆ. Χρειάζονται λοιπὸν καρβουνιάρηδες, γιὰ νὰ μεταφέρουν τὸ κάρβουνο καὶ φούρναρης, γιὰ νὰ τὴν ψήση. Καὶ ποῦ θὰ τὴ βάλωμε, γιὰ νὰ ψηθῆ; σ’ ἕνα ταψί. Τὸ ταψὶ ποιὸς θὰ τὸ φτιάξη; ὁ γύφτος. Καὶ ποιὸς θὰ τὸ γανώση; ὁ γανωματής. 

- Τὸ χαρτί μου δὲ χωράει ἄλλους, θεῖε, τοῦ φώναξε ὁ Σωκράτης. - Ἔ, μὰ ἐπάνω κάτω τοὺς βάλαμε ὅλους πιά, εἶπε ὁ θεῖος γελώντας. Πηγαίνετε στή θεία σας τώρα νὰ σᾶς δώση ἕνα κομμάτι ἀκόμα ἀπ’ αὐτὴ τὴν περίφημη βασιλόπιτα. Τώρα ποὺ ξέρετε πόσα χέρια βοήθησαν γιὰ νὰ γίνη, τώρα ἡ βασιλόπιτα θὰ σᾶς φανῆ πιὸ νόστιμη. 

Τὰ παιδιὰ εὐχαρίστησαν τὸ θεῖο μὲ τὴν καρδιά τους γιὰ ὅλ’ αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ τοὺς ἔμαθε καὶ πῆγαν μέσα. 

- Κι ἐγώ ποὺ νόμιζα πὼς μᾶς κορόιδευε ὁ θεῖος! Λέει ὁ Γεωργάκης τρώγοντας μὲ μεγάλη ὄρεξη τὸ δεύτερο κομμάτι. - Ἐγὼ ὅμως δὲν τὸ νόμιζα αὐτό, τοῦ ἀπάντησε ὁ Σωκράτης σοβαρὰ. Ξέρω πολὺ καλά, πὼς ὁ θεῖος ποτὲ δὲν κοροϊδεύει. 

Ἡ κούκλα τῆς Πρωτοχρονιᾶς 

Μέσα στὴν αὐλὴ ἑνὸς μεγάλου σπιτιοῦ παίζουν δυὸ κοριτσάκια. Εἶναι ὄμορφα καὶ καλοντυμένα. Τὸ ἕνα κορίτσι παίζει μ’ ἕνα μεγάλο τόπι. Τὸ ἄλλο κρατεῖ ἀπ’ τὸ χέρι μιὰ κούκλα κουτσὴ καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν κάμη νὰ περπατήση. 

- Γιατί, Χριστίνα, παίζεις μὲ τὴν παλιά σου τὴν κούκλα; Γιατί δὲ φέρνεις ἐκείνη, ποὺ σοῦ χάρισε ἡ μαμά σου φέτος τὴν πρωτοχρονιὰ; - Δὲν τὴν ἔχω πιά. Τὴ χάρισα! - Τὴ χάρισες; Κρίμα στὴν κούκλα! Καλέ, ἐκείνη ἦταν σὰ ζωντανή! Μὰ γιατί τὴ χάρισες; 

- Ὅταν κοιμόμουνα ἦρθε ὁ καλός μου ὁ ἄγγελος καὶ κὰθισε κοντά μου. Ἐκεῖνος μοῦ εἶπε νὰ τὴ χαρίσω. - Δὲν καταλαβαίνω τί μοῦ λές. Ποιός ἄγγελος; 

- Ἄκουσε νὰ ἰδῆς πῶς ἔγινε. Κοιμόμουνα καὶ ξαφνικά ἄκουσα ἕνα θόρυβο φροῦ φροῦ. Τὰ φτερά του ἔκαναν αὐτὸν τὸν θόρυβο. Ἡ μαμά μου μοῦ τὸ εἶχε πεῖ. Τὸ βράδυ τῆς πρωτοχρονιᾶς ἔρχεται ὁ καλός τους ἄγγελος καὶ ξαγρυπνᾶ κοντὰ στὰ καλὰ παιδιὰ. Καὶ τὸν περίμενα γιατὶ ὅλον αὐτὸ τὸν καιρό δὲν εἶχα κάμει καμιὰν ἀταξία. 

- Καὶ πῶς ἦταν; Δὲν τὸν φοβήθηκες; Ἦταν πολὺ μεγάλος; - Ἦταν σὰν καὶ μᾶς μικρούλης. Τὰ μαλλιά του ἔλαμπαν σὰν τὸν ἥλιο. Τοῦ ἔδειξα τὴν κούκλα μου, ποὺ κοιμόταν στὸ πλευρό μου. Ἔσκυψε ἐπάνω ἀπ’ τὸ κρεβατάκι μου, μὲ κοίταξε καὶ μοῦ εἶπε: 

- Θέλω νὰ μοῦ κάνης μιὰ χάρη, Χριστίνα. Στὴ ζητῶ, γιατὶ εἶσαι φρόνιμη κι ἔχεις καλὴ καρδιά. Πίσω ἀπ’ τὴν αὐλή σας, μέσα σ’ ἕνα παλιὸ σπιτάκι, κάθεται ἕνα κοριτσάκι σὰν καὶ σένα καλό. Εἶναι ὅμως τόσο φτωχό! Δὲν ἔχει μανούλα. Αὐτὴ τὴν πρωτοχρονιὰ τὴν πέρασε πάλι μὲ ξερὸ ψωμάκι. Δὲν εἶναι κρίμα; Χάρισέ της αὐτὴν τὴν ὡραία κούκλα νὰ τῆς χαμογελᾶ. 

Ἐγὼ τρόμαξα. Πῆρα τὴν κούκλα καὶ τὴν ἔσφιξα στὴν ἀγκαλιά μου. - Νὰ τῆς δώσω τὴν ἄλλη, τὴν παλιά, τοῦ εἶπα. Δὲν εἶναι καὶ τόσο χαλασμένη. Μὰ τὸ ἀγγελούδι δὲ μοῦ ξαναμίλησε. Σάλεψε τὰ φτεράκια του, φροῦ φροῦ καὶ χάθηκε... Τότε ἐμένα μὲ πῆραν τὰ κλάματα. 

- Καὶ ἡ κούκλα σου; Τί ἔγινε ἡ κούκλα; - Ἅμα ξύπνησα, τὰ θυμήθηκα ὅλα. Τί θὰ λέη γιὰ μένα τ’ ἀγγελάκι στὸν οὐρανό, σκεπτόμουνα. Δὲν μποροῦσα νὰ ἡσυχάσω. 

Λοιπόν, χωρὶς νὰ πῶ τίποτε στὴ μαμά μου, πῆρα τὴν καινούργια κούκλα. Κατέβηκα σιγὰ σιγὰ τὴ σκάλα. Ἄνοιξα τὴν πόρτα τῆς Μαρίας καὶ μπῆκα μέσα. «Πάρε τὴν κούκλα μου Μαρία, τῆς λέω, νὰ σοῦ χαμογελᾶ». 

- Πο, πό! Φαντάζομαι πῶς θάκανε! - Ναί! Τὴν κοίταζε καὶ δὲ χόρταινε. Μοῦ λέει: «Τί ὄμορφη! Τόσο ὄμορφη καὶ μοῦ τὴ χαρίζεις;» 

- Καὶ γύρισες μ’ ἄδεια τὰ χέρια; Πῶς σὲ λυπᾶμαι! - Στὴν ἀρχὴ κι ἐγὼ λυπήθηκα. Ὕστερα μ’ ἔπιασε ἔτσι μιὰ χαρά, ποὺ μοῦ ἐρχόταν νὰ φωνάξω! 

- Καὶ τ’ ἀγγελάκι σου δὲν τὸ εἶδες πιά; - Ὄχι, μὰ τώρα ξέρω, πὼς εἶναι εὐχαριστημένο μαζί μου. Καὶ θὰ ξανάρθη τοῦ χρόνου. Θὰ καθίση κοντὰ στὸ κρεβάτι μου ὅλη τὴ νύχτα τῆς πρωτοχρονιᾶς. Ἔτσι μοῦ εἶπε ἡ μαμά μου. Κι ὅ,τι μοῦ ζητήσει τότε πάλι, θὰ τὸ κάμω. 

- Ἄχ! ὅταν τὸ ξαναϊδῆς, παρακάλεσέ το σὲ παρακαλῶ νάρθη καὶ σὲ μένα. Ἀρκεῖ νὰ ἔρθη κι ἂς μοῦ ζητήση ὅ,τι θέλει γιὰ τὰ φτωχὰ τὰ παιδάκια. Ἀκόμη κι ἐκεῖνο τὸ χρυσοδεμένο βιβλίο, ποὺ μοῦ χάρισε ἡ θείτσα μου. 

- Ἔννοια σου, Ἐλένη. Ὅταν ξανάρθη, θὰ τοῦ τὸ πῶ. Καὶ νὰ δῆς, ποὺ θάρθη καὶ σὲ σένα. Εἶναι τόσο καλός! 

Τὸ πουκαμισάκι ποὺ φύτρωσε 

Μιὰ μέρα ὁ Γιάννης κοίταζε τὸν πατέρα του, ποὺ ἔσπερνε στὸ χωράφι κάτι μικρὰ σποράκια μὲ τὶς χοῦφτες του. Τὰ σποράκια αὐτὰ ἦταν πολὺ γυαλιστερὰ καὶ ὁ Γιάννης τὸν ρώτησε: - Τί κάνεις αὐτοῦ, πατεράκη; 

- Νά, λινάρι σπέρνω. Θὰ μεγαλώση καὶ ἡ μητέρα θὰ σοῦ κάνη πουκαμισάκια μ’ αὐτὸ. Ὁ Γιάννης δὲ μίλησε πιά. Σκεπτόταν, πὼς ποτὲ δὲν εἶδε πουκάμισα νὰ φυτρώνουν ἀπὸ τὰ χωράφια. 

Ὕστερα ἀπὸ δυὸ ἑβδομάδες τὸ χωράφι σκεπάστηκε μ’ ἕνα μεταξένιο χορταράκι. Τότε σκέφτηκε ὁ Γιάννης: - Τί καλὰ ποὺ θάταν, νὰ εἶχα ἕνα τέτοιο πουκαμισάκι! 

Τρεῖς φορὲς πῆγαν οἱ δυὸ ἀδερφὲς τοῦ Γιάννη μὲ τὴ μητέρα τους καὶ καθάρισαν τὸ χωράφι ἀπὸ τ’ ἀγριόχορτα καὶ κάθε φορὰ ἔλεγαν στὸ Γιάννη: - Θὰ σοῦ κάμωμε ἕνα ὡραῖο πουκαμισάκι! Καὶ πάλι ὁ Γιάννης δὲ μίλησε· ἀναρωτιόταν, πῶς μποροῦσαν νὰ φυτρώσουν ὡραῖα πουκαμισάκια ἀπὸ τὴ γῆ; 

Πέρασαν κάμποσες ἑβδομάδες. Τὸ χορταράκι μεγάλωνε καὶ στὴν κορυφή του φάνηκε ἕνα ὡραῖο θαλασσὶ ἀνθάκι. - Τέτοια εἶναι τὰ μάτια τοῦ Κωστάκη μας, εἶπε ὁ Γιάννης μὲ τὸ νοῦ του. Ποτέ ὅμως δὲν εἶδα κανέναν νὰ φορῆ πουκάμισο μὲ τέτοιο χρῶμα. 

Ἅμα ἔπεσαν τὰ λουλούδια, στὴ θέση τους φάνηκαν κάτι πράσινα κεφαλάκια. Σὲ λίγες μέρες, ἀφοῦ τὰ κεφαλάκια πῆραν ἕνα χρῶμα σκοῦρο καὶ ξεράθηκαν λίγο, ἡ μητέρα καὶ οἱ ἀδερφὲς τοῦ Γιάννη ξερίζωσαν ὅλο τὸ λινάρι, τὸ ἔδεσαν μικρὰ δεματάκια καὶ τὸ ἅπλωσαν στὸ χωράφι νὰ ξεραθῆ. 

Σὰν πέρασαν λίγες μέρες καὶ ξεράθηκε τὸ λινάρι, ἄρχισαν νὰ κόβουν τὰ κεφαλάκια κι ὕστερα πῆραν τὰ δεματάκια μὲ τὰ κομμένα κεφαλάκια καὶ τάριξαν μέσα στὸ ποτάμι. Φρόντισαν ὅμως νὰ τὰ πλακώσουν μὲ πέτρες, γιὰ νὰ μὴν τὰ πάρη τὸ ρέμα. 

Καθὼς οἱ αδερφὲς τοῦ Γιάννη ἔκαναν αὐτὲς τὶς δουλειὲς, τοῦ εἶπαν πάλι: - Ὡραῖο πουκαμισάκι θὰ κάμης, Γιάννη. 

Μὰ καὶ πάλι ὁ Γιάννης δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβη πῶς θὰ γινόταν τὸ πουκάμισό του ἀπὸ τὰ δεμάτια ἐκεῖνα ποὺ ἔβαζαν στὸ νερὸ γιὰ νὰ μουσκέψουν. Στεκόταν ἀμίλητος καὶ μὲ ἀπορία κοίταζε τὶς ἀδερφές του, ποὺ βουτοῦσαν τὸ πουκαμισάκι του στὸ νερό. 

Ὅταν πέρασαν δυὸ ἑβδομάδες, ἔβγαλαν τὸ λινάρι ἀπὸ τὸ ποτάμι, τὸ στέγνωσαν κι ἄρχισαν νὰ τὸ χτυποῦν· πρῶτα μ’ ἕνα σανίδι στὸ ἁλώνι καὶ ὕστερα μ’ ἕνα δίκρανο στὴν αὐλή. Ἔβλεπε τότε ὁ Γιαννάκης, πὼς ἀπὸ τὸ λινάρι πετιόταν τὸ πίτουρο στὸν ἀέρα σὰ σκόνη. 

Ἀφοῦ τὸ χτύπησαν καλὰ καλά, ἄρχισαν νὰ ξένουν τὸ λινάρι μ’ ἕνα σιδερένιο χτένι, ὥσπου ἔγινε μαλακὸ καὶ μεταξένιο. Καὶ τότε εἶπαν πάλι οἱ ἀδερφὲς τοῦ Γιάννη: - Πολὺ ὄμορφο θὰ σοῦ γίνη τὸ πουκαμισάκι σου, Γιαννάκη. 

Τότε ὁ Γιάννης δὲ βάσταξε καὶ εἶπε: - Πῶς θὰ γίνη αὐτὸ πουκαμισάκι; Αὐτὸ μοιάζει μὲ τὰ μαλλάκια τοῦ Κωστάκη μας καὶ ὄχι μὲ πουκαμισάκι. Οἱ ἀδερφὲς τοῦ Γιαννάκη γέλασαν καὶ δὲν τοῦ εἶπαν πιὰ τίποτε. 

Οἱ μεγάλες χειμωνιάτικες βραδιές ἄρχισαν. Ἡ γιαγιὰ τοῦ Γιάννη πέρασε μιὰ τούφα ἀπὸ τὸ λινάρι στὴ ρόκα της κι ἄρχισε νὰ τὸ γνέθη. Καὶ ὁ Γιάννης ποὺ ἔβλεπε τὴ γιαγιά του νὰ γνέθη, σκεπτόταν: - Αὐτὲς εἶναι κλωστές· ποῦ εἶναι τὸ πουκαμισάκι μου, ποὺ τόσον καιρὸ μοῦ λένε; 

Πέρασε ὁ χειμῶνας, ἡ ἄνοιξη καὶ τὸ καλοκαίρι. Ἦρθε τὸ φθινόπωρο. Ὁ πατέρας ἔφερε στὸ σπίτι ἕναν ἀργαλειὸ καὶ τὸν ἔστησε. Ἡ γιαγιὰ πέρασε τὸ στημόνι σὲ κάτι μεγάλα χτένια καὶ ἡ μητέρα ἄρχισε νὰ περνάη τὴ σαΐτα γρήγορα ἀνάμεσα στὶς κλωστὲς ἐκεῖνες. Τότε ὁ Γιάννης κατάλαβε, πὼς τὸ πανὶ γίνεται ἀπὸ τὶς κλωστές. 

Ὅταν ἑτοιμάστηκε τὸ πανί, τὸ ἅπλωσαν στὸ χιόνι νὰ παγώση καὶ τὴν ἄνοιξη τὸ ἅπλωσαν στὸν ἥλιο, ἐπάνω στὸ χορτάρι καὶ τὸ ράντισαν μὲ νερό. Τότε ὁ Γιάννης εἶδε, πὼς τὸ πανὶ ἀπὸ σταχτὶ ἔγινε ἄσπρο σὰν ἀφρός. 

Ἦρθε πάλι ὁ χειμώνας. Ἡ μητέρα ἔκοψε ὔφασμα γιὰ πουκάμισα ἀπὸ τὸ πανὶ καὶ οἱ ἀδερφὲς τοῦ Γιάννη τὰ ἔραψαν. Τὰ Χριστούγεννα ὁ Γιάννης κι ὁ Κώστας ἔβαλαν τὰ καινούργια πουκάμισά τους ποὺ ἦταν ἄσπρα σὰν τὸ χιόνι. 

Τότε ὁ Γιάννης καμαρώνοντας τὸ καινούργιο του πουκάμισο, φώναξε: - Πόσος καιρὸς πέρασε, γιὰ νὰ γίνη τὸ πουκαμισάκι μου! Ἂν ἀγοράζαμε τὸ πανὶ ἀπὸ τὸν ἔμπορο, ποτὲ δὲ θὰ τὸ πίστευα, πὼς χρειάζεται τόσος καιρὸς καὶ τόση δουλειά, γιὰ νὰ γίνη τὸ λινάρι πανί. 

Ὁ λύκος καὶ τ’ ἀρνάκι 

Ὁ λύκος, ποὺ ἔχει μεγάλα μάτια, γιὰ νὰ βλέπη καλύτερα, μεγάλα αὐτιά, γιὰ νὰ ἀκούη καλύτερα, μακριὰ δόντια, γιὰ νὰ τρώη καλύτερα, εἶναι κακὸς καὶ πρέπει ὅλοι νὰ τὸν φοβοῦνται. 

Τὸ παιγνιδάκι ὅμως ὁ λύκος, ποὺ παίζουν τὰ παιδάκια, δὲν εἶναι καθόλου κακὸς καὶ μόνο ξέρει νὰ τρώη γλυκὰ πολλὰ. Τὸ λύκο αὐτὸν τὸν λένε Ἀγγελικούλα καὶ ἔχει ὄμορφα καστανὰ ματάκια, ἕνα μικρούλι στοματάκι καὶ τὰ μαλλάκια του εἶναι δεμένα μὲ μιὰ κορδέλα. 

Ὅταν ἀρχίζη τὸ παιγνίδι, ὅλοι κοιτάζουν τὴν Ἀγγελική καὶ λένε: - Ποιός θέλει νὰ κάμη τὸ λύκο; - Ἐγώ! Φωνάζει ἀμέσως ἡ Ἀγγελική. 

Ὅλοι ξέρουν, πὼς ἡ Ἀγγελικούλα εἶναι ὄμορφο καὶ χαριτωμένο λυκάκι καὶ πὼς δὲν τρώει τὰ πρόβατα. Γι’ αὐτὸ ὅποιος θέλει νὰ παίξη τὸ παιγνίδι αὐτό, ποὺ εἶναι πολὺ διασκεδαστικό, γίνεται ἀρνάκι. 

Μαζεύονται τότε πολλὰ ἀρνάκια, ἕνα σωστὸ κοπάδι, γιατὶ ὅλα τὰ παιδάκια θέλουν νὰ παίξουν. Ἀφοῦ μάλιστα καὶ ἡ μεγάλη τους ἡ ἀδερφή, ἡ Οὐρανία, θὰ παίξη, πῶς νὰ μὴν παίξουν ὅλα; 

Αὐτὴ πάει μπροστὰ καὶ προφυλάγει ὅλα τὰ ἀρνάκια ἀπὸ τὸ λύκο. Τὰ ἀρνάκια στέκονται τὸ ἕνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ κρατιοῦνται τὸ καθένα ἀπὸ τὸ μπροστινό του ἀρνάκι. Ἔτσι, ἀφοῦ τοποθετηθοῦν, ἀρχίζει τὸ παιγνίδι μὲ τὸ τραγούδι τῆς Οὐρανίας: 

Γερολύκε, γερολύκε, τί ἰδέα ποὺ σοῦ μπῆκε! Ἀρνάκι σοῦ μυρίζει, ἀρνάκι τρυφερό, τοῦ κάκου τριγυρίζεις καὶ χάνεις τὸν καιρό. Γερολύκε, γερολύκε, τί ἰδέα ποὺ σοῦ μπῆκε! 

Καὶ τρέχουν, τρέχουν τὰ παιδάκια κι ὅσο κι ἂν προσπαθῆ ὁ κακομοίρης ὁ λύκος, δὲν μπορεῖ νὰ πιάση κανένα ἀρνάκι. Ἡ Οὐρανία, ἡ μεγάλη ἀδερφή, ποὺ στέκεται μπροστά τους, ξέρει καλά καὶ τὰ προφυλάγει. 

Ὁ Ἕκτορας, τὸ μικρὸ χαριτωμένο σκυλάκι τῆς Ἀγγελικούλας, θέλει κι αὐτὸς νὰ βοηθήση τὴν κυρία του καὶ τρέχει μαζί της. Κι ἐκεῖνο ὅμως δὲν κατορθώνει τίποτε. Καὶ ἡ Οὐρανία ξαναρχίζει τὸ τραγούδι της: 

Γερολύκε, γερολύκε, τί ἰδέα ποὺ σοῦ μπῆκε! Ἀρνάκι σοῦ μυρίζει, ἀρνάκι τρυφερό, τοῦ κάκου τριγυρίζεις καὶ χάνεις τὸν καιρό. Γερολύκε, γερολύκε, τί ἰδέα ποὺ σοῦ μπῆκε! 

Καὶ ἡ λυκοπούλα τρέχει δεξιά, τρέχει ἀριστερά, πηδάει δεξιά, πηδάει ἀριστερὰ, καὶ ὁ Ἕκτορας γαβγίζει. Τὰ μικρὰ ἀρνάκια φωνάζουν μπέε μπέε καὶ σφίγγουν τὰ φορέματα τῶν μεγαλυτέρων. 

Ὁρμᾶ ἡ λυκοπούλα ἐπάνω τους καὶ τὰ ἀρνάκια προσπαθοῦν νὰ σωθοῦν. Γέλια καὶ φωνὲς ἀκούονται ἀδιάκοπα. Καὶ ὁ λύκος καὶ τὰ πρόβατα γελοῦν καὶ ὅλοι διασκεδάζουν. 

Τί ἔπαθε ἕνα ἄσπρο κουνελάκι 

Τέσσερα μικρὰ κουνελάκια γεννήθηκαν μέσα σὲ μιὰ φωλιά, στρωμένη μὲ χορτάρι κι εὐτυχισμένα μεγάλωναν στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μαμάς τους. 

Ἦταν μικρούλια καὶ παχουλά, ὅμοια καὶ τὰ τέσσερα στὴν ὀμορφιά. Τὰ τρία ὅμως ἦταν ἄσπρα κάτω στὴν κοιλιά, μὲ μπαλώματα μαῦρα ἐπάνω στὴν ράχη τους. 

Μόνο ἕνα ἦταν κάτασπρο ἀπὸ τὴν κορυφὴ ὡς τὰ νύχια. Γι’ αὐτὸ ἡ μητέρα του καμάρωνε καὶ ἦταν ὑπερήφανη. 

Ἄλλο κουνέλι δὲν ἦταν τόσο χαριτωμένο σὰν κι αὐτό. Κι ὅσο μεγάλωνε, τόσο πιὸ ὄμορφο γινόταν. 

Τὰ ματάκια του ἔλαμπαν σὰ δυὸ κόκκινα ρουμπίνια καὶ τὰ δοντάκια του ἦταν κοφτερὰ σὰ δόντια πριονιοῦ. Στὸ μουσουδάκι του εἶχε ἕνα μουστακάκι ἀπὸ τρεῖς τρίχες σὲ κάθε μεριά. 

Ἡ κουνέλα μαμά τους τὰ ἀγαποῦσε καὶ τὰ τέσσερα μὲ τὴν ἴδια ἀγάπη. Ξεχωριστὰ ὅμως ἀγαποῦσε τὸν Ἀσπρούλη της, τὸ πρῶτο της παιδί. Κοπίασε τόσο, γιὰ νὰ τὸ ἀναθρέψη, πῶς νὰ μὴν τὸ ἀγαπᾶ ξεχωριστά! Ἔπειτα ἡ ἀσπράδα του τὴν ἔκανε νὰ ὑπερηφανεύεται κι εἶχε γι’ αὐτὸ μεγάλα ὄνειρα. 

Κόντευαν τὰ κουνελάκια νὰ γίνουν δυὸ μηνῶν καὶ ἡ μητέρα τους ἀνήσυχη συλλογιζόταν, πὼς μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα κουνελάκια καὶ ὁ Ἀσπρούλης της ἐπίσης θὰ τῆς ἔφευγε. 

Ἀπὸ τὴ φωλιά τους, ποὺ ἦταν φτιαγμένη σὲ ψηλὴ θέση, τὰ κουνελάκια ἔβλεπαν ἕνα μικρὸ κῆπο. Λίγο παραπέρα κοίταζαν τὶς πάπιες, ποὺ λούζονταν μέσα στὸ λίγο νερὸ τοῦ αὐλακιοῦ. Πρὸς τὰ δεξιὰ ἦταν μιὰ μηλιά, ποὺ τὰ σπουργίτια ἀδιάκοπα ἔρχονταν καὶ φλυαροῦσαν καὶ μάλωναν. Ἀριστερὰ ἦταν ἡ πόρτα ἑνὸς στάβλου μὲ ἀγελάδες. 

Ἅμα ξημέρωνε, ἄρχιζε ἡ ἀνησυχία καὶ ὁ θόρυβος. Τὸ μεσημέρι γινόταν λίγη ἡσυχία. Ὅταν ὅμως ὁ ἥλιος κόντευε νὰ βασιλέψη, τὰ σπουργίτια ἄρχιζαν νὰ τιτιβίζουν, οἱ πάπιες νὰ τσαλαβουτοῦν στὸ αὐλάκι καὶ οἱ ἀγελάδες νὰ μουγκρίζουν. Αὐτὸς ὁ θόρυβος καὶ ἡ ἀνησυχία κρατοῦσαν ὡς τὸ σούρουπο. 

Τὰ μικρὰ κουνέλια ἤθελαν κι ἐκεῖνα νὰ κάμουν ὅ,τι ἔκαναν τὰ ἄλλα ζῶα. Ἔβλεπαν μὲ περιέργεια τὰ πουλιὰ νὰ πετοῦν καὶ νὰ πηγαίνουν μακριά. Ἔβλεπαν τὶς ἀγελάδες, ποὺ πήγαιναν νὰ βοσκήσουν στὸ λιβάδι καὶ ἤθελαν κι αὐτὰ νὰ τρέξουν καὶ νὰ πηδήσουν πάνω στὸ πράσινο χορτάρι 

Πόσο μεγάλος τοὺς φαινόταν ὁ κόσμος γύρω τους! Καὶ μὲ πόσο θαυμασμό ἄνοιξαν τὰ μάτια τους, ὅταν ἡ μαμά κουνέλα τοὺς εἶπε, πὼς ὑπάρχουν καὶ ἄλλα μεγαλύτερα λιβάδια, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ ἰδοῦν. 

Τοὺς μίλησε γιὰ τὰ δάση, γιὰ τοὺς γκρεμοὺς καὶ τὰ φαράγγια. Τοὺς μίλησε γιὰ τὶς σπηλιὲς καὶ τὰ κουνελάκια τριγύρω της ἄκουαν μὲ λαχτάρα. Πότε θὰ μποροῦσαν κι αὐτὰ νὰ περπατήσουν καὶ νὰ ἐξερευνήσουν ὅλους τοὺς μεγάλους αὐτοὺς τόπους; 

Προπάντων ὁ Ἀσπρούλης ἔλεγε: - Ἄχ, θὰ μ’ ἀφήσουν κάποτε καὶ μένα νὰ ἰδῶ ὅλα αὐτὰ τὰ παράδοξα πράγματα; 

Κι ἐπειδὴ ἡ μητέρα του φαινόταν, πὼς ἀνησυχοῦσε πολύ, αὐτὸς τὴ χάιδευε καὶ τῆς ἔλεγε, πὼς θὰ γυρίση ἀμέσως, μόλις τὰ ἰδεῖ. Ἡ μητερούλα του ὅμως, ποὺ ἤξερε καλὰ τί μπορεῖ νὰ πάθη κανείς, ὅταν φύγη ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας, κουνοῦσε τὸ κεφάλι της κι ἔλεγε: 

- Ὁ κόσμος εἶναι γεμάτος ἀπὸ κακὰ καὶ ἄγρια ζῶα. - Ἔχω τὰ νύχια μου καὶ τὰ δόντια μου. - Ἔχουν κι αὐτά, ἀγόρι μου· καὶ τὰ δόντια τους εἶναι μακρύτερα καὶ τὰ νύχια τους πιὸ μυτερά. Πηγαίνεις ἄλλη φορά· ἔχεις καιρὸ γιὰ ταξίδια. 

Ὅσο ὅμως κι ἂν ἡ κυρα-Κουνέλαινα συμβούλευε τὸν Ἀσπρούλη της, ἐκεῖνος ἦταν ἀνυπόμονος. Πολλὲς φορὲς ἐνῶ ροκάνιζε τὸ ξύλο τῆς φωλιᾶς του, ἔκανε σχέδια. Σχέδια πολλὰ καὶ μεγάλα γιὰ τὰ ταξίδια του. Καὶ μιὰ μέρα, ποὺ ἔλειπε ἡ μητέρα του, ἔφυγε. 

Μόλις ὅμως ἔκαμε λίγα βήματα, εἶδε κάτι, ποὺ τὸν ἔκαμε νὰ σταματήση. Ἐπάνω σ’ ἕναν τοῖχο κρέμονταν ἕξι δέρματα κοκκινωπά. Εἶχαν ἀκόμα τὸ σχῆμα καὶ φαινόνταν πολὺ καλὰ ποιὸ σῶμα σκέπαζαν. Ἦταν δέρματα κουνελιῶν, ποὺ ἤθελαν νὰ τὰ κάνουν γοῦνες. - Πῶς; τί; τὰ σκοτώνουν λοιπὸν τὰ κουνέλια; εἶπε ὁ Ἀσπρούλης κατατρομαγμένος. 

Ἄλλα ὅμως πράγματα, ποὺ ἔτυχε νὰ ἰδῆ, γρήγορα τὸν ἔκαμαν νὰ ξεχάση τὴν τρομάρα του. Ἕνα γουρούνι γρύλιζε μέσα στὴ λάσπη. Μιὰ κατσίκα σκαρφάλωνε σ’ ἕνα βράχο. 

Ποντίκια, σκύλοι, μοσχάρια περνοῦσαν ἀπὸ μπροστά του καὶ ξαφνικὰ τρία κάτασπρα περιστέρια πέταξαν. Τάβλεπε νὰ πετοῦν ψηλὰ ψηλά, πολὺ ψηλὰ κι ὕστερα τάχασε. 

Ὅταν κατέβασε τὸ κεφάλι του, εἶδε πὼς ἕνας γάτος ἦταν ἕτοιμος νὰ τὸν κυνηγήση. Θυμήθηκε πὼς αὐτὸν τὸν γάτο τὸν εἶχε ἰδεῖ πολλὲς φορὲς στὸν κῆπο, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴ φωλιά του. Ὁ γάτος αὐτὸς κοίταζε τὸν Ἀσπρούλη πάντα ἄγρια. 

Σήμερα ὁ γάτος, μὲ μάτια ὁλάνοιχτα, τὸν κοίταζε πάλι ἄγρια καὶ σιγὰ σιγὰ σηκώθηκε καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ χυμήξη ἐπάνω του. Ὁ Ἀσπρούλης νόμισε, πὼς ἦρθε ἡ τελευταία του στιγμή. Συλλογίστηκε ἀμέσως τὴ μητέρα του κι ἔκλεισε τὰ μάτια του. 

Ξαφνικὰ ἄκουσε ἕνα ἄγριο γάβγισμα. Ἄνοιξε τὰ μάτια του καὶ εἶδε πὼς ὁ γάτος δὲν ἦταν πιὰ στὴ θέση του. Ὁ Ἀσπρούλης τότε πήδησε πίσω ἀπὸ ἕνα ἁμάξι. Ἐκεῖ κοντὰ ὅμως ἦταν ἕνας λυμένος μαντρόσκυλος καὶ γάβγιζε δυνατά. 

Ὁ Ἀσπρούλης τρόμαξε τώρα περισσότερο. Ἀλλὰ γιὰ καλή του τύχη βρέθηκε μπροστὰ σὲ μιὰν ἀποθήκη καὶ τρύπωσε μέσα. Ἐκεῖ, στριμωγμένος στὸν τοῖχο, πίσω ἀπὸ τὸ ἄχυρο, ἔμεινε ὅλη τὴν ἡμέρα ὡς τὴ νύχτα. 

Τότε πῆρε λίγο θάρρος καὶ ψαχτὰ ψαχτὰ ἔκαμε λίγα βήματα καὶ βρῆκε μιὰ τρύπα. Ἀπὸ τὴν τρύπα αὐτὴ βγῆκε ἔξω. 

Τί ὄμορφα ποὺ ἦταν! Πῶς φυσοῦσε τὸ ἀεράκι, πῶς μοσκοβολοῦσαν τὰ χορτάρια καὶ πῶς ἔλαμπε τὸ φεγγάρι! Ὅλα φεγγοβολοῦσαν καὶ τὰ δέντρα κουνοῦσαν τὰ φύλλα τους κι ἐκεῖνα σιγομουρμούριζαν. - Τί ὄμορφα ποὺ εἶναι ὅλα! Ἔλεγε ὁ Ἀσπρούλης. 

Ξαφνικὰ ὅμως ἐκεῖ πέρα, ὄχι πολὺ μακριά, δυὸ αὐτιὰ μαῦρα κουνήθηκαν. Πῶς φοβήθηκε πάλι ὁ κακομοίρης ὁ Ἀσπρούλης! Ὁ γάτος! Ὁ γάτος θὰ εἶναι πάλι, σκέφθηκε κι ἔτρεξε μὲ ὅση γρηγοράδα εἶχε. Πέρασε ἕναν κῆπο, πήδησε ἕνα αὐλάκι, πέρασε πάλι πέντε χωράφια κι ἔφτασε λαχανιασμένος στὸ δάσος. 

Ἐκεῖ σταμάτησε, γιατὶ εἶδε ἕνα ἄλλο κουνέλι κι ἔβγαλε μιὰ χαρούμενη φωνίτσα. - Εἶμαι ὁ Ἀσπρούλης, τοῦ εἶπε σιγά. Μπορεῖ νὰ εἴμαστε καὶ συγγενεῖς. - Κι ἐγὼ εἶμαι ὁ Πηδηχτούλης, τοῦ εἶπε τὸ ἄλλο κουνέλι. Ἔλα νὰ περπατήσωμε μαζί. Θὰ σὲ ἀγαπῶ πολύ. 

Περπάτησαν τότε λιγάκι μαζὶ κι ὁ Πηδηχτούλης σταμάτησε καὶ εἶπε: - Πήγαινε, Ἀσπρούλη, καλύτερα μόνος σου ἀπὸ τὸ δρόμο. Ἐγὼ θὰ πηγαίνω μέσα ἀπὸ τὰ δέντρα. Θὰ συναντηθοῦμε κάτω ἀπὸ μιὰ βελανιδιά, ποὺ θὰ βρῆς στὸ δρόμο σου. 

Ὁ Ἀσπρούλης ἔκαμε ὅπως τοῦ εἶπε ὁ Πηδηχτούλης καὶ σὲ λίγο βρέθηκαν πάλι μαζὶ κάτω ἀπὸ τὴ βελανιδιά. - Ἄκουσε, τοῦ λέει ὁ Πηδηχτούλης. Στὸν τόπο αὐτὸ δὲν εἴμαστε ἀσφαλισμένοι. Ἐδῶ εἶναι κρυμμένος ἕνας ἀγριόγατος κι ἂν μᾶς πετύχη, ἀλίμονό μας! Χαθήκαμε! Πρέπει πάλι νὰ περπατοῦμε χωριστά! Πήγαινε σὺ ἀπὸ δῶ κι ἐγὼ ἀπὸ κεῖ. Θὰ συναντηθοῦμε στὸ βράχο, ποὺ θὰ βροῦμε πρῶτα πρῶτα. 

Ἔφτασαν στὸ βράχο κι οἱ δυὸ μαζὶ κι ἄρχισαν πάλι νὰ περπατοῦν ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλο. Καθὼς ὅμως ζύγωναν στὸ δάσος, ὁ Πηδηχτούλης, ποὺ ἤθελε νὰ ξεφορτωθῆ τὸν Ἀσπρούλη, σταμάτησε καὶ εἶπε: 

- Καλὰ κάμαμε καὶ χωριστήκαμε. Καθένας μόνος του φυλάγεται καλύτερα, χωρὶς νὰ φροντίζη ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο. Βλέπεις αὐτοὺς τοὺς σπάγγους; εἶναι δίχτυα γιὰ τὰ κουνέλια. Τὸ νοῦ σου! Πρόσεξε νὰ μὴν μπλεχτῆς. Ἄν ὡς τώρα γλιτώσαμε ἀπὸ τὶς νυφίτσες κι ἀπὸ τοὺς γάτους, ἐδῶ κινδυνεύουμε ἀπὸ τοὺς κυνηγούς. 

Ξαφνικὰ ὅμως ὁ Πηδηχτούλης, ποὺ ἤξερε τόσο ὄμορφα νὰ συμβουλεύη, πιάστηκε μὲ τὸ ἕνα του πόδι ἀπὸ τὰ δίχτυα. - Βοήθεια! Βοήθεια! Φώναξε. Ὁ Ἀσπρούλης ὅμως φοβήθηκε τόσο, ποὺ ἔτρεξε, χωρὶς καθόλου νὰ σταθῆ, γιὰ νὰ βοηθήση τὸν καημένο τὸν Πηδηχτούλη. Ἔτρεχε ὁ Ἀσπρούλης, ἔτρεχε κι ὅταν πιὰ κουράστηκε, σταμάτησε. 

- Ἂν ὁ κόσμος εἶναι γεμάτος ἀπὸ τόσα κακά, εἶπε, καλύτερα εἶναι νὰ ζῆ κανεὶς ἥσυχα στὴ φωλιά του. Καὶ τί καλὸ μπορεῖ νάχη κανένας, ὅταν γυρίζη μέσα στὰ δάση, ἀφοῦ κάθε στιγμὴ κινδυνεύει νὰ πεθάνη; Ἐκείνη τὴ στιγμὴ θυμήθηκε μὲ ἀγάπη τὴ μανούλα του καὶ τ’ ἀδερφάκια του. Ἄχ, πόσο ἤθελε νὰ εἶναι κοντά τους, ἐκεῖ μέσα στὴ φωλίτσα τους! 

Νυφίτσες, ἀλεποῦδες καὶ ἄλλα κακὰ ζῶα τριγύριζαν ἐκεῖ καὶ κουνοῦσαν τὰ χορτάρια. Ἔτρεμε ὁ Ἀσπρούλης ἀπὸ τὸ φόβο του καὶ ἡ καρδούλα του χτυποῦσε. Ξαφνικὰ τοῦ φάνηκε, πὼς τὸν κυνηγοῦσαν κι ἄρχισε πάλι νὰ τρέχη. Ἔτρεχε τώρα μέσα στὸ λιβάδι, ποὺ τὸ φώτιζε τὸ φεγγαράκι καὶ εἶχε τεντωμένα τ’ αὐτιά του. 

Νόμιζε, πὼς ἄκουε πίσω του νὰ τρέχουν ζῶα, ποὺ τὸν κυνηγοῦσαν, γιὰ νὰ τὸν καταξεσχίσουν. Πηδοῦσε φράχτες, αὐλάκια καὶ χωνόταν μέσα στοὺς θάμνους. 

Οὔτε κι αὐτὸς ἤξερε ποῦ βρισκόταν. Καὶ τὸ χειρότερο, ποὺ τὸν τρόμαζε, ἦταν δυὸ σκιές, ποὺ ἔβλεπε μπροστά του νὰ τρέχουν καὶ νὰ μὴ σταματοῦν οὔτε στιγμή. Κάποτε μάλιστα ἐμάκραιναν τόσο πολύ, ποὺ γίνονταν πελώριες. 

Τὸ φεγγάρι ἦταν ἀπὸ πίσω του. Μὰ ὁ Ἀσπρούλης τόσο φοβόταν, ποὺ καθόλου δὲ γύριζε νὰ κοιτάξη. - Ἄ, χωρὶς ἄλλο, ἔλεγε μὲ τὸ νοῦ του, μὲ κυνηγάει ὁλόκληρος στρατός. 

Μὰ πόσο νὰ τρέξη πιὰ ὁ κακομοίρης ὁ Ἀσπρούλης; Κατακουράστηκε! Δὲν εἶχε πιὰ δύναμη καὶ σταμάτησε. - Θὰ πεθάνω, συλλογιζόταν. Μὰ δὲ μπορῶ πιὰ ἄλλο νὰ τρέξω. 

Καὶ ὁ Ἀσπρούλης περίμενε νὰ πεθάνη. Ἐπειδὴ ὅμως ἀκόμα δὲν πέθαινε, πῆρε σιγὰ σιγὰ θάρρος καὶ γύρισε πίσω του. Κανεὶς δὲ φαινόταν σ’ ἐκείνη τὴ μοναξιά. Μονάχα τὸ φεγγάρι ἦταν ψηλὰ στὸν οὐρανὸ καὶ ὁ Ἀσπρούλης, τώρα ποὺ τὸ κοίταζε καλά, νόμιζε, πὼς τοῦ γελοῦσε. 

Τότε κατάλαβε, πὼς ἐκεῖνες οἱ δυὸ σκιές, ποὺ ἔβλεπε πρὶν καὶ τόσο τὸν τρόμαζαν, ἦταν οἱ σκιές, ποὺ ἔριχναν τ’ αὐτιά του. - Τί φοβιτσιάρης ποὺ εἶμαι! Εἶπε. Ἂν ἦταν κανένας καὶ μ’ ἔβλεπε, θάλεγε, πὼς ἄλλο ζῶο πιὸ δειλὸ ἀπὸ τὸ κουνέλι δὲν ὑπάρχει! 

Σιγὰ σιγὰ ἄρχισε νὰ ξημερώνη. Τότε εἶδε ὁ Ἀσπρούλης, πὼς ἦταν κοντὰ στὴ φωλιά του. - Καλέ, νὰ τὸ αὐλάκι, εἶπε. Νὰ κι ὁ στάβλος, νὰ κι οἱ χῆνες! 

Κι ἔτρεξε γεμάτος χαρὰ μέσα στὴ φωλιά του. Ἐκεῖ ἦταν τὰ τρία τ’ ἀδερφάκια του κι ἡ μητέρα του, ἡ κυρα-Κουνέλαινα. Μὲ τί χαρὰ ἡ μητέρα ξαναεῖδε τὸν Ἀσπρούλη της! 

- Εἶδες, παιδάκι μου, τοῦ ἔλεγε καὶ τὸν φιλοῦσε. Εἶδες τί μπορεῖ νὰ πάθη κανένας, ὅταν ἀφήνη τὸ σπίτι του καὶ τοὺς δικούς του; Τὸ εἶδες, πὼς δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ κείνη, ποὺ χαίρεται κανένας μέσα στὸ σπίτι του; Μονάχα ἐκεῖ μέσα εἶναι προφυλαγμένος, γιατὶ τὸν τριγυρίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ τὸν ἀγαποῦν πραγματικά. 

- Ναί, ναί, μητέρα, ἔλεγε ὁ Ἀσπρούλης. Μὴ μοῦ μιλᾶς ὅμως τώρα πιὰ γι’ αὐτά, γιατὶ τὰ ξαναθυμοῦμαι καὶ φοβοῦμαι περισσότερο. 

Ἀποκριὲς 

Εἶναι ἡ τελευταία Κυριακὴ τῆς Ἀποκριᾶς κι ἡ κάμαρα τῶν παιδιῶν βρίσκεται σ’ ἀναστάτωση. Στὰ κρεβάτια, στὸ τραπέζι, στὶς καρέκλες, παντοῦ εἶναι σκορπισμένες ἕνα σωρὸ φορεσιὲς χρωματιστές, τούλια, κορδέλες, κουδούνια, ψεύτικα λουλούδια. Τὰ παιδιὰ ἑτοιμάζονται νὰ ντυθοῦν μασκαράδες. 

Θάρθουν καὶ τὰ ξαδέρφια τους καὶ μερικοὶ φίλοι τους μασκαρεμένοι. Θὰ πᾶνε ὅλοι μαζὶ στὸ ἐπάνω πάτωμα τοῦ σπιτιοῦ τους. Ἔχουν ἐκεῖ ἀποκριάτικη παιδικὴ διασκέδαση κι ἔχουν προσκαλέσει τὰ παιδιά. Θὰ χορέψουν, θὰ διασκεδάσουν, θὰ φᾶνε γλυκά. Θὰ δοθῆ μάλιστα καὶ βραβεῖο σ’ ἐκεῖνον ποὺ θὰ φορῆ τὸ καλύτερο ἀποκριάτικο κοστούμι. 

Γι’ αὐτὸ κάθε παιδὶ θέλει νάναι ντυμένο ὡραιότερα ἀπὸ ὅλα τ’ ἄλλα καὶ τίποτε δὲν τοὺς φαίνεται ἀρκετὰ ὄμορφο ἢ ἀστεῖο. Ἀτελείωτες συζητήσεις γίνονται. 

- Ἐγὼ θὰ εἶμαι ὁ πιερότος, λέει ὁ Δημητράκης. - Ὄχι, δὲ θὰ σοῦ πηγαίνη, καημένε. Ἄσε νὰ τὰ φορέσω ἐγώ. Ἐσὺ νὰ γίνης διαβολάκι, γιατὶ εἶσαι ψηλός. Αὐτὴ τὴ φορεσιὰ πρέπει νὰ βάλης! 

Ὁ Περικλῆς ἄρχισε νὰ ντύνεται ἀπὸ τὸ φόβο μὴ τοῦ πάρη τὸ κοστούμι κανένας ἄλλος. Θὰ γίνη ὁ παπουτσωμένος γάτος. Ἡ μικρούλα ἡ Ἕλλη εἶναι ἕτοιμη ἀπὸ τὸ μεσημέρι. Τὴν ἔντυσαν χωριατοπούλα καὶ τώρα παιδεύεται, γιὰ νὰ ντύση κι αὐτὴ χωριατόπαιδο τὴν κούκλα της καὶ νὰ τὴν πάρη μαζί της. 

Τὸ κουδούνι χτυπᾶ! Ἀκούονται φωνὲς καὶ γέλια. Ἡ πόρτα τῆς κάμαράς τους ἀνοίγει καὶ μπαίνουν μέσα ἕνα σωρὸ μασκαράδες. Καὶ ποιόν κανείς νὰ πρωτοκαμαρώση; 

Ἐπικεφαλῆς εἶναι ὁ Λέανδρος, ἕνας περίφημος φουστανελάς. Τὰ παιδιὰ σωπαίνουν καὶ τὸν κοιτάζουν. Τοῦ πάει τόσο ὄμορφα αὐτὴ ἡ φορεσιά! Ὅλοι τὸν καμαρώνουν. Ἡ φουστανέλα του εἶναι μακριά, σὰν ἐκεῖνες τοῦ παλιοῦ καιροῦ. Φορεῖ βυσσινιὰ φέρμελη χρυσοκέντητη καὶ τὸ κόκκινο φεσάκι του, ποὺ τὸ φορεῖ στραβά, ἔχει μιὰ μαύρη μακριὰ φούντα. 

- Ποῦ τὴ βρῆκες αὐτὴ τὴ φορεσιά, Λέανδρε; τὸν ρωτοῦν τὰ παιδιά. - Εἶναι πολὺ παλιά, τοὺς ἀπαντᾶ ἐκεῖνος μὲ καμάρι. Ὁ παπποὺς τοῦ πατέρα μου τὴ φοροῦσε, ὅταν ἦταν μικρός. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ αὐτὴ ἦταν ἡ καλή τους φορεσιά. - Τί ἔξοχη ποὺ εἶναι! Εἶπαν ὅλα μαζὶ τὰ παιδιά. Ἐσὺ θὰ πηγαίνης μπροστά. Θάσαι ὁ βασιλιὰς κι ὁ στρατηγὸς θὰ σ’ ἀκολουθῆ ἀπὸ πίσω. 

Στρατηγὸς ἦταν ὁ Νίκος. Περπατεῖ μὲ βῆμα στρατιωτικὸ κι ὅλο χτυπᾶ τὸ σπαθί του, γιὰ ν’ ἀκούεται. Ὁ Τάκης ἔχει γίνει ἀρκουδάκι, μὰ τόσο ἐπιτυχημένο καὶ γρυλίζει τόσο φυσικά, ποὺ ἡ Ἕλλη γιὰ μιὰ στιγμὴ τρόμαξε στ’ ἀλήθεια, ὅταν τὸν εἶδε. 

Ἡ Οὐρανίτσα εἶναι ντυμένη σὰν τὴ βασιλοπούλα τοῦ παραμυθιοῦ. Φορεῖ ἕνα τούλινο πράσινο φορεματάκι καὶ στὰ ξανθά της τὰ μαλλάκια ἔχει ἕνα στεφανάκι ἀπὸ διάφορα λουλούδια ἀληθινά. 

Καὶ τὸ πιὸ μικρὸ ἀπ’ ὅλα τὰ παιδιά, ἡ Σοφούλα, μόλις πέντε χρονῶ, εἶναι μιὰ ὡραία χορεύτρια, τοσηδά! Ἡ γιαγιά της ἔκοψε τοὺς φραμπαλάδες ἀπὸ ἕνα μεσοφόρι τῆς παλιᾶς ἐποχῆς καὶ τῆς ἔφτιαξε μιὰ χαριτωμένη φουστίτσα. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὴν ἔντυσαν, στριφογυρίζει σὰν κουρντισμένο παιχνιδάκι. Δὲν μπορεῖ νὰ σταθῆ ἥσυχη οὔτε λεπτό. 

- Ἐμπρός, παιδιά, ἑτοιμαστῆτε, εἶπε ὁ Λέανδρος. Ἐπάνω ἡ διασκέδαση ἄναψε. Ἕτοιμος ὁ παπουτσωμένος γάτος μὲ τὶς πελώριες μπότες του, ἕτοιμος ὁ πιερότος καὶ τὸ διαβολάκι, ἕτοιμη καὶ ἡ κουκλίτσα, τὸ παιδάκι τῆς Ἕλλης. Ἡ μαμά τους τὰ κοιτάζει ἀπὸ δῶ, τὰ σιάζει ἀπὸ κεῖ καὶ δὲ χορταίνει νὰ τὰ βλέπη. 

- Ἐμπρός! Πάρε, στρατηγέ, τὴ σάλπιγγα, νὰ σημάνης τὴν ἀναχώρηση, λέει ὁ Δημητράκης στὸ Νίκο. - Τί λές, καλέ! Εἶπε κεῖνος, ποὺ εἶχε κιόλας ξιπαστῆ μὲ τὴ στολή του. Καὶ ποῦ ἀκούστηκε στρατηγὸς νὰ σημαίνη τὴ σάλπιγγα; - Ἐγὼ θὰ τὴ σημάνω λοιπὸν κι ἂς εἶμαι καὶ γάτος, εἶπε ὁ Περικλῆς. 

Σήμανε τρεῖς φορὲς καὶ ξεκίνησαν. Μπρὸς ὁ βασιλιὰς, πίσω ὁ στρατηγὸς κι ἡ βασιλοπούλα κι ἔπειτα ὅλοι οἱ ἄλλοι. Τελευταῖο πήγαινε τὸ διαβολάκι πηδῶντας πότε στὸν ἕνα κοντά, πότε στὸν ἄλλο. 

Σὲ λίγο ἀκούστηκαν ἀπὸ πάνω φωνές, γέλια, ζητωκραυγές. - Ὁ βασιλιὰς ὁ Ὄθωνας ἔρχεται! Φώναξε κάποιος. Ὁ βασιλιάς! Καὶ ἡ μουσική ἄρχισε νὰ παίζη. Χορός, πηδήματα, τραγούδια, χαλασμὸς κόσμου γινόταν. Ἡ διασκέδαση κράτησε ὦρες πολλές, χωρὶς τὰ παιδιά νὰ κουραστοῦν. 

Πρώτη γύρισε ἡ μικρὴ χορεύτρια, ἀποκοιμισμένη στὰ χέρια τῆς νταντᾶς της. Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔμειναν γιὰ πολύ ἀκόμα. Δὲν τοὺς ἔκανε καρδιὰ νὰ φύγουν. 

Κι ὅσο γιὰ τὸ βασιλιά τους, τὸ φουστανελά, αὐτὸς κράτησε ὡς τὸ τέλος τὴ βασιλική του μεγαλοπρέπεια. Οὔτε παραχόρευε, οὔτε ριχνόταν στὰ γλυκά. Τοῦ ἔδωσαν καὶ τὸ βραβεῖο, γιατὶ ὅλοι εἶπαν, πὼς αὐτὸς ἀξίζει νὰ τὸ πάρη. Καὶ τί βραβεῖο! Ἕνα θαυμάσιο καράβι πολεμικό, γιὰ νὰ πλουτίση τὸ στόλο του.