Learn Greek with Comprehensible Greek Audiobooks

---

PATROLOGOS edutainment

Ὁ Κάϊν ἀμέσως αἰσθάνεται καὶ δοκιμάζει τὰ δεινὰ τῆς τιμωρίας καὶ τῆς ποινῆς, ποὺ τοῦ ἐπιβάλλει ὁ Θεός. Καὶ ἀμέσως ἀνοίγει τὸ στόμα του, διὰ νὰ ὁμιλήσῃ μὲ ἀναισχυντίαν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ νὰ παραπονεθῇ διὰ τὸ ἀνυπόφορον τῆς τιμωρίας. 

Δὲν βλέπει ὁ ταλαίπωρος τὸ τρομερὸν ἔγκλημά του διὰ νὰ ταπεινωθῇ. Βλέπει τὴν τιμωρίαν διὰ νὰ παραπονεθῇ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὑπερβολικὰ δῆθεν τὸν ἐτιμώρησε. 

Καὶ ἀντὶ νὰ ἀναγνωρίσῃ ὡς δικαίαν τὴν κρίσιν καὶ ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὴν ἀποδεχθῇ ταπεινούμενος, διὰ νὰ εὕρῃ κάποτε ἔλεος καὶ συγχώρησιν, τὰ βάζει τώρα μὲ τὸν Θεὸν παραπονούμενος κατ’ Αὐτοῦ, ὅτι κρίνει καὶ καταδικάζει αὐστηρὰ καὶ ἐπιβάλλει τιμωρίας, ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ τὶς βαστάξῃ ὁ τιμωρούμενος ἐγκληματίας. 

Δὲν εὐχαριστεῖ τὸν Θεόν, ποὺ δὲν τὸν παρέδωκεν ἀκόμη εἰς τὰ δεινὰ τοῦ Ἅδου. Παραπονεῖται. Αὐτὸ θὰ εἴπῃ σκλήρυνσις καὶ σκοτισμὸς καὶ τύφλωσις τῆς ἁμαρτίας. Καὶ αὐτὸ θὰ εἴπῃ ἀμετανοησία. 

Γιὰ ἰδές, πῶς ἀπὸ τὴν ἀρχὴν μεταχειρίζεται ὁ Θεὸς τὸν Κάϊν καὶ πῶς αὐτὸς μένει ἀμετανόητος καὶ πάντοτε χειροτερεύει. 

Τὸν συμβουλεύει σὰν πατέρας εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ ἐκεῖνος ἀπειθεῖ. Τὸν τιμωρεῖ σὰν δίκαιος Κριτὴς ἀλλὰ καὶ σὰν ἀγαθὸς καὶ σοφὸς Παιδαγωγὸς καὶ ἐκεῖνος μένει ἀδιόρθωτος. 

Εἶναι καρδιὰ ἀμετανόητος καὶ σκληρά. Καὶ αἱ σκληραὶ καὶ ἀμετανόητοι καρδίαι, ὅπως ὁ Κάϊν, ἀντὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν παιδείαν τὴν σωστικὴν τοῦ Κυρίου, ζημιώνονται καὶ σκληρύνονται περισσότερον. Γιατὶ νομίζουν, πὼς ὁ Θεὸς τὰς ἀδικεῖ καὶ τὰς κακομεταχειρίζεται, ὅταν τὰς παιδεύῃ. 

Καὶ τί λέγει ὁ Κάϊν πρὸς τὸν Θεόν; Ἰδοὺ αὐτοὶ οἱ λόγοι του: «Μείζων ἡ αἰτία μου τοῦ ἀφεθῆναί με. Εἰ ἐκβάλλεις με σήμερον ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, καὶ ἀπὸ προσώπου σου κρυβήσομαι, καὶ ἔσομαι στένων καὶ τρέμων ἐπὶ τῆς γῆς· καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με ἀποκτενεῖ με». 

Ἡ αἰτία διὰ τὴν ὁποίαν κατηγοροῦμαι καὶ ἡ ποινή, τὴν ὁποίαν μοῦ ἐπιβάλλεις δι’ αὐτήν, εἶναι μεγαλυτέρα ἀπὸ τοῦ νὰ ἀφεθῶ εἰς τὴν ζωὴν καὶ νὰ μπορέσω νὰ ζήσω. Δὲν βαστιέται, δὲν ὑποφέρεται ἡ τιμωρία αὐτή. Πῶς θὰ μπορέσω νὰ ζήσω μὲ τὴν τιμωρίαν αὐτήν; 

Ὁ Κάϊν δὲν ὁμολογεῖ τώρα, ὅτι τὸ ἔγκλημά του εἶναι πολὺ μεγάλο. Ὄχι· ὁμιλεῖ κυρίως διὰ τὴν τιμωρίαν του. 

Καὶ τὴν τιμωρίαν αὐτὴν εὑρίσκει ἀνυπόφορον καὶ βαρεῖαν, πολὺ μεγαλυτέραν «τοῦ ἀφεθῆναι» αὐτὸν ἐν τῇ ζωῇ, τοῦ νὰ μπορέσῃ δηλαδὴ νὰ ζήσῃ. Καὶ ἀπαριθμεῖ τώρα τοὺς λόγους, διὰ τοὺς ὁποίους εἶναι τόσον μεγάλη ἡ τιμωρία. 

Ἐάν, λέγει, μὲ ἐκδιώκῃς σήμερον ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ἐὰν μὲ καταρᾶσαι νὰ μὴ ἔχω ἄσυλον πουθενὰ εἰς τὴν γῆν, τότε ποῦ θὰ εὕρω καταφυγήν; 

Νὰ εὕρω καταφύγιον εἰς Σέ, εἶναι ἀδύνατον, διότι θὰ τρέμω τὴν δικαιοσύνην Σου καὶ θὰ φοβοῦμαι τὴν ὀργήν Σου καὶ θὰ κρύπτωμαι διὰ νὰ μὴ βλέπω ποτὲ τὸ πρόσωπόν Σου. 

Ὁ οὐρανὸς λοιπὸν εἶναι κλειστὸς γιὰ μένα. Μοῦ ἔμεινε μόνον ἡ γῆ μὲ τὰ ἀγαθά της. Ἀλλὰ νὰ τώρα, ποὺ μοῦ τὴν παίρνεις καὶ αὐτὴν καὶ μὲ καταδικάζεις νὰ εὑρίσκωμαι καὶ νὰ ζῶ μὲ στεναγμοὺς καὶ μὲ φόβον καὶ μὲ τρεμοῦλαν ἐπὶ τῆς γῆς. 

Πῶς θὰ ζήσω; Καὶ ποῖος θὰ μὲ προστατεύσῃ; Ποῖος θὰ φρουρήσῃ τὴν ζωήν μου; Ὁ πρῶτος ποὺ θὰ μὲ συναντήσῃ, θὰ μὲ σκοτώσῃ. 

Αὐτὰ λέγει ὁ Κάϊν. Καὶ νὰ τὰ ἔλεγε κανένας ἄλλος εἰς τὸν Θεόν, τὸ πρᾶγμα θὰ ἦτο ὑποφερτόν. Ἀλλὰ νὰ τὰ λέγῃ αὐτός; Τί θὰ ἔπρεπε λοιπὸν τότε νὰ εἴπῃ ἐναντίον του ὁ Ἄβελ καὶ πόσα παράπονα θὰ ἥρμοζε νὰ εἴπῃ εἰς τὸν Θεὸν κατὰ τοῦ ἀδελφοκτόνου Κάϊν τὸ ἀθῶον ἐκεῖνο θῦμα; 

Τὸν ἐστέρησεν ὁ Κάϊν ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τῆς παρούσης ζωῆς, χωρὶς ὁ ἀθῶος ἐκεῖνος νὰ πταίσῃ εἰς τίποτε καὶ χωρὶς νὰ ἔχῃ κανένα πρὸς τοῦτο δικαίωμα καὶ καμμίαν ἐξουσίαν ὁ Κάϊν. 

Τὸν ἐστέρησε τὴν γῆν καὶ τὰ ἀγαθά της, χωρὶς νὰ εἶναι εἰς τίποτε ἔνοχος. Καὶ τώρα ποὺ ὁ ἐξουσιαστὴς τοῦ παντὸς καὶ ὁ Δίκαιος Κριτὴς ἀποστερεῖ τὸν Κάϊν τὰ ἴδια ἀγαθά, ποὺ ἐστέρησεν ἐκεῖνος τὸν ἀδελφόν του, ἔχει στόμα νὰ παραπονεθῇ; 

Τώρα ποὺ ὁ Θεός, καὶ δικαίωμα καὶ ἐξουσίαν ἔχων εἰς τοῦτο, ἀποστερεῖ τὰ ἀγαθὰ ταῦτα ἀπὸ αὐτόν, ποὺ δὲν εἶναι ἀθῶος ὡσὰν τὸν Ἄβελ, ἀλλ’ εἶναι κακοῦργος καὶ μυσαρὸς ἀδελφοκτόνος, μὲ ποίαν γλῶσσαν ἔρχεται νὰ ζητήσῃ δίκαιον καὶ προστασίαν; 

Αὐτὸς πρὸ ὀλίγου εἶχεν ἀφαιρέσει τὴν ζωὴν τοῦ ἀδελφοῦ του Ἄβελ. Καὶ τώρα ζητεῖ προστασίαν διὰ τὴν ἰδικήν του ζωήν. 

Διὰ τὴν ζωὴν τοῦ ἀδελφοῦ του ἐδείχθη σκληρὸς καὶ ἄγριος καὶ ὡς θηρίον ἀνήμερον ἐβούτηξε τὰ ἄνομα χέρια του μέσα εἰς τὸ ἀδελφικὸν αἷμα. Διὰ τὴν ἰδικήν του ζωὴν τρέμει καὶ φοβεῖται μήπως τοῦ τὴν ἀφαιρέσῃ κανείς. Καὶ δὲν αἰσθάνεται τοὐλάχιστον ἔστω καὶ τώρα, τί κακὸν ἔκαμεν εἰς τὸν ἀδελφόν του Ἄβελ, νὰ τοῦ ἀφαιρέσῃ τόσον ἄγρια τὴν ζωήν. 

Ἄχ! αὐτὴ ἡ ἁμαρτία, ἀδελφέ μου. Πόσον μᾶς σκοτίζει καὶ πόσον μᾶς τυφλώνει! Διὰ τὸν ἑαυτόν της, διὰ τὸν ἁμαρτωλὸν δηλαδὴ ποὺ διευθύνει καὶ ἐξουσιάζει, εἶναι φίλαυτος καὶ γεμάτη ἀπὸ φόβον, ὅταν πρόκειται νὰ χάσῃ κάτι ἢ νὰ διατρέξῃ κάποιον κίνδυνον. 

Ὅταν πρόκειται ὅμως διὰ τοὺς ἄλλους; Ὢ τότε ὅλη ἡ ἀναισθησία καὶ ἀσυμπάθεια παρουσιάζονται μαζῆ, διὰ νὰ μεταβάλουν τὸν ἁμαρτωλὸν εἰς θηρίον ἕτοιμον ν’ ἁρπάσῃ ἀπὸ τὸν πλησίον τὰ ἀγαθὰ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα πρὸ ὀλίγου ἔτρεμεν αὐτὸς μήπως τοῦ τὰ ἥρπαζε κάποιος ἄλλος. 

Δυστυχὴς ἄνθρωπος ὁ Κάϊν. Ἀποξενωμένος ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀποξενωμένος καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους· ἀποξενωμένος ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν δημιουργίαν τοῦ Θεοῦ. 

Πουθενὰ δὲν ἔχει καταφύγιον· κανένα φίλον· οὐδένα σύμμαχον καὶ βοηθόν. Καὶ ὅμως μένει ἀμετανόητος. Τὴν δυστυχίαν τὴν αἰσθάνεται καλὰ καὶ τὴν περιγράφει καλά. Δὲν ἐννοεῖ ἐν τούτοις νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴν αἰτίαν, ποὺ τοῦ ἔφερε τὴν δυστυχίαν αὐτήν, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν. 

Ἐδῶ βλέπεις, ἀναγνῶστα μου, ὡς εἰς εἰκόνα, τί θὰ γίνεται μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν· θὰ πάσχουν σὰν τὸν Κάϊν· θὰ εἶναι δυστυχεῖς σὰν τὸν Κάϊν· θὰ καταλαβαίνουν τὴν δυστυχίαν τους, ὅπως καὶ ὁ Κάϊν. 

Καὶ ὅμως θὰ μένουν ἀμετανόητοι εἰς τὴν ἁμαρτίαν των, ὅπως ἔμεινε καὶ ὁ Κάϊν, καὶ δὲν θὰ εἰμποροῦν νὰ πλησιάσουν πρὸς τὸν Θεόν, ὅπως δὲν εἰμπορεῖ καὶ ὁ Κάϊν. 

Βέβαια, καταλαμβάνει πολὺ καλὰ ὁ Κάϊν τὴν δυστυχίαν του. Ὄχι βέβαια ὅσον τὴν καταλαμβάνει ἕνας ἄλλος, ποὺ εἶναι κοντὰ εἰς τὸν Θεόν, καὶ φρίττει μήπως συμβῇ καμμία φορὰ καὶ καταντήσῃ εἰς τὸ σημεῖον ποὺ ἔφθασεν ὁ Κάϊν. 

Νοιώθει ὅμως ὅτι εἶναι δυστυχὴς καὶ αἰσθάνεται τὸ βάρος τῆς βασάνου ποὺ τὸν πιέζει. 

Νοιώθει πρῶτα-πρῶτα, ὅτι εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὸν Θεόν· ὅτι δὲν ἀπολαμβάνει τῆς ἀγάπης Του· ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἐλπίζῃ εἰς τὴν προστασίαν Του· ὅτι τὸν καταδιώκει διαρκῶς ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν συντροφεύει ἡ κατάρα Του. 

Συλλογίζεται λοιπὸν Θεὸν καὶ ἀμέσως τρέμει. Ἀκούει τὸ ὄνομα Θεὸς καὶ ἀμέσως φοβεῖται. Τί; Παιγνίδι ἔχομεν ἐδῶ; Ὁ Θεὸς ὠργίσθη. Ὄχι ἄνθρωπος. 

Σοῦ λέγουν καμμιὰ φορά, ὅτι κάποιος ἄνθρωπος ἐπιρροῆς καὶ δυνάμεως σ’ ἔχει εἰς τὴν δυσμένειάν του καὶ ἀμέσως ἀναστατώνεσαι. Ἄνθρωπος καὶ ὄχι ὁ Θεός. 

Συλλογίσου, τί τρεμοῦλα θὰ πέσῃ εἰς τὴν ψυχήν σου, ἐὰν βεβαιωθῇς, ὅτι ὁ Παντοδύναμος Θεὸς σ’ ἔχει ὀργισθῆ. Ὁ Κάϊν τρέμει. Δὲν βλέπεις, τί λέγει; «Ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου κρυβήσομαι». 

Θὰ κρυφθῶ, ὅπως κρύπτονται τὰ ἀδύνατα γυναικόπαιδα, ὅταν ἐχθροὶ εἰσβάλλουν εἰς τὴν χώραν των. Θὰ κρυφθῶ, ὅπως κρύπτονται αἱ ἄοπλοι παρθένοι ὅταν λῃσταὶ ἄγριοι ἀπὸ τὰ βουνὰ ἔρχωνται μὲ μανίαν νὰ τὰς κακοποιήσουν. 

Νοιώθει ἀκόμη ὁ Κάϊν, ὅτι ἐστερήθη τὰς εὐκολίας τῆς ζωῆς καὶ τὰ ἀγαθὰ τῆς ζωῆς. Καὶ γίνεται λοιπὸν περιπλανώμενος, ποὺ δὲν μπορεῖ πουθενὰ νὰ εὕρῃ ἀνάπαυσιν καὶ ἡσυχίαν. 

Σὰν νὰ δέρνεται ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνέμους καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς βροχὲς καὶ σὰν νὰ εἶναι ἐπάνω εἰς τὰ κύματα ἀπεράντου ὠκεανοῦ μικρὸ καὶ ἀδύνατο ἀχυράκι, ποὺ νὰ μὴ δύναται πουθενὰ νὰ σταθῇ καὶ νὰ εὕρῃ ἡσυχίαν. «Στένων καὶ τρέμων ἔσομαι ἐπὶ τῆς γῆς». 

Καὶ μ’ ὅλα ταῦτα τὴν ζωήν του τὴν θέλει. Ἂς εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀνησυχίας καὶ ἀπὸ φόβους. Ἂς μὴ τῆς λείπῃ ἡ πικρία καὶ ὁ στεναγμός. 

Αὐτὸ θὰ εἴπῃ κατάρα Θεοῦ καὶ τιμωρία Θεοῦ. Νὰ πέφτῃ ἐπάνω εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ νὰ τὸν παιδεύῃ σκληρά, χωρὶς νὰ μπορῇ μὲ κανένα τρόπον ὁ ἄνθρωπος νὰ τὴν ἀπομακρύνῃ ἀπὸ κοντά του. 

Τὴν θέλει τὴν ζωήν του ὁ Κάϊν. Καὶ μαζῆ εἰς τοὺς τόσους ἄλλους φόβους, ποὺ αἰσθάνεται, προστίθεται καὶ ἕνας ἄλλος ὄχι ὀλιγώτερον ἀγωνιώδης φόβος· ὁ φόβος μήπως τοῦ ἀποστερήσουν τὴν ζωήν, μήπως τὸν σκοτώσουν. 

Τοῦ φαίνεται πὼς ὅποιος τὸν συναντήσῃ, θὰ ζητήσῃ νὰ τὸν φονεύσῃ. Φαντάζεται ὅτι μὲ ὅποιον καὶ ἂν συναντηθῇ, θὰ διατρέξῃ κίνδυνον ἡ ζωή του. Καὶ τὸ λέγει καθαρά-καθαρὰ εἰς τὸν Θεόν: «Καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με ἀποκτενεῖ με». 

Ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ φονευθῇ καὶ ν’ ἀποθάνῃ τώρα γρήγορα ὁ Κάϊν. Ἂν τὸ ἤθελε, θὰ τὸ ἔκαμνε μόνος Του. Ὁ Θεὸς θέλει νὰ ζήσῃ ὁ Κάϊν. 

Νὰ ζήσῃ διὰ νὰ παιδευθῇ καὶ τιμωρηθῇ ἀξίως τῆς κακούργου πράξεώς του. Νὰ ζήσῃ καὶ νὰ γίνῃ παράδειγμα εἰς τὰ ἄλλα παιδιὰ τοῦ Ἀδάμ, παράδειγμα τρομερόν, τὸ ὁποῖον καὶ νὰ διδάσκῃ, πόσον φοβερὰ πρᾶξις εἶναι ὁ φόνος καὶ πόσον ἀδυσωπήτως ὁ Θεὸς τιμωρεῖ. 

«Καὶ εἶπε τῷ Κάϊν Κύριος ὁ Θεός· Οὐχ οὕτω· πᾶς ὁ ἀποκτείνας Κάϊν ἑπτὰ ἐκδικούμενα παραλύσει· καὶ ἔθετο Κύριος ὁ Θεὸς σημεῖον τῷ Κάϊν, τοῦ μὴ ἀνελεῖν αὐτὸν πάντα τὸν εὑρίσκοντα αὐτόν». 

Δὲν θὰ γίνῃ ἔτσι, ὅπως φαντάζεσαι. Δὲν θὰ συμβῇ ἐκεῖνο, ποὺ φοβεῖσαι. «Οὐχ οὕτω». Γιατὶ ἐγὼ εἶμαι Κύριος καὶ ὁρίζω, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ θὰ τολμήσῃ νὰ σκοτώσῃ τὸν Κάϊν, θὰ τιμωρηθῇ σκληρὰ ἀπὸ Ἐμέ. 

Ἐὰν ὁ Κάϊν τιμωρῆται μιὰ φορὰ διὰ τὸν φόνον τοῦ ἀθώου Ἄβελ, ἐκεῖνος ποὺ θὰ σκοτώσῃ τὸν Κάϊν θὰ τιμωρηθῇ ἑπτὰ φορές. Διότι αὐτὸς θὰ ἀντιταχθῇ εἰς τὴν βουλήν Μου, ἡ ὁποία εἶναι νὰ τιμωρηθῇ καὶ εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν ὁ Κάϊν, καὶ θὰ ζητήσῃ νὰ ματαιώσῃ τὴν κατάραν καὶ τὴν ὀργήν, ποὺ τοῦ ἔδωκα. 

Καὶ προσθέτει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς ἔθεσε σημάδι, ἐσημάδευσε τὸν Κάϊν, διὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ διὰ νὰ φαίνεται ὅτι αὐτὸς ἐσκότωσε τὸν ἀδελφόν του Ἄβελ καὶ ὅτι δὲν πρέπει κανεὶς ἀπολύτως νὰ θέσῃ τέρμα εἰς τὴν βασανισμένην καὶ ἀθλίαν ζωήν του. 

Καὶ ἔτσι λοιπόν, ἀναγνῶστα μου, πείθεσαι, ὅτι καμμιὰ φορὰ ἡ μακροζωΐα μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι καὶ εὐλογία Θεοῦ. Ὅπως καὶ ὁ πρόωρος θάνατος μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ εὔνοια Θεοῦ. 

Ὁ Ἄβελ, ὁ ἀγαθὸς καὶ ἄκακος, ποὺ τὸν ἠγάπα ὁ Θεός, ἀποθνήσκει νέος. Ὁ Κάϊν, ὁ κακοῦργος καὶ ἀσυνείδητος, ποὺ τὸν κατηράσθη ὁ Θεός, ζῇ χρόνια πολλά. Εὐλογία διὰ τὸν Ἄβελ ὁ πρόωρος θάνατος· κατάρα διὰ τὸν Κάϊν τὰ μακρὰ τῆς ζωῆς χρόνια. 

Ὁ Θεὸς ἀπειλεῖ τρομερὰν τιμωρίαν εἰς ἐκεῖνον ποὺ θὰ ἐτολμοῦσε νὰ θανατώσῃ τὸν Κάϊν. Μιὰ φορὰ ποὺ εὑρίσκετο ὁ κακοῦργος αὐτὸς εἰς τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, τί θέλει πλέον νὰ ἀνακατευθῇ εἰς τὸ μέσον καὶ ἄλλος ἄνθρωπος; 

«Ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος». 

Κρατῶ ἐγὼ εἰς τὰς χεῖρας Μου τὴν μάχαιραν τῆς ἐκδικήσεως καὶ εἰμπορῶ Ἐγὼ νὰ τιμωρήσω τὸν παραβάτην καὶ ὡρισμένως θὰ ἀνταποδώσω εἰς αὐτὸν τῆς κακίας του τὰ ἐπίχειρα. 

Πῶς τολμᾷς σὺ ὁ ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος ἄνθρωπος νὰ ἁρπάζῃς ἀπὸ τὰς χεῖρας Μου τὴν μάχαιραν αὐτὴν καὶ νὰ σφετερίζεσαι τὸ ἰδικόν μου δικαίωμα; 

Ὥστε λοιπὸν καὶ τὸν χειρότερον ἀκόμη ἐγκληματίαν δὲν ἔχομεν ἡμεῖς δικαίωμα αὐθαιρέτως καὶ αὐτοβούλως νὰ τὸν ἐκδικηθῶμεν καὶ νὰ χειροδικήσωμεν κατ’ αὐτοῦ. 

Ἐκεῖνον, ποὺ ἔχυσε τοῦ ἀδελφοῦ μας τὸ αἷμα, ποὺ ἐθανάτωσε μίαν ὕπαρξιν προσφιλῆ μας, δὲν ἐπιτρέπεται, εἶναι ἀπηγορευμένον νὰ τὸν τιμωρήσωμεν ἡμεῖς καὶ νὰ ἐκδικήσωμεν μόνοι μας καὶ μὲ τὰς ἰδικάς μας χεῖρας τοῦ ἀδικοφονευμένου ἀγαπητοῦ μας τὸ σκληρὰ χυθὲν αἷμα. 

Εἶναι ἄλλος ἀπ’ ἐπάνω Κύριος καὶ αὐθέντης τόσον τοῦ σκοτωμένου ὅσον καὶ ἐκείνου ποὺ τὸν ἐσκότωσεν. 

Εἰς Ἐκείνου τὰς χεῖρας ἄφησε τὸν ἐγκληματήσαντα. Αὐτὸς μόνος ἔχει δικαίωμα νὰ ἐκδικηθῇ. Καὶ θὰ ἐκδικηθῇ ὡρισμένως, γιατὶ ἐνδιαφέρεται Ἐκεῖνος περισσότερον ἀπὸ σὲ διὰ τὸ δίκαιον καὶ διὰ τὸ ἀδικοχυμένον αἷμα τοῦ φονευθέντος. 

Ἂς εἶναι τὸ χειρότερον τέρας αὐτὸς ποὺ ἔκαμε τὸ ἔγκλημα. Ἂς εἶναι ἡ πιὸ μαύρη πρᾶξις αὐτὴ ποὺ ἔκαμεν. Ἂς εἶναι Κάϊν ἀδελφοκτόνος. Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ χειροδικήσῃς κατ’ αὐτοῦ. Ἁμαρτάνεις μεγάλως, ἐὰν ζητήσῃς νὰ τὸν ἐκδικηθῇς. 

Ἀλλ’ ἂς ἴδωμεν τώρα, ἀναγνῶστα μου, τί ἀπέγινεν ὁ Κάϊν μετὰ τὴν κατάραν τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ τὸ σημάδευμα ποὺ τοῦ ἔκαμεν ὁ Θεός, ὅπως προλάβῃ τὸν σκοτωμόν του ἀπὸ ἐκείνους, ποὺ θὰ τὸν συνήντων. 

Ἡ Ἁγία Γραφὴ μὲ ὀλίγας λέξεις μᾶς λέγει, ὅτι: «Ἐξῆλθε Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ, καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ». Ὁ Κάϊν ἐξῆλθεν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. Ἐχωρίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἀπεμακρύνθη ὁλοτελῶς καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ Αὐτόν. 

Ἔπαυσε πλέον νὰ προσφέρῃ θυσίας εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ πηγαίνῃ εἰς τὰς θυσίας, ποὺ προσέφερεν ὁ πατέρας του ὁ Ἀδάμ. Καὶ δὲν συμμετεῖχε διόλου εἰς τὴν οἰκογενειακὴν λατρείαν, μὲ τὴν ὁποίαν τὸ σπίτι τοῦ Ἀδὰμ θὰ προσεκύνει τὸν Θεὸν καὶ Πλάστην. 

Καὶ ἀπομακρύνεται ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ μέρος, ὅπου μένουν οἱ γονεῖς του καὶ οἱ ἄλλοι του ἀδελφοί. Φεύγει καὶ πηγαίνει νὰ στήσῃ ἰδικόν του σπίτι καὶ ἰδικόν του χωριό. 

«Καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ». Πηγαίνει εἰς ἄλλην γῆν καὶ εἰς ἄλλον τόπον, ποὺ εὑρίσκεται εἰς κάποιαν ἀπόστασιν ἀπὸ τὸν τόπον, ποὺ μένει ὁ πατήρ του Ἀδάμ. 

Καὶ ἔτσι χωρίζει τὸν ἑαυτόν του καὶ τὸ κατηραμένον σπέρμα του ἀπὸ τὸ σπέρμα τὸ ἅγιον, ἀπὸ τοὺς φοβουμένους καὶ λατρεύοντας τὸν Κύριον ἀνθρώπους. Καὶ ἐχώρισεν ἔτσι ἀμέσως ἡ αἶρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, τὰ ἄγρια γίδια ἀπὸ τὰ ἥμερα πρόβατα. 

Ὁ Κάϊν ἔφυγε. Δὲν εἰμποροῦσε νὰ ζήσῃ ἐκεῖ καὶ δι’ αὐτὸ φεύγει. Τί σοῦ φαίνεται; Εἶναι εὔκολο πρᾶγμα ὁ διεστραμμένος ἄνθρωπος νὰ συζήσῃ μὲ τὸν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ; 

Ὅσῳ καὶ ἂν ταπεινοῦται ἐμπρός του τὸ ἀρνίον αὐτὸ τοῦ Κυρίου, ὁ διεστραμμένος ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατον νὰ εὕρῃ ἡσυχίαν καὶ ἀνάπαυσιν καὶ εὐχαρίστησιν καὶ εἰς τὴν μετὰ τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἐναρέτου συνοίκησιν καὶ συνεργασίαν. 

Ὁ ἕνας φρονεῖ τὰ τοῦ πνεύματος καὶ ὁ ἄλλος φρονεῖ τὰ τῆς σαρκός. «Ταῦτα δὲ ἀντίκειται ἀλλήλοις». Ἡ σὰρξ καὶ τὸ πνεῦμα δηλαδὴ ἀντιμάχονται καὶ πολεμοῦν τὸ ἓν τὸ ἄλλο. 

Ὁ Κάϊν ἔφυγε. Καὶ θὰ ζήσῃ, ἀφοῦ τὸ εἶπεν ὁ Θεός. Καὶ θὰ μπορέσῃ ἀκόμη καὶ τὸ ἰδικό του νὰ στήσῃ χωριό· θὰ ἴδῃ ἐπὶ πλέον καὶ ἀπογόνους, ποὺ θὰ κατοικήσουν εἰς τὴν πόλιν, τὴν ὁποίαν πρόκειται νὰ κτίσῃ ὁ Κάϊν. 

Τί τὰ θέλετε ὅμως; Ἡ χώρα εἰς τὴν ὁποίαν κατοικεῖ ὁ Κάϊν ὠνομάσθη ἑβραϊστὶ γῆ Ναὶδ ἢ Νώδ, ὅ ἐστι χώρα τρέμουσα καὶ σειομένη, ἐὰν μεταφράσωμεν τὴν λέξιν Ναὶδ ἢ Νὼδ εἰς τὴν ἑλληνικήν. 

Ἀνάπαυσιν λοιπὸν δὲν εἰμπορεῖ νὰ εὕρῃ πουθενὰ ὁ ταλαίπωρος Κάϊν καὶ ἡ δυστυχισμένη ζωή του εἶναι ζυμωμένη μὲ τὸ φαρμάκι καὶ τὴν πικρίαν. 

Αὐτή, ἀναγνῶστα μου, εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἀδελφοκτόνου Κάϊν. 

Ἱστορία γεμάτη ἀπὸ αἷμα καὶ ἀπὸ φρίκην, ἱστορία τραγικὴ καὶ ζοφερὰ καὶ ἀγρία, ἀλλὰ καὶ ἱστορία διδακτική, ποὺ πρέπει νὰ ἐμβάλλῃ εἰς σκέψιν τὸν καθένα μας καὶ νὰ ἀφυπνίζῃ τὴν προσοχὴν τοῦ καθενός μας. 

Διότι βλέπομεν εἰς αὐτήν, ἀδελφέ μου, ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν τὸν ἐγκαταλίπῃ ὁ Θεός. Βλέπομεν, πόσον εὔκολα μία διάθεσις ἔχθρας καὶ μίσους καὶ φθόνου μπορεῖ νὰ μεταβληθῇ εἰς διάθεσιν φονικὴν καὶ νὰ γεννήσῃ ἕνα φόνον. 

Καὶ βέβαια τὸ νὰ σκοτώσῃς τὸν ἀδελφόν σου δὲν σοῦ ἦλθε ποτὲ εἰς τὸν νοῦν. Ἀλλ’ ἡ ὀργὴ καὶ ἡ δυσαρέσκεια καὶ ἡ ἀντιπάθεια καὶ ἡ ζήλεια εἶναι αἰσθήματα ποὺ πολὺ εὔκολα εἰσχωροῦν εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου. 

Πρόσεχε, Χριστιανέ μου. Πρόσεχε τὴν καρδίαν σου. Πρόσεχε νὰ μὴ εἰσχωρήσουν ποτὲ εἰς αὐτὴν τὰ σπέρματα αὐτὰ τὰ αἱματοβαμμένα καὶ αἱμοβόρα, ἀλλὰ καὶ ἂν καμμιὰ φορὰ ἀναφαίνωνται, νὰ τὰ ἀποδιώκῃς καὶ νὰ τὰ συμπνίγῃς ἀμέσως. 

Ὅταν ἀκούῃς τὸ ὄνομα τοῦ Κάϊν, φρίττεις καὶ ἀηδιάζεις καὶ καμμίαν δὲν θέλεις πρὸς τὸν κακοῦργον αὐτὸν νὰ ἔχῃς συγγένειαν καὶ σχέσιν. 

Ἀλλὰ πρόσεξε ὅταν ἀφίνῃς τὰ κακοῦργα τοῦ μίσους καὶ τοῦ φθόνου αἰσθήματα νὰ εἰσχωροῦν εἰς τὴν ψυχήν σου, τίποτε ἄλλον δὲν κάμνεις παρὰ νὰ ὁμοιάζῃς πρὸς τὸν Κάϊν καὶ νὰ συγγενεύῃς πρὸς αὐτόν. 

Τὸ θέλεις; Ὄχι! Αἴ! τότε λοιπὸν καθάριζε ἐπιμελῶς τὴν καρδίαν σου. 

Τέλος 5ου κεφαλαίου