Learn Greek with Comprehensible Greek Audiobooks

---

PATROLOGOS edutainment

ΔΙΔΑΧΗ Α´ 

Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ Λόγου 

3. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεός, 
ἀδελφοί μου, 
ὁ γλυκύτατος αὐθέντης καὶ Δεσπότης, ὁ ποιητὴς τῶν Ἀγγέλων 
καὶ πάσης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς κτίσεως, 

4. παρακινούμενος ὁ Κύριος 
ἀπὸ τὴν πολλήν του ἀγαθότητα ὁποὺ ἔχει εἰς τὸ γένος μας, 
σιμὰ εἰς ἄπειρα χαρίσματα ὁποὺ μᾶς ἐχάρισε καὶ μᾶς χαρίζει 
καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν καὶ ὥραν καὶ στιγμήν, 

5. ἐκαταδέχθη καὶ ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου 
καὶ ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, 
διὰ νὰ μᾶς κάμη νὰ ἔβγωμεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου, καὶ νὰ μᾶς κάμῃ 
υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας του, 
νὰ χαίρωμεν πάντοτε εἰς τὸν παράδεισον 
μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ νὰ μὴ καιώμεθα εἰς τὴν κόλασιν 
μὲ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ τοὺς διαβόλους. 

Τὸ ἔργον τῶν Ἀποστόλων 

7. Καθὼς ἕνας ἄρχοντας ἔχει ἀμπέλια καὶ χωράφια 
καὶ βάνει ἐργάτας, 
οὕτω καὶ ὁ Κύριος ὡσὰν ἕνα ἀμπέλι ἔχει ὅλον τὸν κόσμον· 

8. καὶ ἐπῆρε δώδεκα Ἀποστόλους, καὶ τοὺς ἔδωκεν 
τὴν χάριν του καὶ τὴν εὐλογία του, 
καὶ τοὺς ἔστειλεν εἰς ὅλον τὸν κόσμον 
νὰ διδάξουν τοὺς ἀνθρώπους πῶς νὰ ζήσουν καὶ ἐδῶ καλά, 
εἰρηνικά, ἠγαπημένα, καὶ μετὰ ταῦτα 
νὰ πηγαίνουν εἰς τὸν παράδεισον, νὰ χαίρωνται πάντοτε· 

9. νὰ μετανοοῦν, νὰ πιστεύουν καὶ νὰ βαπτίζωνται 
εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 
καὶ νὰ ἔχουν τὴν ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὸν ἀδελφόν των. 

10. Καὶ εἰς ὅποιαν χώραν πηγαίνουν οἱ Ἀπόστολοι καὶ τοὺς δέχονται οἱ ἄνθρωποι, 
τοὺς παρήγγειλεν ὁ Κύριος νὰ εὐλογοῦν τὴν χώραν ἐκείνην· 
εἰς ὅποιαν χώραν πάλιν πηγαίνουν οἱ Ἀπόστολοι καὶ δὲν τοὺς δέχονται, 
τοὺς παρήγγειλεν ὁ Κύριος νὰ τινάζουν καὶ τὰ τσαρούχια των καὶ νὰ φεύγουν. 

11. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι 
λαμβάνοντας τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 
ὡς φρόνιμοι καὶ πιστοὶ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ μας, 
ἔτρεξαν ὡσὰν ἀστραπὴ εἰς ὅλον τὸν κόσμον. 

12. Μὲ ἐκείνην τὴν χάριν ἰάτρευον τυφλοὺς 
καὶ κωφοὺς καὶ λεπροὺς καὶ δαιμονισμένους, 
καὶ τὸ μεγαλύτερον μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας 
ἐπρόσταζον τοὺς νεκροὺς καὶ ἀνεσταίνοντο. 

13. Καὶ εἰς ὅποιαν χώραν ἐπήγαινον οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι 
καὶ τοὺς ἐδέχοντο οἱ ἄνθρωποι, τοὺς ἔκαμνον χριστιανούς, 
ἐχειροτόνουν ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, συνέστηναν Ἐκκλησίας, 
καὶ εὐλογοῦσαν τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ ἐγίνετο ἕνας ἐπίγειος παράδεισος, 
χαρὰ καὶ εὐφροσύνη, κατοικία τῶν Ἀγγέλων, κατοικία τοῦ Χριστοῦ μας. 

14. Εἰς ὅποιαν χώραν πάλιν ἐπήγαινον καὶ δὲν τοὺς ἐδέχοντο οἱ ἄνθρωποι, 
τοὺς παρήγγειλε νὰ τινάζουν τὰ ὑποδήματά των, 
καὶ ἔμενεν εἰς ἐκείνην τὴν χῶραν 
κατάρα καὶ ὄχι εὐλογία, 
κατοικία τοῦ διαβόλου καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ μας. 

Ἡ ἰδική του καταγωγὴ καὶ ἀποστολή 

16. Πρέπον καὶ εὔλογον εἶνε ἕνας διδάσκαλος, ὅταν θέλῃ νὰ διδάξῃ, 
νὰ ἐξετάζῃ πρῶτον τί ἀκροατὰς ἔχει, 
ὁμοίως καὶ οἱ ἀκροαταὶ νὰ ἐξετάζουν 
τί διδάσκαλος εἶνε. 

17. Καὶ ἐγὼ ἀδελφοί μου, ποὺ ἠξιώθην καὶ ἐστάθηκα 
εἰς αὐτὸν τὸν ἅγιον τόπον τὸν ἀποστολικὸν 
διὰ τὴν εὐσπλαγχνίαν τοῦ Χριστοῦ μας, ἐξέτασα πρῶτον διὰ λόγου σας 
καὶ ἔμαθα πὼς μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ 
δὲν εἶσθε Ἕλληνες, δὲν εἶσθε ἀσεβεῖς, 
αἱρετικοί, ἄθεοι, 
ἀλλ᾿ εἶσθε εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, 

18. πιστεύετε καὶ εἶσθε βαπτισμένοι 
εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 
καὶ εἶσθε τέκνα καὶ θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας. 

19. Καὶ ὄχι μόνον δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σᾶς διδάξω, 
ἀλλὰ μήτε τὰ ποδάρια σας νὰ φιλήσω. Διότι ὁ καθένας ἀπὸ λόγου σας 
εἶνε τιμιώτερος ἀπ᾿ ὅλον τὸν κόσμον. 

20. Πρέπει δὲ νὰ ἠξεύρετε καὶ ἡ εὐγένειά σας διὰ λόγου μου, 
τὸ ἠξεύρω, 
πὼς ἄλλοι σᾶς λέγουν ἄλλα, ὅμως ἀνίσως καὶ θέλετε 
νὰ μάθετε τὴν πᾶσαν ἀλήθειαν ἐγὼ σᾶς τὴν λέγω. 

21. Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, 
ἡ γήϊνος καὶ ματαία, εἶνε ἀπὸ τοῦ ἁγίου Ἄρτης 
καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν Ἀπόκουρο. Ὁ πατήρ μου, ἡ μήτηρ μου, 
τὸ γένος μου, εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί. 

22. Εἶμαι λοιπὸν καὶ ἐγώ, ἀδελφοί μου 
ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, χειρότερος ἀπὸ ὅλους· 
εἶμαι ὅμως δοῦλος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ Θεοῦ. 

23. Ὄχι πῶς εἶμαι ἄξιος νὰ εἶμαι δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, 
ἀλλ᾿ ὁ Χριστός μου μὲ καταδέχεται διὰ τὴν εὐσπλαχνίαν του. 

24. Τὸν Χριστόν μας λοιπόν, ἀδελφοί μου, 
πιστεύω, δοξάζω καὶ προσκυνῶ. 
Τὸν Χριστόν μας παρακαλῶ νὰ μὲ καθαρίσῃ ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν 
ψυχικὴν καὶ σωματικήν. 
Τὸν Χριστόν μας παρακαλῶ νὰ μὲ δυναμώση 
νὰ νικήσω τοὺς τρεῖς ἐχθρούς: 
Τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν διάβολον. 

25. Τὸν Χριστόν μας παρακαλῶ νὰ μὲ ἀξιώσῃ νὰ χύσω καὶ ἐγὼ τὸ αἷμα μου 
διὰ τὴν ἀγάπην του, καθὼς τὸ ἔχυσε καὶ Ἐκεῖνος διὰ τὴν ἀγάπην μου. 

26. Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, καὶ ἦτο δυνατὸν νὰ ἀνεβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, 
νὰ φωνάξω μίαν φωνὴν μεγάλην, νὰ κηρύξω εἰς ὅλον τὸν κόσμον, 
πὼς μόνος ὁ Χριστός μας εἶνε Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, 
καὶ Θεὸς ἀληθινός, καὶ ζωὴ τῶν πάντων, 

27. ἤθελα νὰ τὸ κάμω τοῦτο τὸ μικρόν, 
καὶ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον, 
καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου τὸ κατὰ δύναμιν, 
ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός· διδάσκαλος μόνον ὁ Χριστός μας εἶνε. 

Κλῆσις διὰ τὸ κήρυγμα 

29. Πόθεν παρεκινήθην, ἀδελφοί μου, 
θέλω νὰ σᾶς φανερώσω τὴν αἰτίαν. 

30. Ἀναχωρῶν ἀπὸ τὴν πατρίδα μου πρὸ πενήντα ἐτῶν, ἐπεριπάτησα τόπους πολλούς, 
κάστρα, χώρας, καὶ χωριά, 
καὶ μάλιστα εἰς Κωνσταντινούπολιν, 
καὶ περισσότερον ἐκάθησα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, δεκαεπτὰ χρόνους, 
καὶ ἔκλαιον διὰ τὰς ἁμαρτίας μου. 

31. Σιμὰ εἰς τὰ ἄπειρα χαρίσματα ὅπου μου ἐχάρισεν ὁ Κύριος μου, 
μὲ ἠξίωσε καὶ ἔμαθα ὀλίγα γράμματα Ἑλληνικά, ἔγινα καὶ καλόγηρος. 

32. Μελετώντας τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιν 
εὗρον μέσα πολλὰ καὶ διάφορα νοήματα, 
τὰ ὁποῖα εἶνε ὅλα μαργαριτάρια, διαμάντια, θησαυρός, 
πλοῦτος, χαρά, εὐφροσύνη, 
ζωὴ αἰώνιος. 

33. Σιμὰ εἰς τὰ ἄλλα εὗρον καὶ τοῦτον τὸν λόγον ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός μας, 
πὼς δὲν πρέπει κανένας χριστιανός, ἄνδρας ἡ γυναίκα, 
νὰ φροντίζη διὰ τὸν ἑαυτόν του μόνον πῶς νὰ σωθῆ, 
ἀλλὰ νὰ φροντίζη καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς του 
νὰ μὴ κολασθοῦν. 

34. Ἀκούωντας καὶ ἐγώ, ἀδελφοί μου τοῦτον τὸν γλυκύτατον λόγον 
ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός μας, νὰ φροντίζωμεν καὶ διὰ τοὺς ἀδελφούς μας, 
μ᾿ ἔτρωγεν ἐκεῖνος ὁ λόγος μέσα εἰς τὴν καρδίαν τόσους χρόνους, 
ὡσὰν τὸ σκουλήκι ὁποὺ τρώγει τὸ ξύλον, τί νὰ κάμω καὶ ἐγὼ 
στοχαζόμενος εἰς τὴν ἀμάθειάν μου. 

35. Ἐσυμβουλεύθηκα τοὺς πνευματικούς μου πατέρας, 
ἀρχιερεῖς, πατριάρχας, 
τοὺς ἐφανέρωσα τὸν λογισμόν μου, ἀνίσως καὶ εἶνε θεάρεστον 
τέτοιον ἔργον νὰ τὸ μεταχειρισθῶ, καὶ ὅλοι μὲ παρεκίνησαν 
νὰ τὸ κάμω, καὶ μοῦ εἶπον πὼς τέτοιον ἔργον 
καλὸν καὶ ἅγιον εἶνε. 

36. Μάλιστα παρακινούμενος ἀπὸ τὸν Παναγιώτατον κύριον Σωφρόνιον, 
Πατριάρχην - νὰ ἔχωμεν τὴν εὐχή του - 
καὶ λαμβάνωντας τὰς ἁγίας του εὐχάς, 
ἄφησα τὴν ἰδικήν μου προκοπήν, τὸ ἰδικόν μου καλόν, 
καὶ ἐβγήκα νὰ περιπατῶ ἀπὸ τόπον εἰς τόπον 
καὶ διδάσκω τοὺς ἀδελφούς μου. 

Κῆρυξ ἀφιλάργυρος 

38. Κάμνοντας ἀρχὴν νὰ διδάσκω μου ἦλθεν ἕνας λογισμὸς ἐδῶ ὁποὺ περιπατῶ· 
νὰ ζητῶ ἄσπρα διότι ἤμην φιλάργυρος καὶ ἀγαποῦσα τὰ γρόσια, 
ναί, μὰ καὶ τὰ φλωρία περισσότερον, 
ὄχι ὡσὰν τὴν εὐγένιάν σας ποὺ τὰ περιφρονεῖτε, ἢ δὲν τὰ καταφρονεῖτε; 

39. Μελετώντας πάλιν τὸ ἅγιον καὶ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, 
εὗρον καὶ ἄλλον λόγον ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός μας· 

40. πὼς χάρισμά σου ἔδωσα καὶ ἐγὼ τὴν χάριν μου, 
χάρισμα νὰ τὴν δώσῃς καὶ ἐσὺ εἰς τοὺς ἀδελφούς σου, 
χάρισμα νὰ διδάσκης, χάρισμα νὰ συμβουλεύης, 
χάρισμα νὰ ἐξομολογῆς, καὶ ἀνίσως καὶ ζητήσῃς νὰ πάρης 
τίποτε πληρωμὴν διὰ τὴν διδαχήν, ἢ πολλὰ ἢ ὀλίγα, 
ἢ ἕνα ἄσπρο, ἐγὼ σὲ θανατώνω καὶ σὲ βάνω εἰς τὴν κόλασιν. 

41. Ἀκούοντας καὶ ἐγώ, ἀδελφοί μου, 
αὐτὸν τὸν γλυκύτατον λόγον ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός μας, 
χάρισμα νὰ δουλεύωμεν καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, 
εἰς τὴν ἀρχήν μου ἐφάνη βαρὺς ὁ λόγος, 
ὕστερον ὅμως μου ἐφάνη γλυκύτερος ὥσπερ μέλι καὶ κηρίον, 
καὶ ἐδόξασα καὶ δοξάζω χιλιάδες φορὲς τὸν Χριστόν μου 
ὁποὺ μ᾿ ἐφύλαξε ἀπὸ τοῦτο τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας, 

42. καὶ μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ 
τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ Θεοῦ δὲν ἔχω μήτε σακκούλα, μήτε σπίτι, 
μῆτες κασέλα, μήτε ἄλλο ράσο ἀπὸ αὐτὸ ὁποὺ φορῶ, 
ἀλλὰ ἀκόμη παρακαλῶ τὸν Κύριόν μου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου 
νὰ μὲ ἀξιώση νὰ μὴν ἀποκτήσω σακκούλα, διότι ὡσὰν κάμω ἀρχὴν 
νὰ παίρνω ἄσπρα, εὐθὺς ἔχασα τοὺς ἀδελφούς μου, 
καὶ δὲν ἠμπορῶ καὶ τὰ δυό, ἢ τὸν Θεὸν ἢ τὸν διάβολον. 

Ἡ Ἁγία Τριάς 
Τὸ γλυκὺ τῆς Ὀρθοδοξίας κήρυγμα 

45. Πρέπον καὶ εὔλογον εἶνε, χριστιανοί μου, καθὼς μανθάνομεν 
ἀπὸ τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ ἀπὸ τὰς θείας Γραφάς, 
ν᾿ ἀρχίζωμεν τὴν διδασκαλίαν μας ἀπὸ τὸν Θεόν, 
καὶ ὅταν τελειώσωμεν, νὰ εὐχαριστήσωμεν τὸν Θεόν· 
ὄχι πὼς εἶμαι ἄξιος ν᾿ ἀναφέρω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου, 
ἀλλὰ ὁ Θεὸς καταδέχεται διὰ τὴν εὐσπλαγχνίαν του. 

46. Ἀφήνομεν λοιπόν, ἀδελφοί μου, 
τὰς φλυαρίας τῶν ἀσεβῶν, τῶν αἱρετικῶν, τῶν ἀθέων, 
καὶ λέγομεν μόνον ὅσα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐφώτισε τοὺς ἁγίους Προφήτας, 
Ἀποστόλους καὶ Πατέρας 
τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μᾶς ἔγραψαν, 
καὶ πάλιν ὄχι ὅλα νὰ τὰ εἰποῦμεν, διότι δὲν εἶνε δυνατόν· 
θέλομεν χρόνους καὶ καιρούς· ἀλλὰ μερικὰ ὁποὺ φαίνονται ἀναγκαιότερα· 
καὶ ὅστις εἶνε φιλομαθής, ἂς ζητήση νὰ μάθῃ καὶ τὰ ἐπίλοιπα. 

47. Ὁ πανάγαθος λοιπόν, ἀδελφοί μου, 
καὶ πολυέλεος Θεὸς εἶνε ἕνας, 
καὶ ὅποιος λέγει ὅτι εἶνε πολλοὶ θεοί, εἶνε διάβολος. 

48. Εἶνε δὲ καὶ Τριάς, 
Πατήρ, Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα· 
μία φύσις, μία δόξα, μία βασιλεία, 
ἕνας Θεός. 

49. Εἶνε δὲ ἀκατάληπτος, Κύριος ἀνερμήνευτος, παντοδύναμος, 
ὅλος φῶς, ὅλος χαρά, 
ὅλος εὐσπλαγχνία, ὅλος ἀγάπη. 

50. Δὲν ἔχομεν κανένα παράδειγμα νὰ παρομοιάσωμεν τὴν Ἁγία Τριάδα, 
ἐπειδὴ καὶ δὲν εὑρίσκεται ἄλλο εἰς τὸν κόσμον. 
Μὰ διὰ νὰ λάβη παραμικρὴν βοήθειαν ὁ νοῦς μας, 
φέρνουν μερικὰ παραδείγματα οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας. 
Σιμὰ εἰς τὰ ἄλλα μᾶς φέρνουν καὶ τὸν ἥλιον. 

51. Ὁ ἥλιος ἠξεύρομεν ὅλοι πὼς εἶνε ἕνας, ἕνας εἶνε καὶ ὁ Θεός· 
καὶ καθὼς ὁ ἥλιος φωτίζει τοῦτον τὸν κόσμον τὸν αἰσθητόν, 
οὕτω καὶ ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, φωτίζει τὸν νοητόν. 

52. Εἴπομεν, ἀδελφοί μου, 
πῶς ὁ ἥλιος εἶνε ἕνας, μὰ εἶνε καὶ τρία μαζί· 
ἔχει ἀκτίνας, ὁποὺ ἔρχονται εἰς τὰ ὄμματά μας 
ὡσὰν γραμμαί, ὡσὰν κλωσταί· 
ἔχει καὶ φῶς, ὅπου ἐξαπλώνεται εἰς ὅλον τὸν κόσμον. 

53. Μὲ τὸν ἥλιον ὁμοιάζομεν τὸν ἄναρχον Πατέρα, 
μὲ τὰς ἀκτίνας τὸν συνάναρχον Υἱόν, 
καὶ μὲ τὸ φῶς τὸ ὁμοούσιον Πνεῦμα. 

54. Εἶνε καὶ ἄλλος τρόπος 
νὰ καταλάβετε τὴν Παναγίαν Τριάδα. Πῶς; 
Νὰ ἐξομολογηθῆτε καθαρά, νὰ μεταλάβετε 
τὰ Ἄχραντα Μυστήρια μὲ φόβον καὶ μὲ εὐλάβειαν, 
καὶ τότε θὰ σᾶς φωτίση 
ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος 
νὰ καταλάβετε καλύτερα. 

55. Αὐτὴν τὴν Παναγίαν Τριάδα ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ 
δοξάζομεν καὶ προσκυνοῦμεν· αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός, 
καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Τριάδα ὅσοι λέγονται θεοὶ εἶνε δαίμονες. 

56. Καὶ ὄχι μόνον ἡμεῖς πιστεύομεν, δοξάζομεν, 
προσκυνοῦμεν τὴν Ἁγίαν Τριάδα, 
ἀλλὰ ὡσὰν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ὡσὰν τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης, 
Προφῆται, Ἀπόστολοι, 
Μάρτυρες, Ἀσκηταὶ 
ἔχυσαν τὸ αἷμα των διὰ τὴν ἀγάπην τῆς Ἁγίας Τριάδος 
καὶ ἠγόρασαν τὸν παράδεισον καὶ χαίρονται πάντοτε. 

57. Ὁμοίως ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἠρνήθησαν τὸν κόσμον, 
ἐπῆγαν εἰς τὰς ἐρήμους καὶ ἀσκήτευον εἰς ὅλην των τὴν ζωήν, 
καὶ ἐπῆγαν εἰς τὸν παράδεισον. 

58. Ἐπίσης ἄνδρες καὶ γυναῖκες 
ἔζησαν μέσα εἰς τὸν κόσμον μὲ σωφροσύνην καὶ παρθενίαν, 
μὲ νηστείας, προσευχάς, 
ἐλεημοσύνας, μὲ ἔργα καλά, 
καὶ ἐπέρασαν καὶ ἐδῶ καλὰ καὶ ἐπῆγαν 
εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρωνται πάντοτε. 

Ἡ πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ 

60. Δὲν εὑρίσκεται τόπος ὁποὺ νὰ λείπη ὁ Θεός. 
Πρέπει καὶ ἡμεῖς οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί, 
ὅταν θέλωμεν νὰ κάμωμεν καμμίαν ἁμαρτίαν, 
νὰ στοχαζώμεθα ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε μέσα εἰς τὴν καρδίαν μας, 
εἶνε πανταχοῦ παρὼν καὶ μᾶς βλέπει· 

61. νὰ ἐντρεπώμεθα τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς Ἁγίους, 
καὶ μάλιστα τὸν ἄγγελον, 
τὸν φύλακα τῆς ψυχῆς μας, 
ὁποὺ μᾶς βλέπει. 

62. Ἀπὸ ἕνα μικρὸν παιδίον ἐντρεπόμεθα, ὅταν θὰ κάμωμεν τὴν ἁμαρτίαν, 
καὶ πῶς νὰ μὴν ἐντρεπώμεθα ἀπὸ τόσους Ἁγίους καὶ Ἀγγέλους; 

Ἀγαπᾶτε τὸν Θεόν 

64. Ὁ πανάγαθος καὶ πολυέλεος Θεός, ἀδελφοί μου, 
ἔχει πολλὰ καὶ διάφορα ὀνόματα· 
λέγεται καὶ φῶς, καὶ ζωή, καὶ ἀνάστασις. 
Ὅμως τὸ κύριον ὄνομα τοῦ Θεοῦ μας εἶνε καὶ λέγεται ἀγάπη. 

65. Πρέπει ἡμεῖς, ἀνίσως καὶ θέλωμεν νὰ περάσωμεν καὶ ἐδῶ καλά, 
νὰ πηγαίνωμεν καὶ εἰς τὸν παράδεισον, καὶ νὰ λέγωμεν τὸν Θεόν μας 
ἀγάπην καὶ πατέρα, πρέπει νὰ ἔχωμεν δυὸ ἀγάπας· 
ἀγάπην εἰς τὸν Θεόν μας, καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας. 

66. Φυσικόν μας εἶνε νὰ ἔχωμεν αὐτὰς τὰς δυὸ ἀγάπας· 
παρὰ φύσιν εἶνε νὰ μὴ τὰς ἔχωμεν. 

67. Καὶ καθὼς ἕνα χελιδόνι χρειάζεται δυὸ πτερούγας 
διὰ νὰ πετᾶ εἰς τὸν ἀέρα, 
οὕτω καὶ ἡμεῖς χρειαζόμεθα αὐτὰς τὰς δυὸ ἀγάπας, 
διότι χωρὶς αὐτῶν εἶνε ἀδύνατον νὰ σωθῶμεν. 

68. Καὶ πρῶτον 
ἔχομεν χρέος νὰ ἀγαπῶμεν τὸν Θεόν μας, 
διότι μας ἐχάρισε τόσην γῆν μεγάλην ἐδῶ νὰ κατοικῶμεν πρόσκαιρα, 
τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, 
ποταμούς, θάλασσας, 
ἀέρα, ἡμέραν, νύκτα, 
οὐρανόν, ἥλιον κ.λπ. 
Ὅλα αὐτὰ διὰ ποῖον τὰ ἔκαμεν, εἰμὴ δι᾿ ἡμᾶς; 

69. Τί μᾶς ἐχρεώστει; Τίποτε. 
Ὅλα χάρισμα· μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους, δὲν μᾶς ἔκαμε ζῶα· 
μᾶς ἔκαμεν εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανούς, καὶ ὄχι ἀσεβεῖς αἱρετικούς· 

70. ἂν καὶ ἁμαρτάνωμεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, 
μᾶς εὐσπλαγχνίζεται ὡσὰν πατέρας 
καὶ δὲν μᾶς θανατώνει νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὴν κόλασιν, 
ἀλλὰ περιμένει τὴν μετάνοιάν μας μὲ τὰς ἀγκάλας ἀνοικτάς, 

71. πότε νὰ μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακά, 
καὶ νὰ κάμωμεν τὰ καλά, νὰ ἐξομολογηθῶμεν, 
νὰ διορθωθῶμεν, νὰ μᾶς ἐναγκαλισθῆ, 
νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαιρώμεθα πάντοτε. 

72. Τώρα λοιπὸν τοιοῦτον γλυκύτατον Θεὸν καὶ Δεσπότην 
δὲν πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ τὸν ἀγαπῶμεν, 
καὶ ἂν τύχη ἀνάγκη, νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα μας 
χιλιάδες φορὲς διὰ τὴν ἀγάπην του, 
καθὼς τὸ ἔχυσε καὶ Ἐκεῖνος διὰ τὴν ἀγάπην μας; 

73. Ἕνας ἄνθρωπος σὲ κράζει εἰς τὸν οἶκον του 
καὶ θέλει νὰ σὲ φιλεύσῃ ἕνα ποτήρι κρασί, 
καὶ πάντοτε εἰς ὅλην σου τὴν ζωὴν 
θὲ νὰ τὸν ἐντρέπεσαι καὶ τὸν τιμᾶς· 
καὶ τὸν Θεὸν δὲν πρέπει νὰ τιμᾶς καὶ νὰ ἐντρέπεσαι, 
ὁποὺ σοῦ ἐχάρισε τόσα καλὰ καὶ ἐσταυρώθηκε διὰ τὴν ἀγάπην σου; 

74. Ποῖος πατέρας ἐσταυρώθηκε διὰ τὰ παιδιά του καμμίαν φοράν; 
Καὶ ὁ γλυκύτατός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχυσε τὸ αἷμά του 
καὶ μᾶς ἐξηγόρασεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου. 

75. Τώρα δὲν πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἀγαπῶμεν τὸν Χριστόν μας; 
Ἡμεῖς ὄχι μόνον δὲν τὸν ἀγαπῶμεν, ἀλλὰ τὸν ὑβρίζομεν 
καθ᾿ ἡμέραν μὲ τὰς ἁμαρτίας ὁποὺ κάμνομεν. 

76. Ἀμὴ ποίον θέλετε νὰ ἀγαπῶμεν, 
ἀδελφοί μου; 
Νὰ ἀγαπῶμεν τὸν διάβολον, ὁποὺ μᾶς ἔβγαλεν ἀπὸ τὸν παράδεισον 
καὶ μᾶς ἔφερεν εἰς τὸν κατηραμένον τοῦτον κόσμον καὶ παθαίνομεν τόσα κακά; 

77. Καὶ ἔχει προαίρεσιν ὁ διάβολος, 
ἂν ἠδύνατο αὐτὴν τὴν ὥραν νὰ μᾶς θανατώση ὅλους 
καὶ νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὴν κόλασιν, τὸ ἔκαμνε. 

78. Τώρα σᾶς ἐρωτῶ, ἀδελφοί μου, νὰ μοῦ εἰπῆτε 
ποίον πρέπει, νὰ μισοῦμεν 
τὸν διάβολον, τὸν ἐχθρόν μας, 
ἢ ν᾿ ἀγαπῶμεν τὸν Θεόν μας, 
τὸν ποιητήν μας, τὸν πλάστην μας; 
- Ναί, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. - Πολὺ καλὰ τὸ λέγετε, 
νὰ ἔχω τὴν εὐχὴν σας, καὶ ἐγὼ τὸ λέγω, 
μὰ καὶ ὁ Θεὸς χρειάζεται στρῶμα διὰ νὰ καθίση· 
ποίον δὲ εἶνε; Ἡ ἀγάπη. 

79. Ἂς ἔχωμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς τὴν ἀγάπην 
εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας, 
καὶ τότε ἔρχεται ὁ Θεός μας καὶ μᾶς χαροποιεῖ, καὶ μᾶς φυτεύει 
εἰς τὴν καρδίαν μας τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, 
καὶ περνοῦμεν καὶ ἐδῶ καλὰ 
καὶ πηγαίνομεν καὶ εἰς τὸν παράδεισον νὰ εὐφραινώμεθα πάντοτε. 

Ἀγαπᾶτε τὸν πλησίον 

81. Ἡμεῖς ὄχι μόνον δὲν ἔχομεν τὴν ἀγάπην, 
ἀλλὰ ἔχομεν τὸ μίσος καὶ τὴν ἔχθραν εἰς τὴν καρδίαν μας 
καὶ μισοῦμεν τοὺς ἀδελφούς μας· 

82. ἔρχεται ὁ πονηρὸς διάβολος καὶ μᾶς πικραίνει 
καὶ βάνει τὸν θάνατον εἰς τὴν ψυχήν μας 
καὶ περνοῦμεν καὶ ἐδῶ κακά, καὶ πηγαίνομεν 
εἰς τὴν κόλασιν καὶ καιόμεθα πάντοτε. 

83. Φυσικόν μας εἶνε ν᾿ ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς μας· 
διότι εἴμεθα μιᾶς φύσεως, ἔχομεν ἕνα βάπτισμα, 
μίαν πίστιν, τὰ Ἄχραντα Μυστήρια μεταλαμβάνομεν, 
ἕνα παράδεισον ἐλπίζομεν ν᾿ ἀπολαύσωμεν. 

84. Καλότυχος ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ὁποὺ ἀξιώθηκε 
καὶ ἔλαβεν εἰς τὴν καρδίαν του αὐτὰς τὰς δυὸ ἀγάπας, 
εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς του. 

85. Διότι ὅποιος ἔχει τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν του, 
ἔχει πάντα τὰ ἀγαθά, καὶ ἁμαρτίαν δὲν ὑποφέρει νὰ κάμη· 
καὶ ὅστις δὲν ἔχει τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν, ἔχει τὸν διάβολον, 
καὶ κάμνει πάντα τὰ κακὰ καὶ ὅλας τὰς ἁμαρτίας. 

86. Χίλιας χιλιάδας καλὰ νὰ κάμνωμεν, 
ἀδελφοί μου, νηστείας, 
προσευχάς, ἐλεημοσύνας, 
καὶ τὸ αἷμα μας νὰ χύσωμεν διὰ τὸν Χριστόν μας, 
καὶ δὲν ἔχωμεν αὐτὰς τὰς δυὸ ἀγάπας, 
ἀλλὰ ἔχωμεν τὸ μίσος καὶ τὴν ἔχθραν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας, 
ὅλα ἐκεῖνα τὰ καλὰ ὁποὺ ἐκάμαμεν εἶνε τοῦ διαβόλου 
καὶ εἰς τὴν κόλασιν πηγαίνομεν. 

87. Μὰ καλὰ, λέγετε, 
ἐκεῖ μὲ ἐκείνην τὴν ὀλίγην ἔχθραν 
ὁποὺ ἔχομεν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας, 
ἔχοντας τόσα καλὰ καμωμένα, 
εἰς τὴν κόλασιν πηγαίνομεν; 
Ναί, ἀδελφοί μου, διότι ἐκείνη ἡ ἔχθρα εἶνε φαρμάκι τοῦ διαβόλου· 

88. καὶ καθὼς βάνομεν μέσα εἰς ἑκατὸν ὀκάδας ἀλεύρι ὀλίγον προζύμι, 
καὶ ἔχει τόσην δύναμιν καὶ ἀνακουφίζει ὅσον ζυμάρι καὶ ἂν εἶνε, 
ἔτσι εἶνε καὶ ἡ ἔχθρα· ὅλα ἐκεῖνα τὰ καλὰ ὁποὺ ἐκάμαμεν, 
τὰ γυρίζει καὶ τὰ κάμνει φαρμάκι τοῦ διαβόλου. 

89. Ἐδῶ, χριστιανοί μου, πῶς πηγαίνετε; 
Ἔχετε τὴν ἀγάπην ἀνάμεσόν σας; 
Ἀνίσως καὶ θέλετε νὰ σωθῆτε, κανένα ἄλλο πράγμα νὰ μὴ ζητήσετε 
ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον ἀπὸ τὴν ἀγάπην. 

90. Εἶνε ἐδῶ κανένας ἀπὸ τὴν εὐγένιάν σας 
ὁποὺ νὰ ἔχη αὐτὴν τὴν ἀγάπην εἰς τοὺς ἀδελφούς του; 

91. Ἂς σηκωθῆ ἐπάνω νὰ μοῦ τὸ εἰπῆ, νὰ τὸν εὐχηθῶ καὶ ἐγώ, 
νὰ βάνω καὶ τοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸν συγχωρήσωσι, 
νὰ λάβη μίαν συγχώρησιν, 
ὁποὺ νὰ ἔδινεν χιλιάδες φλωρία δὲν τὴν εὕρισκεν. 

92. -Ἐγώ, ἅγιε τοῦ Θεοῦ, 
ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀδελφούς μου. 
-Καλά, παιδί μου, ἔχε τὴν εὐχήν. 
Πῶς σὲ λέγουν τὸ ὄνομά σου; -Κωστα. 
-Τί τέχνη κάμνεις; -Πρόβατα φυλάγω. 
-Τὸ τυρὶ ὅταν τὸ πωλῆς τὸ ζυγιάζεις; 
-Τὸ ζυγιάζω. 

93. -Ἐσύ, παιδί μου, ἔμαθες νὰ ζυγιάζης τὸ τυρί, 
καὶ ἐγὼ νὰ ζυγιάζω τὴν ἀγάπην. 
Τὸ ζύγι ἐντρέπεται τὸν αὐθέντην του; -Ὄχι. 
-Τώρα νὰ ζυγιάσω καὶ ἐγὼ τὴν ἀγάπην σου, 
καὶ ἂν εἶνε σωστὴ καὶ δὲν εἶνε ξύγκικη, τότε νὰ σὲ εὐχηθῶ καὶ ἐγώ, 
νὰ βάλω καὶ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς νὰ σὲ συγχωρήσωσι. 

94. Πῶς νὰ σὲ καταλάβω, παιδί μου, 
πῶς ἀγαπᾶς τοὺς ἀδελφούς σου; 
Ἐγὼ τώρα ἐδῶ ὁποὺ περιπατῶ 
καὶ διδάσκω εἰς τὸν κόσμον, 
λέγω πὼς τὸν κὺρ - Κωστα τὸν ἀγαπῶ ὡσὰ τὰ μάτια μου· 
μὰ ἐσὺ δὲν τὸ πιστεύεις· θέλεις νὰ μὲ δοκιμάσῃς 
πρῶτον, καὶ τότε νὰ μὲ πιστεύσῃς. 

95. Ἐγὼ ἔχω ψωμὶ νὰ φάγω, ἐσὺ δὲν ἔχεις· 
ἀνίσως καὶ σοῦ δώσω κομμάτι καὶ σέ, ὁποὺ δὲν ἔχεις, 
τότε φανερώνω πὼς σὲ ἀγαπῶ. Ἀμὴ ἐγὼ νὰ φάγω 
ὅλο τὸ ψωμὶ καὶ ἐσὺ νὰ πεινᾶς, τί φανερώνω; 
Πὼς ἡ ἀγάπη ὁποὺ ἔχω εἰς σὲ εἶνε ψεύτικη. 

96. Ἔχω δυὸ ποτήρια κρασὶ νὰ πίω, ἐσὺ δὲν ἔχεις· 
ἀνίσως καὶ δώσω καὶ σὲ ἀπ᾿ αὐτὸ καὶ πίης, τότε φανερώνω 
πὼς σὲ ἀγαπῶ. Ἀμὴ ἀνίσως καὶ δὲν σοῦ δώσω, εἶνε κάλπικη ἡ ἀγάπη. 

97. Εἶσαι λυπημένος· ἀπέθανεν ἡ μήτηρ σου, ὁ πατήρ σου· 
ἀνίσως καὶ ἔλθω νὰ σὲ παρηγορήσω, 
τότε εἶνε ἀληθινὴ ἡ ἀγάπη μου. 
Ἀμὴ ἀνίσως σὺ κλαίης καὶ θρηνῆς καὶ ἐγὼ τρώγω, 
πίνω καὶ χορεύω, ψεύτικη εἶνε ἡ ἀγάπη μου. 

98. Τὸ ἀγαπᾶς ἐκεῖνο τὸ φτωχὸ παιδί; -Τὸ ἀγαπῶ. 
-Ἂν τὸ ἠγάπας, τοῦ ἔπαιρνες ἕνα ὑποκάμισο ὁποὺ εἶνε γυμνό, 
νὰ παρακαλῆ καὶ ἐκεῖνο διὰ τὴν ψυχήν σου. Δὲν εἶνε ἔτσι, χριστιανοί μου; 
Μὲ ψεύτικην ἀγάπην δὲν πηγαίνομεν εἰς τὸν παράδεισον. 

99. Τώρα σὰν θέλης νὰ κάμης τὴν ἀγάπην μάλαμα, 
πάρε καὶ ἔνδυσε τὰ φτωχὰ παιδιά, 
καὶ τότε νὰ βάλω νὰ σὲ συγχωρήσωσι. 
Τὸ κάμνεις τοῦτο; Τὸ κάμνω. 

100. Χριστιανοί μου, ὁ Κωστας ἐκατάλαβε, 
πὼς ἡ ἀγάπη ποὺ εἶχεν ἕως τώρα ἦτο ψεύτικη, 
καὶ θέλει νὰ τὴν κάμη μάλαμα, 
νὰ ἐνδύση τὰ πτωχὰ παιδιά. 
Ἐπειδὴ καὶ τὸν ἐπαιδεύσαμεν, σᾶς παρακαλῶ νὰ εἰπῆτε 
διὰ τὸν κὺρ Κωστα τρεῖς φοράς: 
Ὁ Θεὸς συγχωρῆσοι καὶ ἐλεῆσοι αὐτόν. 

Ἡ θεία Δημιουργία 
Τὰ Δέκα Τάγματα τῶν Ἀγγέλων 

102. Ὁ πανάγαθος λοιπὸν καὶ πολυέλεος Θεὸς 
εἶνε καὶ λέγετε ἀγάπη· εἶνε καὶ λέγετε Τριάς. 
Παρακινούμενος ὁ Κύριος ἀπὸ τὴν εὐσπλαχνίαν του 
ἔκαμε πρῶτον δέκα τάγματα Ἀγγέλους. 

103. Οἱ Ἄγγελοι εἶνε πνεύματα πύρινα, 
ἄϋλα, καθὼς εἶνε ἡ ψυχή μας. 
Τὸ κάθε τάγμα εἶνε 
ὡς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. 

104. Ποίος ἐπαρακίνησε τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἔκαμεν; Ἡ εὐσπλαχνία του. 
Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδεφοί μου, 
ἀνίσως καὶ θέλωμεν νὰ λέγωμεν τὸν Θεόν μας πατέρα, 
νὰ εἴμεθα εὔσπλαχνοι, νὰ κάμνωμεν τοὺς ἀδελφούς μας νὰ εὐφραίνωνται, 
καὶ τότε νὰ λέγωμεν τὸν Θεὸν πατέρα: 
«Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς...» 

105. Εἰ δὲ καὶ εἴμεθα ἄσπλαχνοι, σκληροκάρδιοι 
καὶ κάμνωμεν τοὺς ἀδελφούς μας καὶ φαρμακεύονται 
καὶ βάνομεν τὸν θάνατον εἰς τὴν καρδίαν των, δὲν πρέπει 
νὰ λέγωμεν τὸν Θεόν μας πατέρα, ἀλλὰ τὸν διάβολον, 
διότι ὁ διάβολος θέλει νὰ κάμνωμεν τοὺς ἀδελφούς μας 
νὰ φαρμακεύωνται, καὶ ὄχι ὁ Θεός. 

106. Καὶ ἔτσι, ἀδελφοί μου, 
τὸ πρῶτον τάγμα ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους ὁποὺ προείπομεν, 
ἔπεσεν εἰς ὑπερηφάνειαν καὶ ἐζήτησε 
νὰ δοξασθῆ ἴσα μὲ τὸν Θεόν. 

107. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁποὺ ἦτο 
ἄγγελος φωτεινὸς καὶ λαμπρότατος, ἔγινε διάβολος σκοτεινότατος, 
καὶ πολέμιος τῶν ἀνθρώπων· καὶ ἔχει νὰ καίεται πάντοτε εἰς τὴν κόλασιν. 
Καὶ ὅταν ἀκούωμεν διάβολον, αὐτὸς εἶνε 
ὁποὺ ἦτο πρῶτος ἄγγελος· 

108. αὐτὸς εἶνε ὁποὺ παρακινεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑπερηφανεύωνται, 
νὰ φονεύουν, νὰ κλέπτουν· 

109. αὐτὸς εἶνε ὁποὺ ἐμβαίνει μέσα εἰς ἀποθαμένον ἄνθρωπον 
καὶ φαίνεται ὡς ζωντανὸς καὶ τὸν λέγομεν βρυκόλακα· 

110. αὐτὸς εἶνε ὁποὺ ἐμβαίνει καὶ μέσα εἰς ζωντανὸν ἄνθρωπον 
καὶ παίρνει τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας ἢ τινὸς Ἁγίου, 
τρέχων ἄνω καὶ κάτω ὡσὰν δαιμονισμένος 
καὶ λέγει ὅτι κάμνει θαύματα. 

111. αὐτὸς εἶνε ὁ διάβολος ὁποὺ ἐμβαίνει εἰς τὸν ἄνθρωπον 
καὶ σεληνιάζεται καὶ δαιμονίζεται. 

112. Καὶ ἂς εἶνε δεδοξασμένος ὁ Θεὸς ὁποὺ μᾶς ἐχάρισε 
τρία ἄρματα μὲ τὰ ὁποῖα νὰ τὸν πολεμῶμεν. 
Ἀνίσως καὶ εἶνε ἐδῶ τίνας ἀπὸ σᾶς καὶ δαιμονίζεται, 
καὶ θέλη νὰ μάθῃ τὰ ἰατρικά, εὔκολον εἶνε· 

113. ἐξομολόγησις, νηστεία καὶ προσευχή. 
Ὅσον ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος, νηστεύει καὶ προσεύχεται, 
τόσον κατακαίεται καὶ φεύγει ὁ διάβολος. 

114. Ὡσὰν ἐξέπεσε τὸ πρῶτον τάγμα ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴν δόξαν 
καὶ ἔγιναν δαίμονες, τὰ ἄλλα ἐννέα τάγματα ἐταπεινώθησαν 
καὶ ἔπεσον καὶ προσεκύνησαν τὴν Παναγίαν Τριάδα 
καὶ ἐστάθησαν εἰς τὸν τόπον τῶν νὰ χαίρωνται πάντοτε. 

115. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, 
νὰ στοχαζώμεθα τί κακὸν πράγμα εἶνε ἡ ὑπερηφάνεια· 
ἐκρήμνισε τὸν διάβολον ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴν δόξαν 
καὶ ἔχει νὰ καίεται εἰς τὴν κόλασιν πάντοτε· 
καὶ πῶς ἡ ταπείνωσις ἐβάσταξεν 
τοὺς Ἀγγέλους εἰς τὸν οὐρανὸν 
νὰ χαίρωνται πάντοτε εἰς ἐκείνην τὴν δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος. 

116. Πρέπει ἀκόμη νὰ στοχασθῶμεν πῶς ὁ πανάγαθος Θεὸς 
μισεῖ τὸν ὑπερήφανον καὶ ἀγαπᾶ τὸν ταπεινόν. 

117. Καὶ ὄχι μόνον ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς, 
ὅταν ἰδοῦμεν τινὰ ταπεινόν, τὸν βλέπομεν ὡς ἄγγελον, 
μᾶς φαίνεται ν᾿ ἀνοίξωμεν τὴν καρδίαν μας νὰ τὸν βάλωμεν μέσα· 
καὶ ὅταν ἰδοῦμεν τινὰ ὑπερήφανον, τὸν βλέπομεν ὡς τὸν διάβολον, 
γυρίζομεν τὸ πρόσωπόν μας εἰς ἄλλο μέρος νὰ μὴ τὸν βλέπωμεν. 

118. Ἂς φύγωμεν λοιπόν, ἀδελφοί μου, τὴν ὑπερηφάνειαν, 
διότι εἶνε ἡ πρώτη θυγατέρα τοῦ διαβόλου, εἶνε δρόμος 
ποὺ μᾶς πηγαίνει εἰς τὴν κόλασιν, καὶ νὰ ἔχωμεν τὴν ταπείνωσιν, 
διότι εἶνε ἀγγελική, εἶνε δρόμος 
ὁποὺ μας πηγαίνει εἰς τὸν παράδεισον. 

119. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε; Τὴν ταπείνωσιν ἀγαπᾶτε ἡ τὴν ὑπερηφάνειαν; 
Ὅστις ἀγαπᾶ τὴν ταπείνωσιν, ἂς σηκωθῆ ἐπάνω νὰ μοῦ τὸ εἰπῆ, 
νὰ τὸν εὐχηθῶ. -Ἐγώ, ἅγιε τοῦ Θεοῦ, 
ἀγαπῶ τὴν ταπείνωσιν. -Ἔκβαλε τὰ φορέμετά σου, 
ἐνδύσου πενιχρὰ φορέματα, καὶ γύριζε εἰς τὴν ἀγοράν. 

120. Δὲν τὸ κάμνεις; Ἐντρέπεσαι; Κἀμὲ ἄλλο. 
Κόψε τὸ μισό σου μουστάκι καὶ ἔβγα εἰς τὸ παζάρι. 
Μήτε καὶ αὐτὸ τὸ κάμνεις; Δὲν τὸ λέγω δι᾿ ἐσὲ μόνον, 
ἀλλὰ διὰ νὰ ἀκούσουν καὶ οἱ ἄλλοι· 
νὰ μὴ λέγητε ὅτι εἶσθε ταπεινοί. 

121. Μὲ βλέπετε καὶ ἐμὲ μὲ αὐτὰ τὰ γένεια; Εἶνε γεμάτα ὑπερηφάνειαν, 
καὶ ὁ Θεὸς νὰ τὴν ξερριζώση ἀπὸ τὴν καρδίαν μας. 

122. Ὁ χριστιανὸς χρειάζεται δυὸ πτέρυγας 
διὰ νὰ πετάξη νὰ ὑπάγη εἰς τὸν παράδεισον, 
τὴν ταπείνωσιν καὶ τὴν ἀγάπην. 

Ἡ Δημιουργία τοῦ Κόσμου 

124. Ὡσὰν ἐξέπεσεν τὸ πρῶτον τάγμα καὶ ἔγιναναν δαίμονες, 
τότε ἐπρόσταξεν ὁ πανάγαθος Θεὸς καὶ ἔγινεν ὁ κόσμος οὗτος. 
Καὶ ἀπὸ τὸν καιρὸν ὁποὺ ἔκαμε τὸν κόσμον εἶνε 7288 χρόνοι. 

125. Εἶνε δὲ ὁ κόσμος οὗτος ὡς αὐγό, 
καὶ καθὼς εἶνε ὁ κρόκος εἰς τὴν μέσην του αὐγοῦ, 
ἔτσι εἶνε ἡ γῆ ποιημένη ἀπὸ τὸν Θεὸν νὰ στέκη 
χωρὶς νὰ ἐγγίζη εἰς κανὲν ἄλλο μέρος. 

126. Καὶ καθὼς εἶνε τὸ ἀσπράδι ὁλόγυρα εἰς τὸν κρόκον, 
ἔτσι εἶνε καὶ ὁ ἀέρας εἰς τὴν γῆν. 

127. Καὶ καθὼς εἶνε ὁ φλοιὸς ὁλόγυρα, 
ἔτσι εἶνε καὶ ὁ οὐρανὸς ὁλόγυρα ἀπὸ τὴν γῆν. 
Ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα 
εἶνε κολλημένα εἰς τὸν οὐρανόν. 

128. Ἡ γῆ εἶνε στρογγυλή, καὶ ὅπου πηγαίνει ὁ ἥλιος, ἐκεῖ γίνεται ἡμέρα, 
ἡ νύκτα δὲ εἶνε ὁ ἴσκιος τῆς γῆς. 

129. Τώρα ἐδῶ ἔχομεν βράδυ, 
εἰς ἄλλο μέρος εἶνε αὐγή· 
καὶ καθὼς εἶνε ἄνθρωποι ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, 
ἔτσι εἶνε καὶ ὑποκάτω τῆς γῆς. 

130. Διὰ τοῦτο ἐνομοθέτησαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες 
νὰ βάφωμεν τὰ αὐγὰ 
κόκκινα τὴν Λαμπράν. 
Διότι τὸ αὐγὸ σημαίνει τὸν κόσμον, 
τὸ δὲ κόκκινον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, 
ὁποὺ ἔχυσεν εἰς τὸν Σταυρὸν 
καὶ ἁγίασεν ὅλον τὸν κόσμον. 

131. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ χαιρώμεθα καὶ νὰ εὐφραινώμεθα χιλιάδες φορές, 
πὼς ἔχυσεν ὁ Χριστὸς τὸ αἷμά του καὶ μᾶς ἐξηγόρασεν ἀπὸ τὰς χεῖρας 
τοῦ διαβόλου· μὰ πάλιν νὰ κλαίωμεν καὶ νὰ θρηνῶμεν, πὼς αἱ ἁμαρτίαι μας 
ἐσταύρωσαν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν Χριστόν μας. 

132. Ἐπρόσταξεν ὁ Θεὸς καὶ ἔγιναν ἑπτὰ ἡμέραι· 
καὶ πρώτην ἔκαμε τὴν Κυριακὴν καὶ τὴν ἐκράτησε διὰ λόγου του· 

133. καὶ τὰς ἄλλας ἓξ τὰς ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς 
νὰ ἐργαζώμεθα διὰ τὰ ψεύτικα ταῦτα γήϊνα, 
καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ σχολάζωμεν καὶ νὰ πηγαίνωμεν 
εἰς τὰς ἐκκλησίας μας νὰ δοξάζωμεν τὸν Θεόν μας, 
νὰ ἱστάμεθα μὲ εὐλάβειαν, ν᾿ ἀκούωμεν τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον 
καὶ τὰ λοιπὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας. 

134. Τί μᾶς παραγγέλει ὁ Χριστός μας νὰ κάμνωμεν; 
Νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, 
τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, 
τὴν ψυχήν μας ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, 

135. νὰ τρώγωμεν καὶ νὰ πίνωμεν τὸ ἀρκετόν μας, 
ὁμοίως καὶ τὰ ροῦχα μας τὰ ἀρκετά, 
τὸν δὲ ἐπίλοιπον καιρὸν νὰ τὸν ἐξοδεύωμεν διὰ τὴν ψυχήν μας, 
νὰ τὴν κάμνωμεν νύμφην τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ τότε 
πρέπει νὰ λεγώμεθα ἄνθρωποι καὶ ἐπίγειοι ἄγγελοι. 

136. Εἰ δὲ καὶ ζητοῦμεν πῶς νὰ τρώγωμεν, πῶς νὰ πίνωμεν, 
πῶς νὰ ἁμαρτάνωμεν, πῶς νὰ στολίζωμεν τοῦτο τὸ βρώμικο σῶμα, 
ὁποὺ αὔριον θὰ τὸ φάνε τὰ σκουλήκια, 
καὶ ὄχι διὰ τὴν ψυχὴν ὁποὺ εἶνε ἀθάνατος, 
τότε δὲν πρέπει νὰ λεγώμεθα ἄνθρωποι, ἀλλὰ ζῶα. 

137. Λοιπὸν κάμετε τὸ σῶμα δοῦλον τῆς ψυχῆς, 
καὶ τότε νὰ λέγεσθε ἄνθρωποι. 

138. Τὴν πρώτην ἡμέραν ἐπρόσταξεν ὁ Θεὸς καὶ ἔγινε φῶς. 
Τὴν δευτέραν ἡμέραν ὁ οὐρανός, ἡ γῆ, 
τὰ νερά, ὁ ἀέρας κ.λπ. 

139. Τὴν τρίτην ἔγιναν τὰ χόρτα καὶ τὰ φυτά. 
Τὴν τετάρτην ὁ ἥλιος, 
ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα. 

140. Τὴν πέμπτην ἡ θάλασσα, τὰ ὀψάρια καὶ τὰ πετεινά. 
Τὴν παρασκευὴν ἐπρόσταξε τὴν γῆν καὶ ἔβγαλεν ὅλα τὰ ζῶα. 

Ἡ Δημιουργία τοῦ Ἀνθρώπου 

142. Ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα εἰς τὸν κόσμον δὲν ἦσαν. 
Ἐπῆρεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν γῆν χῶμα καὶ ἔπλασεν ἕνα ἄνδρα ὡσὰν ἡμᾶς, 
καὶ ἐνεφύσησε καὶ τοῦ ἐχάρισε ψυχὴν ἀθάνατον. 

143. Καὶ καθὼς ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι βάνομεν ἀλεύρι καὶ νερὸ 
καὶ τὰ ζυμώνομεν καὶ κάμνομεν ἕνα ψωμί, οὕτω καὶ ὁ Θεός. 

144. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ στοχασθῶμεν τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί εἶνε ἡ ψυχή. 
Τὸ σῶμα εἶνε χῶμα καὶ αὔριον θὰ τὸ φάγουν τὰ σκουλήκια, 
καὶ ἀνάγκη εἶνε ἡ ψυχὴ νὰ χαίρεται πάντοτε εἰς τὸν παράδεισον, 
ἀνίσως καὶ κάμη καλά. 

145. Τοῦτο τὸ σῶμα ὁποὺ βλέπετε, ἀδελφοί μου, εἶνε τὸ φόρεμα τῆς ψυχῆς. 
Ἡ ψυχὴ εἶνε ἄνθρωπος· ἡ ψυχὴ εἶνε ὁποὺ βλέπει, ἀκούει, 
ὁμιλεῖ, περιπατεῖ, μανθάνει ἐπιστήμας, 
δίδει ζωὴν εἰς τὸ σῶμα καὶ δὲν τὸ ἀφήνει νὰ βρωμήση. 

146. Καὶ ἅμα ἔβγη ἡ ψυχή, τότε βρωμά, σκουληκιάζει τὸ σῶμα. 
Τὸ κορμὶ ἔχει τὰ ὄμματα, μὰ δὲν βλέπει· 
ἔχει τὰ ὦτα, μὰ δὲν ἀκούει· 
ὁμοίως καὶ αἱ λοιπαὶ αἰσθήσεις τοῦ σώματος. 
Ὅλα ἐνεργοῦνται διὰ τῆς ψυχῆς. 

147. -Τὸν κλαίετε τὸν ἀποθαμένον; -Τὸν κλαίομεν. 
-Ὡς φαίνεται, σᾶς πονεῖ δι᾿ αὐτόν. 
Καὶ πόσας ἡμέρας τὸν φυλάγετε; -Δυὸ - τρεῖς ὥρας. 
-Τόσην ἀγάπην ἔχετε εἰς τὸν ταλαίπωρον; 

148. Ἀπὸ τὴν σήμερον νὰ μὴ τὸν θάπτετε, 
ἀλλὰ νὰ τὸν φυλάττετε εἰκοσιτέσσαρες ὧρες· 
καὶ νὰ μαζεύεσθε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ νὰ στοχάζεσθε καλά, 
διότι καλύτερος διδάσκαλος δὲν εἶνε ἄλλος ἀπὸ τὸν θάνατον. 

149. Καὶ μὴ τοὺς κλαίετε τοὺς ἀποθαμένους, 
διότι βλάπτετε καὶ τὸν ἑαυτόν σας καὶ ἐκείνους. Καὶ αἱ γυναῖκες 
ὅσες ἔχετε λερωμένες μπόλιες νὰ τὰς ρίψετε. 

150. Ὅταν ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνδρα, 
ἔλαβεν ὁ πανάγαθος μίαν πλευρὰν ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ ἔκαμε τὴν γυναίκα, 
καὶ τοῦ τὴν ἔδωκε διὰ σύντροφον. Ἴσια τὴν ἔκαμεν ὁ Θεὸς 
τὴν γυναίκα μὲ τὸν ἄνδρα, ὄχι κατωτέρα. 

151. Ἐδῶ πῶς τὰς ἔχετε τὰς γυναῖκας; -Διὰ κατωτέρας. 
-Ἀνίσως, ἀδελφοί μου, καὶ θέλετε νὰ εἶσθε καλύτεροι οἱ ἄνδρες ἀπὸ τὰς γυναῖκας, 
πρέπει νὰ κάμνετε καὶ ἔργα καλύτερα ἀπὸ αὐτάς· 

152. εἰ δὲ καὶ αἱ γυναῖκες κάμνουν καλύτερα 
καὶ πηγαίνουν εἰς τὸν παράδεισον 
καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν κόλασιν, τί μᾶς ὠφελεῖ; 

153. Εἴμεθα ἄνδρες καὶ κάμνομεν χειρότερα. 
Ἐγὼ βλέπω ἐδῶ ποὺ περιπατῶ καὶ διδάσκω· 
εἶπα ἕνα λόγον διὰ τὰς γυναῖκας καὶ σκέπτονται 
νὰ ρίψουν τὰ περιττὰ σκουλαρίκια, δακτυλίδια, 
καὶ μὲ ἤκουσαν εὐθύς. Βλέπω ὁποὺ τρέχουν νὰ ἐξομολογηθοῦνε. 

154. Εἶπα καὶ ἕνα λόγον διὰ τοὺς ἄνδρας· 
φυσικὸν εἶνε τοῦ ἀνδρὸς ὅταν πηγαίνῃ πενήντα χρονῶν νὰ βγάνη γένεια· 
καὶ ἐγὼ βλέπω ἐδῶ καὶ εἶνε ἑξήντα καὶ ὀγδοήντα χρονῶν γέροντες, 
καὶ ἀκόμη ξυρίζονται. 

155. Δὲν τὸ ἐντρέπεσθε νὰ ξυρίζεσθε; 
Δὲν ἤξευρεν ὁ Θεὸς ὁποὺ ἔδωκε τὰ γένεια; 
Καὶ καθὼς εἶνε ἄπρεπον μία γυναίκα γερόντισσα 
νὰ στολίζεται καὶ νὰ βάνη φτιασίδια, 
ὁμοίως καὶ ἕνας γέρων, ὅταν ξυρίζεται. 

156. Τὸ σιτάρι, ὅταν παίρνη καὶ ἀσπρίζη, τί θέλει; 
Θερισμόν. 
Ὁμοίως καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παίρνη καὶ ἀσπρίζη, τί φανερώνει; 
Τὸν θάνατον. 

157. Εἶνε κανένας ἐδῶ καὶ θέλει νὰ ἀφήσῃ τὰ γένεια του; 
Ἂς σηκωθῆ νὰ μοῦ τὸ εἰπῆ, νὰ γίνωμεν ἀδελφοί, 
νὰ τὸν εὐχηθῶ καὶ ἐγώ, καὶ νὰ βάλω καὶ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς 
νὰ τὸν συγχωρήσωσι. -Ἐγὼ εἶμαι, διδάσκαλε. 
-Καλά, ἔχε τὴν εὐχήν μου. 

158. Παρακαλεῖτε τὸν Θεὸν δι᾿ ἐμένα τὸν ἁμαρτωλόν, 
νὰ παρακαλῶ καὶ ἐγὼ διὰ λόγου σας, ὅσον καιρὸν καὶ ἂν ζήσω. 
Τὸ κάμνετε; -Τὸ κάμνομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. 

159. -Σᾶς παρακαλῶ, χριστιανοί μου, νὰ εἰπῆτε, 
δι᾿ ὅσους ἀφήσουν τὰ γένεια, 
τρεῖς φορές: Ὁ Θεὸς συγχωρήσαι καὶ ἐλεήσαι αὐτούς. 

160. Ζητήσατε καὶ ἡ εὐγένειά σας συγχώρησιν, 
καὶ ἄμποτε καὶ σᾶς φωτίσῃ ὁ Θεός, 
καθὼς ἀφήκατε τὰ γένεια, νὰ ἀφήσετε καὶ τὰς ἁμαρτίας. 
Καὶ ἐσεῖς οἱ νέοι νὰ τοὺς τιμᾶτε· 

161. καὶ ἂν τύχῃ ἕνας ἄνθρωπος 
καὶ εἶνε τριάντα χρόνων ὁποὺ ἄφησε τὰ γένειά του, 
ἔτυχε καὶ ἕνας 50 ἢ 60 ἢ 100 καὶ ξυρίζεται, 
νὰ βάλῃς ἐκεῖνον ὁποὺ ἄφησε τὰ γένεια 
παραπάνω νὰ καθήση ἀπὸ ἐκεῖνον ὁποὺ ξυρίζεται, 
τόσον εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὅσον καὶ εἰς τὸ τραπέζι. 

162. Δὲν σᾶς λέγω πάλιν ὅτι τὰ γένεια 
σᾶς πᾶνε εἰς τὸν παράδεισον, ἀλλὰ τὰ καλὰ ἔργα. 
Καὶ τὰ φορέμετά σου νὰ εἶνε ταπεινά, 
καὶ τὸ φαγί σου καὶ τὸ πιοτό σου, 
καὶ ὅλη σας ἡ συμπεριφορὰ νὰ εἶνε χριστιανική, διὰ νὰ δίδετε 
καλὸν παράδειγμα καὶ εἰς τοὺς ἄλλους. 

163. Ὁ ἄνδρας, ἀδελφοί μου, ἐγέννησε τὴν γυναίκα 
ἀπὸ τὴν πλευράν του χωρὶς γυναίκα, καὶ πάλιν ἔγινε γερός. 
Ἐδανείσθη ἐκείνη τὴν πλευρὰν ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν ἐχρεωστοῦσε. 

164. Ἐγεννήθησαν ὡσὰν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ γυναῖκες εἰς τὸν κόσμον, 
ἀλλὰ δὲν ἐφάνη καμία ἀξία νὰ γεννήση ἄνδρα, 
νὰ πληρώση τὴν πλευρὰν ὁποὺ ἐχρεωστοῦσε, παρὰ ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, 
ὁποὺ ἠξιώθη διὰ τὴν καθαρότητά της καὶ ἐγέννησε τὸν γλυκύτατον Χριστὸν 
ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, χωρὶς ἄνδρα, παρθένος, 
καὶ πάλιν ἔμεινε παρθένος, καὶ ἐπλήρωσεν ἐκείνην τὴν πλευράν. 

165. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, τί χαρμόσυνα μυστήρια ἔχει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία; 
Μὰ τὰ ἔχει κρυμμένα καὶ θέλουν ξεσκέπασμα. 
Διὰ τοῦτο νὰ μάθετε ὅλοι σας γράμματα, 
διὰ νὰ καταλαμβάνετε πῶς περιπατεῖτε. 

166. Πρέπει καὶ σύ, ὦ ἄνδρα, νὰ μὴ μεταχειρίζεσαι τὴν γυναῖκα σου 
ὡσὰν σκλάβα, διότι πλάσμα τοῦ Θεοῦ εἶνε καὶ ἐκείνη καθὼς καὶ σύ. 
Τόσον ἐσταυρώθηκεν ὁ Θεὸς δι᾿ ἐσέ, ὅσον καὶ δι᾿ ἐκείνην. 
Πατέρα λέγεις ἐσὺ τὸν Θεόν, πατέρα τὸν λέγει καὶ ἐκείνη. 

167. Ἔχετε μίαν πίστιν, ἕνα βάπτισμα· Δὲν τὴν ἔχει ὁ Θεὸς κατωτέραν. 
Διὰ τοῦτο δὲν τὴν ἔκαμεν ἀπὸ τὸ κεφάλι, 
διὰ νὰ μὴ καταφρονῆ τὸν ἄνδρα. 
Ὁμοίως πάλιν δὲν τὴν ἔκαμεν ἀπὸ τὰ ποδάρια, 
διὰ νὰ μὴ καταφρονῆ ὁ ἄνδρας τὴ γυναίκα. 

168. Ὠνόμασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνδρα Ἀδάμ, τὴν δὲ γυναίκα Εὔαν. 
Ἔκαμε καὶ ἕναν παράδεισον εἰς τὸ μέρος τῆς ἀνατολῆς ὅλον χαρὰ καὶ εὐφροσύνη· 
μήτε πείνα, μήτε δίψα, 
μήτε ἀρρώστια, μήτε κανὲν λυπηρόν. 

169. Τοὺς ἐστόλισε μὲ τὰ ἑπτὰ χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος. 
Τοὺς ἔβαλε μέσα εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρωνται ὡς ἄγγελοι. 

170. Λέγει ὁ Θεὸς τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας: 
Ἐγὼ νὰ ὁποὺ σᾶς ἔκαμα ἀνθρώπους λαμπροτέρους ἀπὸ τὸν ἥλιον. 
Σᾶς ἔβαλα μέσα εἰς τὸν παρέδεισον, νὰ χαίρεσθε 
ἀπὸ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ παραδείσου. 

171. Μὰ διὰ νὰ γνωρίζετε 
πὼς ἔχετε Θεὸν ποιητὴν καὶ πλάστην σας, σᾶς δίδω μίαν παραγγελίαν· 
μόνον ἀπὸ μίαν συκὴν νὰ μὴ φάγητε σύκα· μὰ νὰ ἠξεύρητε καὶ αὐτό, 
πὼς ἀνίσως καὶ παραβῆτε τὴν προσταγήν μου καὶ φάγετε, 
θὰ ἀποθάνετε. 

172. Καὶ ἔτσι τοὺς ἄφησεν ὁ Θεὸς 
μέσα εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἐχαίροντο ὡς ἄγγελοι. 
Διὰ τοῦτο τοὺς ἐστόλισεν ὁ πανάγαθος Θεὸς μὲ τὴν ἐντροπήν, 
καὶ ἡ ἐντροπὴ νὰ τοὺς φυλάγη ἀπὸ κάθε ἁμαρτίαν, 
μὰ περισσότερον τὴν γυναίκα. 

173. Διὰ τοῦτο, χριστιανοί μου, ὅσον καὶ θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μου, 
ὅσον ἠμπορεῖτε, νὰ εἶσθε σκεπασμένες μὲ τὴν ἐντροπήν, 
καὶ φαίνεσθε ὡσὰν μάλαμα. 

Ἡ Ἀπολύτρωσις τοῦ Ἀνθρώπου 

175. Ἀπέθανον ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ἐπῆγαν εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἐκαίοντο 
πέντε καὶ ἥμισυ χιλιάδες χρόνους διὰ μίαν ἁμαρτίαν· 
ἀμὴ ἡμεῖς ὁποὺ κάμνομεν πολλάς, καὶ μάλιστα ἐγώ, 
τί ἔχομεν νὰ πάθωμεν; 

176. Ὁ Θεὸς εἶνε εὔσπλαχνος, ἀλλὰ καὶ δίκαιος. Ἔχει ράβδον σιδηράν· 
καὶ καθὼς ἐπαίδευε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔαν, ἔτσι παιδεύει καὶ ἡμᾶς, 
ἂν δὲν κάμνωμεν καλά. 

177. Παρέβησαν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα τὴν προσταγὴν τοῦ Θεοῦ, 
καὶ ἐξωρίσθησαν ἀπὸ τὸν παράδεισον. Τώρα τί κάμνομεν, 
χριστιανοί μου, ἡμεῖς; 

178. Ζητήσατε νὰ μάθετε, ὅτι εἰς τοὺς πέντε καὶ ἥμισυ χιλιάδες χρόνους 
ὅλοι ὅσοι ἀπέθνησκον ἐπήγαινον εἰς τὴν κόλασιν. 

179. Εὐσπλαχνίσθη ὁ Κύριος τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων 
καὶ ἦλθε καὶ ἔγινεν 
ἄνθρωπος τέλειος ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἀπὸ τὰ καθαρώτατα αἵματα 
τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, 
καὶ μᾶς ἔβγαλεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου. 

180. Ζητήσατε νὰ μάθετε, 
ὅτι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου· 
Κυριακὴν ἡμέραν ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς ἔδειξε τὴν Ἁγίαν Πίστιν, 
τὸ ἅγιον Βάπτισμα, τὰ Ἄχραντα Μυστήρια· 

181. ὑβρίσθη, ἐδάρθη, 
ἐσταυρώθη κατὰ τὸ ἀνθρώπινον· ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν, 
ἐπῆγε εἰς τὴν κόλασιν, ἔβγαλε τὸν Ἀδὰμ 
καὶ τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του· 
ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, 
εἰς τὸν ἅδην καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον· 
φαρμάκι καὶ σπαθὶ δίστομον 
εἰς τοὺς Ἑβραίους καὶ εἰς τὸν διάβολον· 

182. ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐκάθησε ἐκ δεξιῶν του Πατρός, 
νὰ συμβασιλεύη αἰωνίως, νὰ προσκυνῆται καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους. 

183. Ζητήσατε νὰ μάθετε, πῶς σήμερον, 
αὔριον περιμένομεν τὸ τέλος τοῦ κόσμου. 
Εἶσθε φρόνιμοι καὶ γνωστικοί· 
καταλάβατε καὶ μόνοι σᾶς τὸ καλὸν καὶ κάμνετέ το. 

Μέσα πρὸς Σωτηρίαν τοῦ Γένους 
Πνευματικοὶ Πυρῆνες 

185. Τώρα τί σᾶς φαίνεται εὔλογον νὰ κάμωμεν; 
Ἔχω δυὸ λογισμούς. Ὁ ἕνας λογισμὸς μοῦ λέγει: 
Φθάνουν αὐτὰ ὁποὺ εἶπες εἰς τοὺς χριστιανούς, 
καὶ σήκω πρωΐ πήγαινε καὶ εἰς ἄλλο μέρος νὰ διδάξης. 

186. Ὁ ἄλλος μοῦ λέγει: Μὴ πηγαίνεις· 
κάθισε νὰ τοὺς εἰπῆς καὶ τὰ ἐπίλοιπα 
καὶ αὔριον φεύγεις. 
Σεῖς τί λέγετε νὰ φύγω ἢ νὰ καθήσω; 
-Νὰ καθήσῃς, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. 
-Καλά, παιδιά μου, νὰ καθήσω· 

187. ἀμὴ εἶνε καλὰ 
νὰ δουλεύη ἕνας ἄνθρωπος ἕνα ἀμπέλι, ἢ νὰ βόσκη πρόβατα, 
καὶ νὰ μὴ φάγη ἐκ τοῦ καρποῦ των; 
Τώρα καὶ ἐγὼ ἐδῶ ὁποὺ ἦλθα καὶ κοπιάζω 
εἶνε καλὸν νὰ μὴ μοῦ δώσητε 
ὀλίγην παρηγορίαν, πληρωμήν; 

188. Καὶ τί πληρωμὴν θέλω ἐγώ; Χρήματα; Καὶ τί νὰ τὰ κάμω; 
Ἐγώ, μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, μήτε σακκούλα ἔχω, 
μήτε σπίτι, μήτε ἄλλο ράσο· 
καὶ τὸ σκαμνὶ ὁποὺ ἔχω ἰδικόν σας εἶνε, 
τὸ ὁποῖον εἰκονίζει τὸν τάφον μου. 

189. Ἐτοῦτος ὁ τάφος ἔχει ἐξουσίαν νὰ διδάξη 
βασιλεῖς, πατριάρχας, 
ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, 
ἄνδρας καὶ γυναίκας, νέους καὶ γέροντας καὶ ὅλον τὸν κόσμον. 
Ἀνίσως καὶ ἐπεριπατοῦσα διὰ ἄσπρα, 
θὰ ἤμουν τρελὸς καὶ ἀνόητος· 

190. ἀμὴ τί εἶνε ἡ πληρωμή μου; Νὰ καθήσετε ἀπὸ πέντε, 
δέκα, νὰ συνομιλῆτε αὐτὰ τὰ θεῖα νοήματα, 
νὰ τὰ βάλετε μέσα εἰς τὴν καρδίαν σας, 
διὰ νὰ σᾶς προξενήσουν τὴν αἰώνιον ζωὴν . 

191. Δὲν εἶνε, ἀδελφοί μου, λόγοι ἰδικοί μου ὅσα σᾶς εἶπον, 
ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπὸ τὴν Ἁγίαν Γραφήν. 
Αὐτὰ ὁποὺ σᾶς εἶπα τὸ ἴδιον εἶνε ὡσὰν νὰ κατέβη 
ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σᾶς τὰ εἰπῆ. 

192. Τώρα ἀνίσως καὶ τὰ κάμνετε καὶ τὰ βάλλετε εἰς τὸν νοῦν σας, 
δὲν μὲ φαίνεται καὶ ἐμὲ τίποτε ὁ κόπος. Εἰ δὲ καὶ δὲν τὰ κάμνετε, 
φεύγω λυπημένος, μὲ τὰ δάκρυα στὰ μάτια. 

Χριστιανικὰ Σχολεῖα 

194. Ἔχετε σχολεῖον ἐδῶ εἰς τὴν χῶραν σας νὰ διαβάζουν τὰ παιδιά; 
-Δὲν ἔχομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. -Νὰ μαζευθῆτε ὅλοι 
νὰ κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νὰ βάλετε καὶ ἐπιτρόπους νὰ τὸ κυβερνοῦν, 
νὰ βάνουν διδάσκαλον νὰ μανθάνουν ὅλα τὰ παιδιὰ γράμματα, πλούσια καὶ πτωχά. 

195. Διότι ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν 
τί εἶνε Θεός, τί εἶνε Ἁγία Τριάς, 
τί εἶνε Ἄγγελοι, δαίμονες, 
παράδεισος, κόλασις, 
ἀρετή, κακία· 
τί εἶνε ψυχή, σῶμα κ.λπ. 

196. Διότι χωρὶς τὸ σχολεῖον 
περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος· 
ἀπὸ τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὸ μοναστήριον. 
Ἂν δὲν ἦτο τὸ σχολεῖον, 
ποῦ ἤθελα μάθει ἐγὼ νὰ σᾶς διδάσκω; 

Περίληψις ὅλης τῆς διδαχῆς 

198. Ἐγὼ ἐδιάβασα καὶ περὶ ἱερέων, 
καὶ περὶ ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καὶ ἀθέων· 
τὰ βάθη τῆς σοφίας ἠρεύνησα· ὅλαι αἱ πίστεις εἶνε ψεύτικες· 

199. τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, 
ὅτι μόνη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶνε καλὴ καὶ ἁγία, 
τὸ νὰ πιστεύωμεν καὶ νὰ βαπτιζώμεθα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, 
τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

200. Τοῦτο σᾶς λέγω τώρα εἰς τὸ τέλος· 
νὰ εὐφραίνεσθε ὁποὺ εἶσθε ὀρθόδοξοι χριστιανοί, 
καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικοὺς 
ὁποὺ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος. 

201. Ἡμεῖς, χριστιανοί μου, τί εἴμεθα, 
δίκαιοι ἢ ἁμαρτωλοί; 
ἀνίσως καὶ εἴμεθα δίκαιοι, καλότυχοι καὶ τρισμακάριοι· 
εἰ δὲ καὶ εἴμεθα ἁμαρτωλοί, τώρα εἶνε καιρὸς νὰ μετανοήσωμεν, 
νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακά, καὶ νὰ κάμνωμεν τὰ καλά· 
διότι ἕως αὔριον δὲν ἠξεύρομεν τί θὰ πάθωμεν. 

202. Προσέχετε λοιπόν, ἀδελφοί μου, 
νὰ μὴ ὑπερηφανεῦσθε, νὰ μὴ φονεύετε, 
νὰ μὴ μοιχεύετε, νὰ μὴ κάμνετε ὅρκους, νὰ μὴ λέγετε ψεύματα, 
νὰ μὴ συκοφαντῆτε, νὰ μὴ προδίδετε, νὰ μὴ στολίζετε τὸ σῶμα, 
διότι θὰ τὸ φάγουν οἱ σκώληκες, ἀλλὰ νὰ στολίζετε τὴν ψυχήν, 
ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον. 

203. Νὰ προσεύχεσθε, νὰ νηστεύετε, 
νὰ δίδετε ἐλεημοσύνην, νὰ ἔχετε τὸν θάνατον ἔμπροσθέν σας, 
πότε νὰ φύγετε ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον, 
νὰ ὑπάγετε εἰς ἐκεῖνον τὸν αἰώνιον. 

204. Ἀκούσατε, ἀδελφοί μου: Καθὼς ἕνας ἄρχοντας ἔχει δέκα δούλους 
καὶ σφάλλει ἕνας ἐξ αὐτῶν τὸν διώκει καὶ βάνει ἄλλον, 
οὕτω καὶ ὁ Κύριος, 
ὡσὰν ἐξέπεσε τὸ πρῶτον τάγμα τῶν ἀγγέλων, ἐπρόσταξεν ὁ Θεὸς 
καὶ ἔγινεν οὗτος ὁ κόσμος, καὶ ἔκαμεν ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, 
νὰ μᾶς βάλῃ εἰς τὸν τόπον τῶν ἀγγέλων. 

205. Ἡμεῖς, χριστιανοί μου, δὲν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα. 
Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔκαμε μὲ τὸ κεφάλι ὀρθούς, 
καὶ μᾶς ἔβαλε τὸν νοῦν εἰς τὸ ἐπάνω μέρος, διὰ νὰ στοχαζώμεθα πάντοτε 
τὴν οὐράνιον βασιλείαν, τὴν ἀληθινὴν πατρίδα μας. 

206. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, νὰ σᾶς διδάσκω καὶ συμβουλεύω, 
πλὴν τολμῶ πάλιν καὶ παρακαλῶ τὸν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστὸν 
νὰ στείλη οὐρανόθεν τὴν χάριν Του 
καὶ τὴν εὐλογίαν Του εἰς αὐτὴν τὴν χῶραν, 
καὶ ὅλους τοὺς χριστιανούς, ἄνδρας καὶ γυναίκας, 
νέους καὶ γέροντας, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σας. 

207. Καὶ πρῶτον, ἀδελφοί μου, ἄμποτε νὰ σᾶς εὐσπλαγχνισθῆ 
καὶ νὰ συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας σας καὶ νὰ σᾶς ἀξιώση 
νὰ διέλθετε καὶ ἐδῶ καλὴν καὶ εἰρηνικὴν αὐτὴν τὴν ματαίαν ζωήν, 
καὶ μετὰ θάνατον εἰς τὸν παράδεισον, εἰς τὴν πατρίδα μας τὴν ἀληθινήν, 
νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, νὰ δοξάζωμεν καὶ προσκυνῶμεν 
τὴν Ἁγίαν Τριάδα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

208. Παρακαλῶ σας, ἀδελφοί μου, 
νὰ εἰπῆτε καὶ δι᾿ ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν τρεῖς φοράς: 
Συγχωρήσατέ με καὶ ὁ Θεὸς συγχωρήσοι σας. Συγχωρηθῆτε καὶ μεταξύ σας.