Learn Greek with Comprehensible Greek Audiobooks

---

PATROLOGOS edutainment

«Ὅσοι καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ εἶναι τέκνα τοῦ Θεοῦ», λέει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, τὸ νὰ ἀξιωθοῦμε ὅμως τὸ ἅγιο Πνεῦμα καὶ νὰ γίνουμε τέκνα τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τὸ ἀνώτατο ἀπὸ τὰ ἐπιθυμητὰ, καὶ ὅταν τὸ ἐπιτύχουμε αὐτό, ἐπέρχεται ἀνάπαυση ἀπὸ κάθε ἄσκηση τοῦ θεωρητικοῦ βίου, ὅπως εἶναι γραμμένο. 

Αὐτὴν λοιπὸν τὴν ὑπέροχη μακαριότητα, ἀνώτερη ἀπὸ κάθε ἐπιθυμητὴ μακαριότητα, ἀξιώθηκαν οἱ ἅγιοι νὰ ἐπιτύχουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων μὲ τὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ τῶν ἀρετῶν· ἄλλοι μὲ τὸ νὰ ἀγωνισθοῦν μαρτυρικὰ καὶ μὲ τὸ νὰ ἀντισταθοῦν στὴν ἁμαρτία μέχρι θανάτου, καὶ ἄλλοι μὲ τὸ νὰ ἀγωνισθοῦν ἀσκητικὰ καὶ μὲ τὸ νὰ βαδίσουν τὴ στενὴ ὁδὸ καὶ ἔτσι νὰ γίνουν μάρτυρες διὰ τῆς προαίρεσής τους. 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παρέλαβε τὴ συνήθεια, ποὺ θεσπίστηκε ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους ἀποστόλους καὶ τοὺς μακάριους Πατὲρες γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ γένους μας, νὰ καταγράφει τὰ ἀνδραγαθήματα καὶ τὰ κατορθώματα τῶν ἁγίων, τόσο ἐκείνων ποὺ τελείωσαν τὴ ζωή τους μαρτυρικά, ὅσο καὶ ἐκείνων ποὺ μὲ τὴν ἄσκηση μιμήθηκαν τὴν ἀγγελικὴ πολιτεία, καὶ νὰ τὰ παραδίδει ὡς ὑπόδειγμα ἀρετῆς στὶς ἐπερχόμενες γενεές. 

Γιατὶ ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀρετὴ εἶναι κακοτράχαλη καὶ ἀνηφορικὴ καὶ πρὸ πάντων γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πρόσφεραν ὁλόκληρους τοὺς ἑαυτούς τους στὸν Κύριο, ἀλλὰ ἀκόμα πολεμοῦνται ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν παθῶν. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε ἀνάγκη νὰ μᾶς προτρέπουν πρὸς τὴν ἀρετὴ, τόσο μὲ παραινέσεις, ὅσο καὶ μὲ τὴν ἐξιστόρηση τῶν βίων ἐκείνων ποὺ προχώρησαν στὴν ὁδὸ ἐκείνη, πρᾶγμα ποὺ χωρὶς στενοχώρια μᾶς ἑλκύει πρὸς αὐτὴν καὶ μᾶς κάνει νὰ μὴ ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴ δυσκολία τῆς πορείας. 

Γιατὶ ὅπως ἐκεῖνον ποὺ πρόκειται νὰ βαδίσει δύσβατο καὶ κακοτράχαλο δρόμο, συμβουλεύοντάς τον κάποιος καὶ προτρέποντάς τον λίγο θὰ τὸν πείσει, ἐνῶ ὑποδεικνύοντάς του πολλοὺς ποὺ ἔχουν ἤδη διασχίσει τὸ δρόμο αὐτό, καὶ ἔφθασαν στὸ τέλος αἰσίως, θὰ πείσει ἔτσι περισσότερο καὶ αὐτὸν νὰ ἀναλάβει τὴν πορεία. 

Ἀκολουθώντας λοιπὸν κι ἐγὼ αὐτὸν τὸν κανόνα, καὶ ἐπίσης φοβούμενος τὸν ἐπικρεμάμενο κίνδυνο στὸν δοῦλο ἐκεῖνο, ὁ ὁποῖος παίρνοντας τὸ τάλαντο ἀπὸ τὸν Κύριό του, τὸ ἔκρυψε στὴ γῆ καὶ ἐκεῖνο ποὺ τοῦ δόθηκε πρὸς ἐργασία, τὸ ἄφησε ἀνεκμετάλλευτο, ἔτσι, μιὰ ἱστορία ψυχωφελῆ ποὺ ἔφθασε ὣς σὲ μένα δὲν θὰ τὴν ἀποσιωπήσω. 

Tὴν ἱστορία αὐτὴ μοῦ διηγήθηκαν εὐλαβεῖς ἄνδρες ἀπὸ τὰ ἐνδοτέρα τῆς χώρας τῶν Αἰθιόπων, τοὺς ὁποίους ὀνομάζουν Ἰνδούς, ἀφοῦ τὴν μετέφρασαν ἀπὸ ἀδιάψευστα ὑπομνημάτα. Ἡ ἱστορία λοιπὸν αὐτὴ ἔχει ὡς ἑξῆς. 

Ἡ λεγομένη χώρα τῶν Ἰνδῶν βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, εἶναι μεγάλη καὶ πολυάνθρωπη, καὶ περικλείεται ἀπὸ θάλασσες καὶ πελάγη ποὺ διασχίζονται μὲ πλοῖα, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Αἰγύπτου, ἐνῶ ἀπὸ τὴ στεριὰ ἀγγίζει τὰ σύνορα τῆς Περσίας, ἡ ὁποία τὰ παλιὰ χρόνια ἦταν κατάμαυρη ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας, τελείως βάρβαρη καὶ διαβιοῦσε μὲ τὶς πιὸ ἀθέμιτες πράξεις. 

Ὅταν ὅμως ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ βρίσκεται στὸν κόλπο τοῦ Πατέρα, μὴ ὑποφέροντας νὰ βλέπει τὸ πλάσμα του ὑποδουλωμὲνο στὴν ἁμαρτία, καμπτόμενος ἀπὸ τὴν εὐσπλαγχνία του γι’ αὐτό, φανερώθηκε στὸν κόσμο ἀνάμεσά μας χωρὶς ἁμαρτία, καί, χωρὶς νὰ ἐγκαταλείψει τὸ θρόνο τοῦ Πατέρα του, κατοίκησε στὴν Παρθὲνο γιὰ χάρη μας, ὥστε ἐμεῖς νὰ κατοικήσουμε τοὺς οὐρανούς, νὰ ξανασηκωθοῦμε ἀπὸ τὴν παλιὰ πτώση καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀπολαβόντες τὴν προηγούμενη υἱοθεσία. 

Καί ἀφοῦ ἐκπλήρωσε ὅλο τὸ ἔργο του γιὰ μᾶς μέσω τῆς σαρκώσεώς του, ὑπέμεινε σταύρωση καὶ θάνατο καί παραδόξως ἑνώνοντας τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ ἐπουράνια, ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ἀφοῦ ἀναλήφθηκε μὲ δόξα στοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Πατέρα του, ἐξαπέστειλε τὸ παράκλητο Πνεῦμα, μὲ τὴ μορφὴ πύρινων γλωσσῶν, στοὺς αὐτόπτες καὶ μαθητές του, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσή του. 

Καὶ ἔστειλε αὐτοὺς ὡς Ἀποστόλους εἰς ὅλα τὰ ἔθνη νὰ φωτίσουν ἐκείνους ποὺ κάθονταν στὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καὶ νὰ τοὺς βαπτίζουν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς κληρώθηκαν νὰ περιέρχονται τὰ ἀνατολικὰ πέρατα καὶ ἄλλοι τὰ δυτικά καὶ νὰ διατρέχουν τὰ βόρεια καὶ τὰ νότια κλίματα, ἐκπληρώνοντας ἔτσι τὴν ἐντολὴ ποὺ τοὺς δόθηκε. 

Τότε καὶ ὁ ἱερώτατος Θωμᾶς, ποὺ ἦταν ἕνας ἀπὸ τὴ δωδεκάριθμη φάλαγγα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, στάλθηκε στὴ χώρα τῶν Ἰνδῶν, κηρύττοντάς τους τὴ διδασκαλία τοῦ Σωτήρα. 

Μὲ τὴ συνέργεια τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος ἐβεβαίωνε τὸ κήρυγμα μὲ τὰ θαύματα ποὺ τὸ συνόδευαν, τὸ σκοτάδι τῆς δεισιδαιμονίας ἐκδιώχθηκε καὶ ἀφοῦ ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὶς σπονδὲς καὶ τὰ βδελύγματα τῶν εἰδώλων, προσχώρησαν στὴν ἀλάνθαστη πίστη καὶ ἔτσι, ἀφοῦ διαπλάσθηκαν μὲ τὰ ἀποστολικὰ χέρια, ἔγιναν μὲ τὸ βάπτισμα οἰκεῖοι τοῦ Χριστοῦ, καὶ βελτιούμενοι μὲ τὶς ἐπὶ μέρους προσθῆκες, προόδευαν στὴν ἀμώμητη πίστη, καὶ σὲ ὅλες τὶς χῶρες οἰκοδομούσαν ἐκκλησίες. 

Ὅταν μοναστήρια ἄρχισαν νὰ ἱδρύονται καὶ στὴν Αἴγυπτο καὶ τὰ πλήθη τῶν μοναχῶν νὰ συναθροίζονται, καὶ ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς ἐκείνων καὶ τῆς ἀγγελομίμητης διαγωγῆς τους απλωνόταν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης καὶ ἔφθασε καὶ στοὺς Ἰνδούς, διήγειρε καὶ αὐτοὺς πρὸς τὸν ἴδιο ζῆλο, κατὰ τρόπο ὥστε πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ἐγκαταλείποντας τὰ πάντα, νὰ καταλάβουν τὶς ἐρήμους καὶ μὲ θνητὸ σῶμα νὰ ζοῦν τὴ ζωὴ τῶν ἀσωμάτων. 

Ἔτσι, ἐνῶ τὰ πράγματα πήγαιναν καλὰ καὶ μὲ χρυσὰ φτερά, ὅπως λέγεται, πολλοὶ πετοῦσαν στοὺς οὐρανούς, ἐμφανίζεται κάποιος βασιλιὰς στὴ χώρα αὐτή, μὲ τὸ ὄνομα Ἀβεννήρ, ὁ ὁποῖος ἀναδείχθηκε βέβαια μεγάλος σὲ πλοῦτο καὶ ἐξουσία καὶ στὴ νίκη ἐναντίον ἐχθρῶν, ἀλλὰ καὶ γενναῖος στοὺς πολέμους, ὑπερηφανευόμενος γιὰ τὸ σωματικό του ἀνάστημα καὶ τὴν ὡραιότητα τοῦ προσώπου του, καὶ καυχόμενος γιὰ ὅλα τὰ ἐγκόσμια προτερήματά του ποὺ πολὺ γρήγορα μαραίνονται. 

Στὴν ψυχὴ ὅμως πιεζόταν ἀπὸ μεγάλη φτώχεια καὶ συνθλιβόταν ἀπὸ πολλὰ κακά, ἐπειδὴ ἀνῆκε στὴν παράταξη τῶν εἰδωλολατρῶν, καὶ ἦταν παθιασμὲνος μὲ τὴν δαιμονικὴ πλάνη τῶν εἰδώλων. 

Καὶ ἐνῶ ζοῦσε μὲ πολλὴ καλοπὲραση καὶ ἀπόλαυση τῶν ἡδονῶν καὶ τῶν τέρψεων τῆς ζωῆς, καὶ δὲν στεροῦνταν τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἤθελε καὶ ἐπιθυμοῦσε, ἕνα μόνο πρᾶγμα εἶχε ποὺ τοῦ χαλοῦσε τὴν εὐχαρίστηση καὶ τοῦ ἔβαζε μέριμνες στὴν ψυχή του, τὸ κακὸ τῆς ἀτεκνίας. 

Γιατί, μὴ ἔχοντας παιδιά, συλλογιζόταν πολύ, πῶς θὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ αὐτὸν τὸν δεσμὸ καὶ θὰ ὀνομασθεῖ πατέρας παιδιῶν, πρᾶγμα ποὺ οἱ περισσότεροι εὔχονται πάρα πολύ. Τὲτοιος λοιπὸν ἦταν ὁ βασιλιὰς καὶ ἔτσι σκεπτόταν. 

Τὸ ἐνδοξότατο ὅμως γένος τῶν Χριστιανῶν καὶ τὰ πλήθη τῶν μοναχῶν, περιφρονώντας τὸ σεβασμὸ τοῦ βασιλιᾶ καὶ ἀψηφώντας τελείως τὴν ἀπειλή του, πρόκοβαν μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ, καὶ δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἔδιναν μικρὴ σημασία στὸ λόγο τοῦ βασιλιᾶ καὶ προσκολλοῦνταν μὲ ἐνδιαφέρον πρὸς ἐκείνους ποὺ ὁδηγοῦσαν στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. 

Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν διαλέξει τὴ μοναχικὴ ζωή, τὰ ἀπέρριπταν ὅλα τοῦ κόσμου τὰ εὐχάριστα καὶ μόνο πρὸς ἕνα ἀφοσιώνονταν μὲ ἔρωτα, πρὸς τὴν εὐσέβεια, καὶ διψοῦσαν τὸ θάνατο γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ἐπιθυμοῦσαν τὴν μακαριότητα ποὺ προέρχεται ἀπὸ αὐτόν. 

Κήρυτταν λοιπὸν τὸ σωτήριο ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὄχι μὲ κάποιο φόβο καὶ συστολή, ἀλλὰ μὲ πολλὴ παρρησία, καὶ τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο ὁ Χριστός δὲν ὑπῆρχε στὸ στόμα τους καὶ ἔδειχναν σ’ ὅλους φανερά, ὅτι τὰ παρόντα εἶναι ρευστὰ καὶ μαραίνονται εὔκολα, ἐνῶ ἡ μέλλουσα ζωὴ εἶναι σταθερὴ καὶ ἄφθαρτη, καὶ ἔδιναν στοὺς ἀνθρώπους ἀφορμὲς καὶ σπόρους γιὰ νὰ γίνουν φίλοι μὲ τὸ Θεὸ καὶ νὰ ἀξιωθοῦν νὰ ἀπολαύσουν τὴ ζωὴ ποὺ κρύβεται στὸ Χριστό. 

Ἔτσι πολλοί, ἀπολαμβάνοντας ἐκείνη τὴν τόσο γλυκειὰ διδασκαλία, ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τὸ πικρὸ σκοτάδι τῆς ἀπάτης καὶ προσθέτονταν στὸ γλυκὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, σὲ σημεῖο ποὺ καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς καὶ συγκλητικοὺς νὰ ἐγκαταλείπουν ὅλα τὰ βάρη τῆς ζωῆς καὶ νὰ γίνονται μοναχοί. 

Ὁ βασιλιὰς ὅμως, ἀκούοντάς τα αὐτά, γεμᾶτος ὀργὴ καὶ βράζοντας ἀπὸ θυμό, ἔβγαλε ἀμέσως διάταγμα, ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἐξαναγκασθοῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν εὐσέβεια. Ταυτόχρονα ἐπινοοῦσε καὶ ἐφάρμοζε καινούργια εἴδη βασάνων ἐναντίον τους καὶ ἀπειλοῦσε καινούργιους τρόπους θανάτων. 

Ἔστελνε καὶ γράμματα σ’ ὁλόκληρη τὴ χώρα ποὺ ἦταν ὑποτελὴς σ’ αὐτόν, στοὺς ἄρχοντες καὶ τοὺς ἡγεμόνες, τὰ ὁποῖα ὅριζαν τιμωρίες καὶ ἄδικες σφαγὲς ἐναντίον τῶν εὐσεβῶν. 

Πολεμώντας μάλιστα μὲ ἰδιαίτερο πεῖσμα ἐναντίον τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ μοναχικοῦ σχήματος, προκάλεσε ἄσπονδο καὶ ἀκήρυκτο πόλεμο πρὸς αὐτούς. 

Ἔτσι, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἔχαναν τὰ λογικά τους, ἐνῶ ἄλλοι, μὴ μπορώντας νὰ ὑποφέρουν τὰ βασανιστήρια, ὑποχωροῦσαν στὸ ἀθέμιτο πρόσταγμά του. 

Οἱ ἀρχηγοὶ πάλι καὶ ἡγούμενοι τοῦ μοναχικοῦ τάγματος, ἄλλοι ἐλέγχοντας τὴν παρανομία του, ὑπέστησαν μαρτυρικὸ θάνατο καὶ κέρδησαν τὴν ἀτέλειωτη μακαριότητα, ἐνῶ ἄλλοι κρύβονταν σὲ βουνά καὶ ἐρημιὲς, ὄχι ἀπὸ φόβο γιὰ τὰ βασανιστήρια μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς ἀπειλοῦσε, ἀλλὰ ἀπὸ κάποια θεϊκὴ πρόνοια. 

Ἐνῶ λοιπὸν αὐτὴ ἡ σκοτεινὴ καὶ ἀσέληνη νύχτα κατέλαβε τὴ χώρα τῶν Ἰνδῶν καὶ οἱ μὲν πιστοὶ διώκονταν ἀπὸ παντοῦ, ἐνῶ οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς ἀσέβειας δυνάμωναν καὶ μὲ τὰ αἵματα καὶ τὶς κνίσες τῶν θυσιῶν ἀκόμα καὶ ὁ ἀέρας μολυνόταν, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ βασιλιᾶ, ποὺ εἶχε τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχισατράπη, καὶ στὸ ψυχικὸ παράστημα καὶ στὸ ἀνάστημα καὶ στὴν ὀμορφιὰ καὶ σ’ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ χαρακτηρίζουν συνήθως τὴν ὀμορφιὰ τοῦ σώματος καὶ τὴν γενναιότητα τῆς ἀνδρείας ψυχῆς, διέφερε ἀπὸ τοὺς ἄλλους. 

Ὅταν λοιπὸν αὐτὸς ἄκουσε τὸ ἀσεβὲς διάταγμα, ἀφοῦ ἀποχαιρέτισε αὐτὴ τὴ μάταιη καὶ χαμερπῆ δόξα καὶ ἀπόλαυση, συγκατὲλεξε τὸν ἑαυτό του στοὺς ἐκλεκτοὺς τῶν μοναχῶν, ἀπομακρυνθεὶς σὲ ἔρημους τόπους, καί, ἀφοῦ μὲ νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες καὶ μὲ τὴν ἐπιμελῆ μελέτη τῶν θείων λόγων καθάρισε ἄριστα τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴν ψυχή του ἀπὸ κάθε σχέση μὲ τὰ πάθη, τὶς καταφώτισε μὲ τὸ φῶς τῆς ἀπάθειας. 

Ὁ βασιλιὰς ὅμως, ποὺ τὸν ἀγαποῦσε πολὺ καὶ τὸν ἐκτιμοῦσε, ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτά, πόνεσε βέβαια ἡ ψυχή του γιὰ τὴ στέρηση τοῦ φίλου του, ἄναψε ὅμως περισσότερο ἡ ὀργή του ἐναντίον τῶν μοναχῶν. 

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔστειλε παντοῦ ἀνθρώπους πρὸς ἀναζήτησή του, καὶ κίνησε κάθε πέτρα, ποὺ λέει ὁ λόγος, γιὰ νὰ τὸν ἀνακαλύψει, μετὰ ἀπὸ ἀρκετό χρονικὸ διάστημα, ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἔστειλε νὰ τὸν ἀναζητήσουν, ὅταν ἀντιλήφθηκαν ὅτι κατοικεῖ στὶς ἐρήμους, ἔψαξαν καὶ τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν παρουσίασαν στὸ βῆμα τοῦ βασιλιᾶ. 

Βλέποντάς τον ὁ βασιλιὰς μὲ τόσο φτωχικὸ καὶ σκληρὸ ἱμάτιο αὐτὸν ποὺ ἄλλοτε φοροῦσε πολυτελῆ ἐνδύματα, καὶ αὐτὸν ποὺ ζοῦσε μὲ πολλὲς ἀπολαύσεις, νὰ εἶναι γερασμένος ἀπὸ τὴ σκληρὴ ἀγωγὴ τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς καὶ νὰ φέρει φανερὰ τὰ σημάδια τοῦ ἐρημικοῦ βίου, κυριεύθηκε ἀπὸ λύπη μαζὶ καὶ ὀργὴ καὶ ἀναμιγνύοντας τὰ λόγια του κι ἀπὸ τὰ δύο τοῦ εἶπε: 

«Ὦ ἀνόητε καὶ τρελλέ, γιὰ χάρη τίνος ἀντάλλαξες τὴν τιμὴ μὲ ντροπὴ καὶ τὴ λαμπρὴ δόξα μὲ αὐτὴν τὴν αἰσχρὴ ἐμφάνιση; Σὺ ὁ ἀνώτατος ἄρχοντας τοῦ βασιλείου μου καὶ ἀρχιστράτηγος τῆς δυναστείας μου, κατάντησες τὸν ἑαυτό σου παιχνίδι γιὰ παιδιά, καὶ ὄχι μόνο ξέχασες τὴ δική μου φιλία καὶ παρρησία, ἀλλά, ἐπαναστατώντας καὶ ἐναντίον τῆς ἴδιας τῆς φύσεως καὶ χωρὶς νὰ λυπηθεῖς οὔτε τὰ παιδιά σου, περιφρονώντας τὸν πλοῦτο καὶ ὅλα τὰ μεγαλεία τοῦ κόσμου, προτίμησες τὴν ντροπή ἀπὸ τὴν ἀξιοζήλευτη δόξα, γιὰ νὰ ἐπιτύχεις τί; 

Καὶ τί θὰ κερδήσεις ἀπὸ αὐτό, ἀπὸ τὸ ὅτι ἀπὸ ὅλους τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπους προτίμησες αὐτὸν ποὺ λέγεται Ἰησοῦς, καὶ αὐτὴ τὴ σκληρὴ καὶ κουρελιάρικη ζωή, ἀπὸ τὶς χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις τῆς γλυκειᾶς ζωῆς;» 

Ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος τοῦ Θεοῦ, μὲ εὐγένεια ἀλλὰ καὶ ἠρεμία ἀποκρίθηκε· 

«Ἐὰν θέλεις, βασιλιά μου, νὰ συζητήσεις μαζί μου, βγάλε τοὺς ἐχθρούς σου ἀπὸ τὸ δικαστήριο, καὶ τότε θὰ σοῦ ἀπαντήσω γιὰ ὅλα ὅσα θὰ θελήσεις νὰ μάθεις. Γιατί, ὅσο θὰ εἶναι καὶ ἐκεῖνοι παρόντες μαζί σου, δὲν θὰ σοῦ πῶ τίποτε. Χωρὶς ἀπολογία τιμώρησέ με, σφάξε με, κάνε μὲ ὅ,τι θέλεις· γιατὶ «ὁ κόσμος γιὰ μένα ἔχει σταυρωθεῖ καὶ ἐγὼ γιὰ τὸν κόσμο», λέει ὁ θεῖος καὶ δικός μου δάσκαλος. 

Καὶ ὅταν ὁ βασιλιὰς εἶπε, «Ποιοί εἶναι οἱ ἐχθροὶ αὐτοὶ τοὺς ὁποίους προστάζεις νὰ βγάλω ἔξω; ὁ θεῖος ἄνδρας ἀπάντησε· 

«Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία. Γιατὶ αὐτὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ, ὡς συνεργοὶ τῆς φύσεως ἔγιναν ἀπὸ τὸν Δημιουργὸ, καὶ τέτοια εἶναι τώρα γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν πολιτεύονται σαρκικά ἀλλὰ πνευματικά. Σὲ σᾶς ὅμως ποὺ εἶστε μόνο σάρκες καὶ δὲν ἔχετε καθόλου πνεῦμα, ἔγιναν ἀντίδικοι καὶ κάνουν αὐτὰ ποὺ ἀνήκουν στοὺς ἐχθροὺς καὶ τοὺς ἀντιπάλους. 

Γιατὶ ἡ ἐπιθυμία σὲ σᾶς, ὅταν ἐνεργοποιεῖται προκαλεῖ ἡδονή, ἐνῶ ὅταν καταργεῖται, προκαλεῖ θυμό. Ἂς φύγουν λοιπὸν σήμερα αὐτὰ ἀπὸ σένα, καὶ ἂς παρακαθίσουν ἡ φρόνηση καὶ ἡ δικαιοσύνη νὰ ἀκούσουν ὅσα λέγονται καὶ νὰ κρίνουν. Γιατί, ἐὰν βγάλεις ἀπὸ τὴ μέση τὸ θυμὸ καὶ τὴν ἐπιθυμία καὶ φέρεις ἀντὶ αὐτῶν τὴ φρόνηση καὶ τὴν δικαιοσύνη, θὰ σοῦ τὰ πῶ ὅλα μὲ εἰλικρίνεια». 

Σ’ αὐτὰ ὁ βασιλιὰς εἶπε· «Ὁρίστε, ὑποχωρώντας στὴν ἀξίωσή σου, θὰ ἀποβάλω ἀπὸ τὸ δικαστήριο καὶ τὴν ἐπιθυμία καὶ τὸν θυμὸ καὶ θὰ φέρω ὡς μεσάζουσες τὴ φρόνηση καὶ τὴ δικαιοσύνη. Λέγε μου λοιπὸν χωρὶς φόβο, ἀπὸ ποῦ σοῦ ἦρθε ἡ τόσο μεγάλη πλάνη καὶ τὸ νὰ προτιμᾶς ἐκεῖνα ποὺ ἀποτελοῦν μάταιες ἐλπίδες, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶναι χειροπιαστά». 

Ἀπαντώντας τότε ὁ ἐρημίτης εἶπε: «Ἐάν, βασιλιά μου, θέλεις νὰ μάθεις τὴν ἀρχή, ἀπὸ ποῦ δηλαδὴ μοῦ ἦρθε νὰ περιφρονήσω τὰ πρόσκαιρα καὶ νὰ δώσω ὅλο τὸν ἑαυτό μου στὶς αἰώνιες ἐλπίδες, ἄκουσε. 

Τὸν παλιὸ καιρό, ὅταν ἀκόμα ἤμουν πολὺ νέος, ἄκουσα ἕνα λόγο καλὸ καὶ σωτήριο, τοῦ ὁποίου ἡ δύναμη μὲ κυρίεψε ἐξ ὁλοκλήρου, καί ἡ ἀνάμνησή του, σὰν θεϊκὸς σπόρος φυτεμένη στὴν καρδιά μου, διατηρήθηκε ἀχώριστη, μέχρι ποὺ ριζώθηκε καὶ βλάστησε καὶ ἔφερε τὸν καρπὸ ποὺ βλέπεις σὲ μένα. 

Καὶ ἡ σημασία τοῦ λόγου ἐκείνου ἦταν ἡ ἑξῆς περίπου· Οἱ ἀνόητοι, λέει, θεωροῦν καλὸ νὰ περιφρονοῦν τὰ ὑπάρχοντα ὡς μὴ ὑπάρχοντα, καὶ νὰ προσκολλῶνται σὲ αὐτὰ ποὺ δὲν ὑπάρχουν ὡς ὑπάρχοντα. Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ δὲ δοκίμασε τὴ γλυκύτητα αὐτῶν ποὺ ὑπάρχουν, δὲν θὰ μπορέσει νὰ μάθει καλὰ τὴ φύση ἐκείνων ποὺ δὲν ὑπάρχουν. Καὶ ἀφοῦ δὲν τὰ μάθει καλά, πῶς θὰ τὰ περιφρονήσει; 

Βέβαια, ὡς ὑπάρχοντα, ὁ λόγος ὀνόμασε αὐτὰ ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ δὲν μετακινοῦνται, ἐνῶ ὡς μὴ ὑπάρχοντα ὀνόμασε τὴν ἐδῶ ζωὴ καὶ τὴν ἀπόλαυση καὶ τὴν ψεύτικη εὐημερία, στὰ ὁποῖα, βασιλιά μου, δυστυχῶς, ἡ καρδιά σου ἔχει προσηλωθεῖ. 

Κάποτε καὶ ἐγὼ ἐπιδιδόμουν σ’ αὐτά, ἀλλὰ ἡ δύναμη τοῦ λόγου, κεντρίζοντας διαρκῶς τὴν ψυχή μου, ξεσήκωσε τὸν ἡγεμόνα νοῦ στὸ νὰ διαλὲξω τὸ ἀνώτερο, ἐνῶ ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἀντιστρατεύεται στὸ νόμο τοῦ νοῦ μου, μὲ κρατοῦσε αἰχμάλωτο ὡσὰν μὲ κάποιες χειροπὲδες, στὸ νὰ ἐπιδιώκω τὰ παρόντα. 

Ὅταν ἡ καλωσύνη καὶ ἡ ἀγαθότητα τοῦ Σωτῆρα μας Θεοῦ εὐδόκησε νὰ μὲ ἐλευθερώσει ἀπὸ ἐκείνη τὴ φοβερὴ αἰχμαλωσία, δυνάμωσε τὸ νοῦ μου νὰ κατανικήσει τὸ νόμο τῆς ἁμαρτίας καὶ μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια, ὥστε νὰ διακρίνω τὸ φαῦλο ἀπὸ τὸ ἀνώτερο. 

Τότε λοιπὸν κατάλαβα καὶ εἶδα ὅτι ὅλα τὰ παρόντα εἶναι μάταια καὶ προαίρεση τοῦ πνεύματος, ὅπως εἶπε καὶ ὁ σοφώτατος Σολομὼν κάπου στὰ συγγράμματά του. Τότε, τὸ κάλυμμα τῆς ἁμαρτίας ἀφαιρέθηκε ἀπὸ τὴν καρδιά μου καὶ τὸ σκοτάδι τῆς σωματικῆς παχύτητας, ποὺ εἶχε ἐπικαθίσει στὴν ψυχή μου διασκορπίσθηκε καὶ κατάλαβα γιὰ ποιό σκοπὸ ἔγινα καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀνεβῶ πρὸς τὸν Δημιουργὸ μὲ τὴν ἐκτὲλεση τῶν ἐντολῶν. 

Γι’ αὐτό, ἀφοῦ τὰ ἐγκατέλειψα ὅλα, ἀκολούθησα αὐτὸν καὶ εὐχαριστῶ τὸ Θεὸ διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας, γιατὶ μὲ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν πηλὸ καὶ τὰ πλιθιά, καὶ ἀπὸ τὸν σκληρὸ καὶ ὀλέθριο ἄρχοντα τοῦ σκότους τοῦ αἰώνα αὐτοῦ, καὶ μοῦ ἔδειξε δρόμο σύντομο καὶ εὔκολο, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ μπορέσω νὰ δεχθῶ τὸν ἀγγελικὸ βίο, μὲ αὐτὸ τὸ ὀστράκινο σῶμα. 

Θέλοντας νὰ φθάσω αὐτὸν τὸν ἀγγελικὸ βίο προτίμησα νὰ βαδίζω τὴ στενὴ καὶ κακοτράχαλη ὁδό, καταδικάζοντας τελείως τὴ ματαιότητα τῶν παρόντων καὶ τὴν ἀσταθῆ τους πορεία καὶ συμπεριφορά, καὶ χωρὶς πιὰ νά πείθομαι νὰ μὴ θεωρῶ τίποτε ἄλλο καλὸ μπροστὰ στὸ πραγματικὰ καλό, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐσύ, βασιλιά μου, ἀποσχίσθηκες καὶ ἀπομακρύνθηκες. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ἀπομακρυνθήκαμε καὶ ἀποχωρισθήκαμε ἀπὸ σένα, ἐπειδὴ ὄχι μόνο ἐσὺ ἔχεις ξεπέσει σὲ σίγουρη καὶ ὁμολογημένη ἀπώλεια, ἀλλὰ γιατὶ καὶ ἐμᾶς μᾶς ἀναγκάζεις νὰ ριφθοῦμε στὸν ἴδιο κίνδυνο. Γιατί, ὅσον καιρὸ ἐξεταζόμασταν μόνο γιὰ τὴν κοσμικὴ στράτευση, δὲν παραλείπαμε τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔπρεπε· Καὶ σὺ ἀσφαλῶς θὰ βεβαιώσεις γιὰ μένα ὅτι δὲν κατηγορήθηκα ποτὲ οὔτε γιὰ κάποια νωθρότητα οὔτε γιὰ ἀμέλεια. 

Ἐπειδὴ ὅμως προσπάθησες νὰ μᾶς τὸ ἀφαιρέσεις, καὶ αὐτὸ ἀκόμα τὸ ἀποκορύφωμα τῶν καλῶν δηλαδὴ τὴν εὐσέβεια, καὶ νὰ ζημιώσεις τὸν Θεὸ μὲ αὐτὴ τὴν ἔσχατη τῶν ποινῶν, καὶ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ μὰς ὑπενθυμίζεις τὶς τιμὲς καὶ γενναιοδωρίες, πῶς νὰ μὴ πῶ δικαίως, ὅτι δὲν γνωρίζεις τὸ καλό, καὶ ὅτι ἀντιπαραβάλλεις αὐτὰ μεταξύ τους, ἐννοῶ τὴν εὐσέβεια πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀνθρώπινη φιλία καὶ δόξα, ἡ ὁποία κυλάει καὶ φεύγει ὅπως τὸ νερό; 

Καὶ πῶς νὰ συμφωνήσουμε μαζί σου σ’ αὐτό, καὶ ἀντίθετα, δὲν θὰ ἀρνηθοῦμε, καὶ τὴν φιλία καὶ τὶς τιμὲς καὶ τὴν ἀγάπη τῶν παιδιῶν καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἀνώτερο ὑπάρχει; 

Καὶ μάλιστα, βλέποντάς σε, βασιλιά μου, νὰ φὲρεσαι μὲ ἀγνωμοσύνη πρὸς τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος σοῦ παρέχει καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀναπνοή, τὸ Θεό μας ποὺ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριος τῶν ὅλων, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ εἶναι, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα, συνάναρχος καὶ συναΐδιος καὶ μὲ τὸ λόγο του δημιούργησε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, καὶ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο μὲ τὰ ἴδια του τὰ χὲρια καὶ τὸν ἐτίμησε μὲ ἀθανασία, καὶ τὸν ἔκανε βασιλιὰ αὐτῶν ποὺ ὑπάρχουν πάνω στὴ γῆ, παραχωρώντας του σὰν ἀνάκτορο τὸ καλύτερο ἀπὸ ὅλα, τὸν παράδεισο. 

Αὐτὸς ὅμως ἀπατημένος ἀπὸ φθόνο καὶ σαγηνευμὲνος ἀπὸ ἡδονὴ (ἀλίμονο σὲ μένα!), ἐξέπεσε ὅλων αὐτῶν κατὰ τρόπο ἄθλιο· καὶ αὐτὸς ποὺ πρὶν ἦταν ἀξιοζήλευτος, ἐμφανιζόταν ἐλεεινὸς καὶ ἄξιος δακρύων γιὰ τὴ συμφορά του. 

Αὐτὸς ὅμως ποὺ μᾶς ἔπλασε καὶ μᾶς δημιούργησε, βλέποντας πάλι μὲ μάτια φιλάνθρωπα τὸ ἔργο τῶν χεριῶν του, χωρὶς νὰ παύσει νὰ εἶναι Θεός, ὅπως ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἔγινε γιὰ χάρη μας αὐτὸ ποὺ εἴμαστε καὶ ἐμεῖς, ἀναμάρτητα, καὶ ἀφοῦ δέχθηκε θεληματικὰ καὶ σταύρωση καὶ θάνατο, νίκησε τὸν πολέμιο ποὺ ἀνέκαθεν φθονοῦσε τὸ γένος μας· 

καὶ ἀφοῦ μᾶς ἔσωσε ἀπὸ ἐκείνη τὴν πικρὴ αἰχμαλωσία, ἀπὸ ἀγάπη μᾶς ξανάδωσε τὴν ἀρχικὴ ἐλευθερία, καὶ ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου εἴχαμε πέσει ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς μᾶς ἀνέβασε πάλι ἀπὸ φιλανθρωπία, ἀξιώνοντάς μας μεγαλύτερης τιμῆς ἀπὸ αὐτὴν ποὺ εἴχαμε προηγουμένως. 

Αὐτὸν λοιπὸν ποὺ ἔπαθε αὐτὰ γιὰ χάρη μας καὶ μᾶς ἀξίωσε τέτοιων ἀγαθῶν, αὐτὸν ἐσὺ τὸν ἀρνεῖσαι καὶ χλευάζεις τὸν σταυρό του; Καὶ ὄντας ὁλόκληρος προσηλωμένος στὶς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος καὶ στὰ ὀλέθρια πάθη, ἀνακηρύττεις θεοὺς τὰ εἴδωλα τῆς ντροπῆς καὶ τῆς ἀτιμίας; 

Ὄχι μόνο ἀλλοτρίωσες τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὴ σχέση σου μὲ τὰ οὐράνια ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ ὅλους ὅσους ὑπακούουν στὶς διαταγές σου τοὺς ἀπέκοψες ἀπὸ αὐτὴν καὶ τοὺς παρὲδωσες σὲ ψυχικὸ κίνδυνο. 

Γνώριζε λοιπὸν ὅτι ἐγὼ δὲν θὰ πεισθῶ σὲ σένα, οὔτε θὰ πάρω μέρος σ’ αὐτὴ τὴν ἀχαριστία σου πρὸς τὸ Θεό, οὔτε θὰ ἀρνηθῶ τὸν εὐεργέτη καὶ Σωτήρα μου, ἔστω καὶ ἂν μὲ φονεύσεις μὲ θηρία, ἔστω καὶ ἂν μὲ παραδώσεις σὲ ξίφος καὶ φωτιά, ποὺ εἶναι στὴν ἐξουσία σου. 

Γιατὶ οὔτε τὸν θάνατο φοβᾶμαι, οὔτε ποθῶ τὰ παρόντα, γνωρίζοντας καλὰ τὴν μεγάλη ἀδυναμία καὶ ματαιότητά τους. Γιατὶ ποιό ἀπὸ αὐτὰ εἶναι χρήσιμο ἢ μόνιμο ἢ διαρκές; 

Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ στὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή τους, πολλὴ ταλαιπωρία, πολλὴ καὶ ἀδιάκοπη φροντίδα, καὶ πολλὴ λύπη συνυπάρχει μὲ αὐτὰ. Γιατὶ μαζὶ μὲ τὴν εὐχαρίστηση καὶ τὴν ἀπόλαυση τῶν παρόντων, κάθε κατήφεια καὶ ὀδύνη εἶναι δεμένη. Ὁ πλοῦτος αὐτῶν εἶναι φτώχεια καὶ τὸ ὕψος τους εἶναι ἔσχατη ταπείνωση. 

Καὶ ποιός μπορεῖ νὰ ἀπαριθμήσει τὰ κακὰ αὐτῶν, τὰ ὁποῖα μὲ λίγα λόγια ὁ δικός μου θεολόγος μοῦ ἔδειξε; Γιατὶ λέγει, «Ὅλος ὁ κόσμος βρίσκεται μέσα στὴν πονηρία»· καί, «Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμο, οὔτε ὅσα ἀνήκουν στὸν κόσμο, γιατὶ κάθε τι στὸν κόσμο εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκας, καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν, καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου»· καί, «ὁ κόσμος παρέρχεται, ὅπως καὶ ἡ ἐπιθυμία του, ἐνῶ αὐτὸς ποὺ κάνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα». 

Ἀναζητώντας ἐγώ αὐτὸ τὸ ἀγαθὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄφησα τὰ πάντα καὶ ἑνώθηκα μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὸν ἴδιο πόθο καὶ ἀναζητοῦν τὸν ἴδιο Θεό, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους δὲν ὑπάρχει ἔριδα ἢ φθόνος, λύπες καὶ μέριμνες, ἀλλὰ ὅλοι τρέχουν τὸν ἴδιο δρόμο, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν αἰώνιο τόπο διαμονῆς ποὺ ὁ Πατέρας τῶν φώτων ἑτοίμασε γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀγαποῦν. 

Αὐτοὺς ἐγὼ ἔκανα γονεῖς, αὐτοὺς ἀδελφούς, αὐτοὺς φίλους καὶ γνωστούς, ἐνῶ ἀπομακρύνθηκα ἀπὸ τοὺς φίλους καὶ ἀδελφοὺς ποὺ κάποτε εἶχα, καὶ στρατοπέδευσα στὴν ἔρημο περιμένοντας τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος μὲ σώζει ἀπὸ τὴν ὀλιγοψυχία καὶ τὴν καταιγίδα». 

Ὅταν εἰπώθηκαν αὐτὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ τόσο εὔκαιρα καὶ μειλίχια, ὁ βασιλιὰς βέβαια ἔβραζε ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ ἤθελε νὰ βασανίσει σκληρά τὸν ἅγιο, δίσταζε ὅμως καὶ τὸ ἀνέβαλλε, ἐπειδὴ ἐκτιμοῦσε τὸ σεβασμὸ ποὺ ἐνέπνεε καὶ τὴ φήμη του. Παίρνοντας ὅμως τὸ λόγο του εἶπε· 

«Ἀφοῦ ἀπὸ κάθε πλευρά, ἄθλιε, μελέτησες τὴν ἀπώλειά σου, ἀκολουθώντας την, ὅπως φαίνεται, στὴν τύχη, ἀκόνισες τὸ μυαλὸ καὶ τὴ γλώσσα σου, καὶ γι’ αὐτὸ ἔκανες μιὰ ἀσαφῆ καὶ μάταιη φλυαρία. Καὶ ἐὰν δὲ σοῦ ὑποσχόμουν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ λόγου, ὅτι τὸ θυμό θὰ ἔβγαζα ἔξω ἀπὸ τὸ δικαστήριο, θὰ παρέδιδα τώρα τὶς σάρκες σου στὴ φωτιά. 

Ἐπειδὴ ὅμως πρόλαβες καὶ μὲ σιγούρεψες μ’ αὐτὰ τὰ λόγια, ἀνέχομαι τὸ θράσος σου, ἐξαιτίας τῆς παλαιότερης φιλίας μου πρὸς ἐσένα. Σήκω λοιπὸν καὶ φύγε ἀπὸ τὰ μάτια μου, γιὰ νὰ μὴ σὲ δῶ ποτὲ πιὰ καὶ σὲ σκοτώσω κατὰ τρόπο κακό». 

Καὶ ἐξελθὼν, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἀναχώρησε στὴν ἔρημο, λυπούμενος μὲν ποὺ δὲν μαρτύρησε, μαρτυρώντας δὲ κάθε μέρα μὲ τὴ συνείδηση καὶ παλεύοντας μὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἐξουσίες, μὲ τοὺς ἐξουσιαστὲς τοῦ σκότους αὐτοῦ τοῦ κόσμου, μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ὅπως λέει ὁ μακάριος Παῦλος. 

Ὅταν ὅμως ἐκεῖνος ἔφυγε, περισσότερο θυμωμένος ὁ βασιλιὰς κήρυξε πιὸ σφοδρὸ διωγμὸ ἐναντίον τοῦ μοναχικοῦ τάγματος καὶ ἔκρινε ἄξιους πιὸ μεγάλης τιμῆς τοὺς ὑπηρέτες καὶ τοὺς νεωκόρους τῶν εἰδώλων. 

Ἐνῶ λοιπὸν ὁ βασιλιὰς βρισκόταν σὲ τόσο τρομερὴ ἀπάτη καὶ πλάνη, τοῦ γεννήθηκε παιδὶ ποὺ ἦταν πάρα πολὺ ὄμορφο, καὶ ἡ ἔκδηλη αὐτὴ ὀμορφιά του προανήγγελλε τὸ μέλλον του. Γιατὶ λεγόταν ὅτι πουθενὰ στὴ χώρα ἐκείνη δὲ φάνηκε ποτὲ τόσο χαριτωμὲνο καὶ ὄμορφο παιδί. 

Γεμᾶτος χαρὰ ὁ βασιλιὰς γιὰ τὴ γέννηση τοῦ παιδιοῦ, τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Ἰωάσαφ, καὶ πῆγε ὁ ἴδιος ἀνόητα στοὺς εἰδωλολατρικοὺς ναοὺς γιὰ νὰ θυσιάσει στοὺς ἀκόμα πιὸ ἀνόητους θεούς του καὶ νὰ ἀναπέμψει εὐχαριστήριους ὕμνους, ἀγνοώντας ποιός εἶναι ἀληθινὰ ὁ αἴτιος ὅλων τῶν καλῶν, πρὸς τὸν ὁποῖο ἔπρεπε νὰ προσφέρει τὴν πνευματικὴ θυσία. 

Ἐκεῖνος λοιπὸν, ἀποδίδοντας τὴν αἰτία τῆς γέννησης τοῦ παιδιοῦ στὰ ἄψυχα καὶ κωφά, ἔστειλε παντοῦ κήρυκες νὰ μαζέψουν τὰ πλήθη στὰ γενέθλιά του. 

Καὶ ἔβλεπες νὰ συρρέουν ὅλοι ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ βασιλιᾶ καὶ νὰ τοποθετοῦν ὅσα ἦταν ἕτοιμα γιὰ τὴ θυσία, ἀνάλογα μὲ τὸ πόσο μποροῦσαν τὰ χὲρια τοῦ καθενὸς καὶ μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχε πρὸς τὸν βασιλιά. 

Καὶ βέβαια τοὺς παρακινοῦσε νὰ δείξουν γενναιοδωρία, φέρνοντας γιὰ θυσία ταύρους πολλοὺς καὶ μεγάλους, καὶ ἔτσι, ἀφοῦ τέλεσε πάνδημη γιορτή, μοίραζε σ’ ὅλους δῶρα, τόσο σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀνῆκαν στὸ βουλευτικὸ σῶμα καὶ στοὺς ἄρχοντες, ὅσο καὶ στοὺς στρατιωτικούς, ἀλλὰ καὶ στοὺς παρακατιανοὺς καὶ ἀσήμαντους. 

Σ’ αὐτὴ τὴ γιορτὴ τῶν γενεθλίων τοῦ παιδιοῦ, κάπου πενήντα πέντε ἐπιλεγμένοι ἄνδρες ἦρθαν στὸ βασιλιὰ, ἀπὸ αυτοὺς ποὺ ἀσχολοῦνταν μὲ τὴν ἀστρολογία τῶν Χαλδαίων. Ἀφοῦ ὁ βασιλιάς τοὺς προσκάλεσε να καθίσουν κοντά του, ρωτοῦσε τὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς νὰ τοῦ πεῖ τί ἐπρόκειτο νὰ γίνει τὸ παιδί του ποὺ γεννήθηκε. 

Ἐκεῖνοι τότε, ἀφοῦ συσκέφθηκαν πολλὴ ὥρα, εἶπαν ὅτι θὰ γίνει μεγάλος καὶ σὲ πλοῦτο καὶ σὲ δύναμη καὶ θὰ ξεπεράσει ὅλους ὅσους βασίλευσαν πρὶν ἀπὸ αὐτόν. 

Ἕνας ὅμως ἀπὸ τοὺς ἀστρολόγους, ποὺ ἦταν τελείως διαφορετικὸς ἀπὸ ὅλους ὅσους ἦταν μαζί του, εἶπε· Ἀπ’ ὅσα οἱ δρόμοι τῶν ἄστρων μὲ διδάσκουν βασιλιά μου, ἡ προκοπὴ τοῦ παιδιοῦ ποὺ τώρα δὰ σοῦ γεννήθηκε, δὲ θὰ εἶναι στὴ δική σου βασιλία, ἀλλὰ σὲ ἄλλη ἀνώτερη καὶ ἀσύγκριτα ὑπέρτερη. 

Νομίζω μάλιστα ὅτι θ’ ἀσπασθεῖ τὴ θρησκεία τῶν Χριστιανῶν, τὴν ὁποία ἐσὺ διώκεις, καὶ δὲν νομίζω ὅτι ἐκεῖνος θὰ διαψευσθεῖ στὸ σκοπὸ καὶ τὴν ἐλπίδα του. 

Αὐτὰ βέβαια εἶπε ὁ ἀστρολόγος, ὅπως παλιὰ ὁ Βαρλαὰμ, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ἡ ἀστρολογία ἔλεγε τὴν ἀλήθεια, ἀλλ’ ὅτι ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀλήθεια μὲ τοὺς ἀντίθετους γιὰ νὰ ἀφαιρέσει κάθε πρόφαση ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς. 

Ὅταν ὁ βασιλιὰς τὰ ἄκουσε αὐτά, δέχθηκε τὴν ἀγγελία μὲ πολὺ βαρειὰ καρδιά, καὶ ἡ λύπη ποὺ τὸν κυρίευσε διέκοπτε τὴν εὐφροσύνη. 

Ἀφοῦ ἔκτισε ἕνα πολὺ ὡραῖο παλάτι σὲ μιὰ ἀπομονωμένη πόλη καὶ διακόσμησε λαμπρὲς κατοικίες, ἔβαλε τὸ παιδὶ νὰ κατοικεῖ ἐκεῖ, μετὰ τὴ συμπλήρωση τῆς πρώτης του ἡλικίας, καὶ διέταξε νὰ εἶναι ἀπλησίαστο. 

Καὶ προσέλαβε γιὰ χάρη του παιδαγωγοὺς καὶ ὑπηρέτες, νέους στὴν ἡλικία καὶ πολὺ ὡραίους στὴν ἐμφάνιση, δίνοντάς τους ἐντολὴ νὰ μὴ τοῦ φανερώσουν τίποτε ἀπὸ τὰ ἐνοχλητικὰ τῆς ζωῆς, οὔτε θάνατο, οὔτε γηρατειά, οὔτε ἀσθένεια, οὔτε φτώχεια, οὔτε τίποτε ἄλλο λυπηρὸ ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τοῦ διακόψει τὴν εὐφροσύνη. 

Ἀντίθετα, νὰ τοῦ παρουσιάζουν ὅλα τὰ εὐχάριστα καὶ ἀπολαυστικά, ὥστε, δοκιμάζοντας ὁ νοῦς του χαρὰ καὶ ἀπόλαυση μὲ αὐτὰ, νὰ μὴ μπορεῖ καθόλου νὰ σκέφτεται γιὰ τὰ μέλλοντα. 

Καὶ οὔτε ἔπρεπε ποτὲ ν’ ἀκούσει, ἔστω καὶ σὰν ἁπλὲς λέξεις, ὅσα ἔχουν σχέση μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὰ δόγματά του. Γιατὶ αὐτὸ κυρίως περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα σκεφτόταν νὰ ἀποκρύψει στὸ παιδὶ του, φοβούμενος τὴν προφητεία τοῦ ἀστρολόγου. 

Καὶ ἂν κάποιος ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες του συνέβαινε νὰ ἀρρωστήσει, διέτασσε νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ ἐκεῖ τὸ γρηγορότερο, καὶ τοποθετοῦσε ἄλλον στὴ θέση του, γεμᾶτον σφρῖγος καὶ εὔρωστο, ὥστε νὰ μὴ συμβεῖ τὰ μάτια τοῦ παιδιοῦ νὰ δοῦν κανένα ἀνώμαλο πρᾶγμα. 

Αὐτὰ εἶχε λοιπὸν ὁ βασιλιὰς στὶς σκέψεις του καὶ αὐτὰ ἔκαμνε· γιατὶ βλέποντας δὲν ἔβλεπε καὶ ἀκούοντας δὲν καταλάβαινε. 

Ὅταν μάλιστα ἔμαθε ὅτι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς διασώζονται ἀκόμα, ἐνῶ νόμιζε ὅτι δὲν εἶχε ἀπομείνει οὔτε ἴχνος ἀπὸ αὐτούς, ὀργίσθηκε πάρα πολὺ καί, στρεφόμενος μὲ μανία ἐναντίον τους, διέταξε κήρυκες νὰ διατρέξουν κάθε πόλη καὶ ὁλόκληρη τὴ χώρα, διακηρύσσοντας πὼς μέσα σὲ τρεῖς μέρες κανένας ἀπὸ τὸ τάγμα τῶν μοναχῶν νὰ μὴ βρίσκεται πουθενὰ. 

Καὶ ἐὰν μερικοί βρεθοῦν μετὰ τὴ διορία αὐτὴ, νὰ παραδοθοῦν στὸν θάνατο διὰ πυρὸς καὶ ξίφους γιατὶ αὐτοὶ, λέει, μεταπείθουν τὸ λαὸ νὰ πιστεύουν τὸν Ἐσταυρωμένο ὡς Θεό. 

Στὸ μεταξὺ συνέβηκε καὶ κάτι ἄλλο, ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου ὁ βασιλιὰς ἦταν ἀγριεμένος καὶ ὀργισμένος ἐναντίον τῶν μοναχῶν. 

Τέλος 1ου κεφαλαίου