Learn Greek with Comprehensible Greek Audiobooks

---

PATROLOGOS edutainment

Δὲν ἐπρόφθασαν νὰ δοκιμάσουν τοῦ ἀπηγορευμένου καρποῦ τὴν ἀπατηλὴν ἡδονήν, καὶ ἰδοὺ αἱ τρομεραὶ συνέπειαι τῆς παραβάσεώς των. «Διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο καὶ ἔγνωσαν, ὅτι γυμνοὶ ἦσαν». 

Ἡ ἁμαρτία, τὴν ὁποίαν διέπραξαν, ἀπεδίωξε τὴν ἀθωότητα ἐκείνην καὶ ἁγνότητα, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς εἶχε στολίσει τὰς ψυχάς των. Καὶ τώρα ἐπονηρεύθησαν καὶ οἱ δύο. 

Ἕνα νέον πνεῦμα καὶ μία νέα κατάστασις εἰσώρμησεν εἰς τὰς ψυχάς των. Πνεῦμα πονηρίας καὶ ἀποστασίας. Καὶ μὲ τὰ μάτια, τὰ ὁποῖα ἡ νέα αὐτὴ κατάστασις τοὺς ἤνοιξε, βλέπουν, ὅτι εἶναι γυμνοί, καὶ ἐντρέπονται. 

Τὸ ἔβλεπαν καὶ προτήτερα, ἀλλὰ δὲν ᾐσθάνοντο καμμίαν ἐντροπήν. Ἡ ἀθωότης των ἐχρησίμευεν ὡς ἓν θεοΰφαντον ἔνδυμα, μὲ τὸ ὁποῖον ἐσκεπάζετο ἡ γυμνότης των. Ἡ ἁγνότης των δὲν ἄφηνε καμμίαν πονηρὰν σκέψιν οὐδὲ νὰ πλησιάσῃ κἂν εἰς τὸν νοῦν των. 

Καὶ ἐὰν ἦσαν γυμνοί, ἐὰν ὁ ἕνας ἔβλεπε τὸν ἄλλον παντάγυμνον, αἱ ψυχαί των ὅμως διετίθεντο ἀκριβῶς ὡσὰν νὰ ἦσαν ψυχαὶ ἀκάκων καὶ ἀπονηρεύτων νηπίων, τὰ ὁποῖα ἐν πάσῃ ἀφελείᾳ συμπαίζουν, χωρὶς τὸ ἓν ν’ ἀπασχολῆται μὲ τὴν γύμνωσιν τοῦ ἄλλου. 

Βλέπουν, ὅτι εἶναι γυμνοί. Καὶ εἶναι αὐτὸ ἕνα σημάδι, ὅτι ἤλλαξε πλέον ἡ ψυχική τους κατάστασις. 

Διὰ νὰ φύγῃ ἡ ἀθωότης καὶ ἡ ἁγνὴ ἀφέλεια, τὴν ὁποίαν προτήτερα εἶχαν, αἱ ψυχαί των διεστράφησαν καὶ ἔχασαν τὰς ἐξαιρέτους ἰδιότητας, τὰς ἐναρέτους κλήσεις, τὰς θαυμασίας χάριτας, μὲ τὰς ὁποίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ χάρις τὰς εἶχε προικίσει. Ἐγυμνώθησαν καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν οἱ παραβάται πρωτόπλαστοι. 

Ἐγυμνώθησαν. Πρωτίστως ἔχασαν τὴν εἰρήνην καὶ τὴν γαλήνην τῆς συνειδήσεως. Τὸ συναίσθημα ὅτι εἶναι ἔνοχοι καὶ ὅτι παρέβησαν τὴν ἐντολὴν τοῦ Πλάστου, ἤρχισεν ὡσὰν ἕνα καρφὶ πυρωμένο νὰ διαπερνᾷ τὴν καρδίαν αὐτῶν διὰ νὰ ἀποδιώκῃ τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἀνάπαυσιν ἀπ’ ἐκεῖ, διὰ νὰ χύνῃ τὸ δηλητήριον τῆς πικρίας καὶ τῆς ταραχῆς εἰς τὰ βάθη των. 

Ἐγυμνώθησαν. Ὅλα τὰ οὐράνια τῆς ἀρετῆς σπέρματα, τὰ ὁποῖα εἶχε φυτεύσει ὁ Θεὸς εἰς τὰς ψυχάς των, πρὸς τὸν σκοπὸν ἵνα ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα μὲ τὴν ἐλευθέραν των θέλησιν καὶ προαίρεσιν τὰ καλλιεργήσουν καὶ ἀναπτύξουν, ἐκαυματίσθησαν. 

Μία νέα σπορὰ ἔγινεν εἰς τὰς καρδίας των, σπορά, τὴν ὁποίαν ἔκαμε τὸ δηλητήριον τῆς παρακοῆς, σπορά, ἡ ὁποία ἀνέκοψε τὰς ἀγαθὰς κλίσεις πρὸς τὴν ἀρετὴν καὶ πρὸς τὸ ἀγαθόν, τὰς ὁποίας ἕως τώρα ᾐσθάνοντο αἱ καρδίαι τῶν πρωτοπλάστων, καὶ ἐδούλωσε τὰς θελήσεις των εἰς τὸ κακόν. 

Ἀρχίζουν τώρα νὰ αἰσθάνωνται τὸν ἄλλον ἐκεῖνον νόμον τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος κυριαρχεῖ εἰς τὴν σάρκα ἡμῶν καὶ ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται εἰς τὸν νόμον τοῦ νοός μας, τὸν νόμον τῆς ἀρετῆς, καὶ μᾶς ἐξαναγκάζει ὡς αἰχμάλωτοι πολλάκις νὰ συρώμεθα εἰς τὸ κακόν, χωρὶς νὰ τὸ θέλωμεν. 

Ἐγυμνώθησαν. Καὶ ἀπεστερήθησαν τῆς χάριτος ἐκείνης, τὴν ὁποίαν ἐλάμβανον αἱ ψυχαί των ἐκ τῆς διαρκοῦς ἐπικοινωνίας των μετὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ. 

Καὶ ὅπως ἐντρέπονται ὁ εἷς εἰς τὸν ἄλλον, οὕτω καὶ πολὺ περισσότερον ἀσυγκρίτῳ λόγῳ ὄχι μόνον ἐντρέπονται τώρα, ἀλλὰ καὶ φοβοῦνται τὸν Θεόν. Καὶ δι’ αὐτὸ μετ’ ὀλίγον θ’ ἀποκρυβοῦν, μὴ τολμῶντες οἱ ταλαίπωροι νὰ προσατενίσουν τὸ πρόσωπον τοῦ Πλάστου. 

Δυστυχισμένε Ἀδάμ! Ποῦ ἤσουν καὶ ποῦ κατήντησες! Τί εἶχες καὶ τί ἔχασες! Εἰς ποῖον τόπον εἰρήνης ἔζης, καὶ εἰς ποίαν κατάστασιν στενοχωρίας καὶ θλίψεων ἐγλύστρησες! 

Αἰσχύνη λοιπὸν καὶ ἐντροπὴ καταλαμβάνει τοὺς πρωτοπλάστους. Ἂχ αὐτὴ ἡ ἁμαρτία, ἀδελφέ μου, φέρει πάντοτε μαζῆ της ὡς ἕνα ἄφευκτον ἐπακολούθημα τὴν αἰσχύνην καὶ τὴν ἐντροπήν. 

Ὁποιανδήποτε ἁμαρτίαν καὶ ἂν κάμῃς, δὲν ἠμπορεῖ παρὰ νὰ ἔλθῃ μιὰ στιγμή, ποὺ θὰ τὴν βλέπῃς καὶ θὰ ἐντρέπεσαι. Θὰ σὲ ρωτοῦν διὰ τὴν ἁμαρτωλὴν πρᾶξιν σου καὶ θὰ δένεται ἡ γλῶσσα σου ἀδυνατοῦσα νὰ ἀρθρώσῃ λέξιν. 

Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ αἰσθάνονται τὴν ἐντροπὴν αὐτὴν ἐγκαίρως, εἰς καιρόν, ὅπου δύνανται νὰ διορθώσουν τῆς ἀτόπου των πράξεως τὰς ἐλεεινὰς συνεπείας. Εὐτυχεῖς εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ δοκιμάζουν τὴν ἐντροπὴν αὐτὴν εἰς σωτηρίαν καὶ διόρθωσιν καὶ μετάνοιαν. 

Διότι εἶναι μερικοὶ ἄλλοι, ἀναγνῶστα μου, οἱ ὁποῖοι τόσον πολὺ διεστράφησαν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ὥστε ὄχι μόνον δὲν ἐντρέπονται, ὅταν ἐνεργοῦν αὐτήν, ἀλλὰ καὶ καυχῶνται ἀνοήτως καὶ ἐπιδεικνύονται μωρῶς διὰ τὰς ἁμαρτωλάς των πράξεις. 

Ἀλλοίμονον! Θὰ ἔλθῃ καὶ ἡ σειρὰ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ὁπότε θὰ αἰσθανθοῦν οὗτοι τὴν πλέον τρομερὰν καὶ τὴν περισσότερον ἀγωνιώδη καταισχύνην. 

Κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβεράν, ὁπότε τὰ κρυπτὰ ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡμῶν θὰ φανερωθοῦν, ποία καταισχύνη δι’ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν μετενόησαν δι’ αὐτάς; 

Δὲν θὰ ὑπάρχουν τότε ἀνόητοι καὶ μωροὶ ἐπικροτοῦντες τὰ ἄνομα ἔργα των. Δὲν θὰ ἀκούωνται οἱ πλατεῖς γέλωτες τῶν συνενόχων καὶ παραβατῶν. 

Θὰ παρίσταται μόνον εἷς κόσμος ἐκλεκτός, ἅγιος, ἁγνός, ὁ κόσμος τῶν ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι θ’ ἀποστρέφουν τὰ σεμνὰ καὶ ἅγια πρόσωπά των ἀπὸ τῆς μυσαρᾶς εἰκόνος τῶν ποικίλων παραβάσεων τοῦ κατακρινομένου τῶν ἁμαρτωλῶν κόσμου. 

«Καὶ ἔγνωσαν, ὅτι γυμνοὶ ἦσαν». Τί κακοῦργος καὶ τί ψεύστης ποὺ ἀπεδείχθη ὁ διάβολος! Τοὺς ὑπεσχέθη, ὅτι θὰ ἤνοιγαν τὰ μάτια των. Καὶ πραγματικῶς ἤνοιξαν. Ἤνοιξαν, ἀλλ’ ὄχι ὅπως τοὺς παρέστησεν ἐκεῖνος. 

Ἤνοιξαν ὄχι διὰ νὰ γίνουν Θεοί, ὅπως τοὺς παρέστησεν ὁ διάβολος. Ἤνοιξαν διὰ νὰ ἴδουν τὴν γυμνότητά των. Ἤνοιξαν πρὸς καταισχύνην αὐτῶν, πρὸς θλῖψιν καὶ ταραχὴν τῶν ψυχῶν των, οὐχὶ πρὸς τιμὴν καὶ ὄφελος αὐτῶν. 

Ἔτσι, Χριστιανέ μου, ὁ διάβολος ξεγελᾷ καὶ ἡμᾶς. Μὲ ποῖα χρώματα ζωηρὰ ζωγραφίζει μέσα εἰς τὸν νοῦν μας καὶ εἰς τὴν φαντασίαν μας τὴν εἰκόνα τῆς ἁμαρτίας. 

Ἄνθρωπε, μὴ τὸν προσέχῃς. Μὴ τὸν ἀκούῃς. Κλεῖσε τὰ μάτια σου. Τίναξε τὴν κεφαλήν σου· στρέψε ἀλλαχοῦ εἰς ὠφελίμους σκέψεις τὴν διάνοιάν σου, διὰ ν’ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ σοῦ ἡ δελεαστικὴ αὐτὴ φαντασία, τὴν ὁποίαν ὁ διάβολος σοῦ ὑποβάλλει. 

Ἐγκρύπτει τὸν θάνατον. Καὶ ὁ ψεύστης ἐκεῖνος σοῦ παριστάνει, ὅτι ἐγκλείει τὴν ζωήν. Γεννᾷ τὴν ἀτιμίαν καὶ τὴν καταισχύνην. Καὶ αὐτὸς ζητεῖ νὰ σὲ πείσῃ, ὅτι θὰ γίνῃ διὰ σὲ πρόξενος δόξης καὶ τιμῆς. 

Πρόσεξε, ἀδελφέ μου. Ὅπως ἐγέλασε τὴν προμήτορά μας Εὔαν, ἔτσι ζητεῖ νὰ ἐξαπατήσῃ καὶ ἡμᾶς. Καὶ ὅπως συνέκλεισεν εἰς τὴν καταισχύνην τοὺς πρωτοπλάστους ἔτσι θὰ κατεντροπιάσῃ καὶ ἡμᾶς τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς ἀπογόνους ἐκείνων, ὅταν ὑπακούσωμεν εἰς αὐτόν. 

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάξῃ! 

Ἐντρέπονται οἱ πρωτόπλαστοι. Καὶ ζητοῦν πῶς νὰ σκεπάσουν τὴν γύμνωσίν των, διὰ νὰ μὴ δοκιμάζουν τὸ στενόχωρον αὐτὸ τῆς ἐντροπῆς αἴσθημα. 

Ἔρραψαν λοιπὸν φύλλα συκῆς, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι πλατέα καὶ μεγάλα, καὶ κατεσκεύασαν μὲ αὐτὰ «περιζώματα», ζωνάρια πλατειά, μὲ αὐτὰ δὲ περιετύλιξαν καὶ ἐσκέπασαν τὴν γύμνωσίν των. 

Ἀλλ’ ἐὰν τώρα ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα δοκιμάζουν τὸν ἕνα τῆς ἁμαρτίας καρπόν, τὴν αἰσχύνην δηλαδή, μετ’ ὀλίγον θὰ γευθοῦν καὶ τὸν ἄλλον, τὸν περισσότερον πικρὸν καὶ φαρμακερόν, τὸν φόβον καὶ τὸν τρόμον τουτέστιν. Ὁ Θεὸς πρόκειται μετ’ ὀλίγον νὰ ἐμφανισθῇ εἰς αὐτοὺς καὶ νὰ ζητήσῃ λόγον τῆς πράξεώς των. 

Ἂς παρακολουθήσωμεν, ἀναγνῶστα μου, τὴν ἀφήγησιν τῆς Βίβλου διὰ νὰ ἴδωμεν τί συνέβη εἰς αὐτοὺς μετὰ τὴν παρακοήν των ἐκείνην. «Καὶ ἤκουσαν, λέγει, τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ Παραδείσῳ τὸ δειλινόν». 

Δὲν ἀκούουν βροντὰς καὶ ἀστραπάς. Δὲν βλέπουν μακρόθεν νεφέλην τινὰ καὶ γνόφον. Ὄχι. Ὁ Θεὸς δὲν ἔρχεται πρὸς αὐτοὺς ἐν τῷ πλήθει τῆς δυνάμεως καὶ τῆς μεγαλωσύνης Του. Ἔρχεται ὡς οἰκεῖος των, ὡς πρόσωπον, τὸ ὁποῖον δὲν θέλει νὰ τοὺς τρομάξῃ καὶ νὰ τοὺς πτοήσῃ. 

Ἀκούουν οἱ πρωτόπλαστοι τὰ βήματά Του περιπατοῦντος ἐν τῷ Παραδείσῳ τὸ δειλινόν. Ὤ! καὶ ἂν ἤρχετο τὴν νύκτα, ποῖος θὰ ἦτο ὁ τρόμος των. Ὤ! καὶ ἂν ἐξέλεγε τὸ σκότος τῆς νυκτὸς διὰ νὰ παρουσιασθῇ εἰς τοὺς ἐνόχους ἐκείνους καὶ παραβάτας ὁ δικαιοκρίτης Κύριος, πῶς θὰ ἀπελιθοῦντο καὶ πῶς θὰ ἐπάγωναν κυριολεκτικῶς ἀπὸ τοῦ φόβου τὸ ἀσυγκράτητον ρῖγος! 

Ἀκούουν τὰ βήματά Του. Τοὺς παρουσιάζεται λοιπόν, ὅπως καὶ προτήτερα. Μὲ μορφὴν καὶ μὲ σχῆμα ἀνθρώπινον, ἀφοῦ περιπατεῖ ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν καὶ ἀκούεται ὁ κρότος τῶν βημάτων Αὐτοῦ. Καὶ τοὺς δεικνύει λοιπὸν τὴν αὐτὴν οἰκειότητα, τὴν ὁποίαν καὶ πρὸ τῆς παραβάσεώς των, ὁπότε ἐνεφανίζετο εἰς αὐτοὺς διὰ νὰ τοὺς διδάξῃ καὶ καθοδηγήσῃ ὡς Διδάσκαλος καὶ Πατὴρ φιλόστοργος. 

Ἀλλ’ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα δὲν ἔχουν τώρα τὸ θάρρος νὰ σταθοῦν καὶ νὰ Τὸν ἀτενίσουν, ὅπως τὸν ἔβλεπαν προτήτερα. Καὶ εὐθὺς ὡς ἀκούουν τὸν κρότον τῶν βημάτων τοῦ Πλάστου «ἐκρύβησαν ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ Παραδείσου». 

Ποία διαφορὰ μεταξὺ τοῦ τώρα καὶ τοῦ ἄλλοτε! Ἄλλοτε, ὅταν ἤκουεν ὁ Ἀδὰμ νὰ πλησιάζῃ ὁ Πλάστης του, ἐπέτα ἀπὸ τὴν χαράν, ὅπως ἀκριβῶς ἀγάλλεσαι καὶ σύ, ἀναγνῶστα μου, ὅταν πρόσωπόν τι προσφιλὲς καὶ ἀγαπητόν, μὲ ἐπιρροὴν μεγάλην, μὲ ὑπόληψιν καὶ δόξαν, ἔρχεται νὰ σὲ ἐπισκεφθῇ. 

Ὅταν ἐκαταλάμβανεν ἡ Εὔα, ὅτι ὁ Κύριος ἔρχεται, ἐσηκώνετο ὡσὰν νὰ εἶχε πτερὰ καὶ ἔτρεχε πρὸς ὑπάντησίν Του, ὅπως τρέχει πᾶσα ἐνάρετος καὶ ἀγαθὴ δέσποινα πρὸς ὑποδοχὴν μιᾶς ἐπισκέψεως τιμητικῆς, εὐχαρίστου, σεμνῆς. 

Τώρα ὅμως; Ἄχ! τώρα. Πῶς κρύπτεται ὁ φυγόδικος ἐμπρὸς εἰς τῆς ἐξουσίας τὰ ὄργανα; Καὶ πῶς φεύγουν δύο πρόσωπα τὰ ὁποῖα συλλαμβάνονται ἀσχημονοῦντα εἰς ἀπόκρυφόν τι μέρος, ὅπου ἐνόμιζαν, ὅτι κανεὶς δὲν τοὺς ἔβλεπεν; Ἔτσι κρύπτεται καὶ ὁ ταλαίπωρος Ἀδὰμ μὲ τὴν δυστυχῆ γυναῖκα του! 

Κρύπτεσαι, Εὔα! ’Ήθελα τώρα νὰ σοῦ παρουσιάζετο ἄλλην μίαν φορὰν τὸ κατηραμένο ἐκεῖνο φεῖδι. Τί σοῦ ὑπεσχέθη, ταλαίπωρε, καὶ τί σὲ συναντᾷ; 

Σοῦ εἶπε, πὼς ὅταν θὰ ἔτρωγες τὸν ἀπηγορευμένον καρπόν, θὰ ἐγίνεσο ἰσχυροτέρα καὶ δυνατωτέρα, ἀφοῦ θὰ ἀνέβαινες καὶ σὺ εἰς θρόνον θεότητος. 

Καὶ ἰδοὺ τώρα, ὅτι τρέμεις· φοβεῖσαι, διότι βλέπεις, ὅτι ὁ ἑαυτός σου δὲν εἶναι εἰς τὴν ἀσφάλειαν. Αὐτὸ λοιπὸν ἦτο τὸ μεγαλεῖον ποὺ σοῦ ὑπέσχετο ὁ πονηρὸς ἐκεῖνος καὶ πανοῦργος ὄφις; 

Σοῦ εἶχεν εἴπει τὸ φεῖδι, ἤτοι ὁ πονηρός, πὼς ὅταν ἐγεύεσο τὸν φαρμακερὸν ἐκεῖνον καρπόν, δὲν θὰ ἀπέθνησκες. Καὶ νὰ τώρα, ἄθλιε Ἀδάμ, τρέχεις διὰ νὰ κρυβῇς, ἐπειδὴ φοβεῖσαι τὴν ζωήν σου. 

Τί εἶναι ὁ φόβος, τὸν ὁποῖον αἰσθάνεσαι; Καὶ αὐτὴ ἡ ἀγωνία, τὴν ὁποίαν καὶ σὺ καὶ ἡ Εὔα δοκιμάζετε, δὲν ὁμοιάζει πρὸς τὴν ἀγωνίαν ἐκείνην, ἡ ὁποία κατακυριεύει τὸν κατάδικον, ὅταν συλλογίζεται τῆς ἀπαισίας λαιμητόμου τὴν εἰκόνα; 

Σᾶς εἶπε, πὼς θὰ προοδεύετε, πὼς θὰ ἐμεγαλώνατε, πὼς θὰ ὑψώνεσθε ἀκόμη πιὸ ψηλὰ ἀπ’ ὅ,τι ἦσθε. Καὶ ἰδοὺ τώρα ὅτι ἐμικρύνατε ἀκόμη περισσότερον· ἀδυνατίσατε ἀκόμη πιὸ πολὺ καὶ τρέχετε ὡσὰν τὸν νικηθέντα στρατιώτην, τὸν ὁποῖον ὁ ἐχθρὸς κυνηγᾶ, διὰ νὰ κρυβῆτε. 

Εἰς ποίου ἀσυνειδήτου ψεύστου τὸ στόμα ἐπροσέξατε! Καὶ ποίους λόγους ἀπατηλοὺς καὶ καταστρεπτικοὺς ἐξελάβατε ὡς συμβουλὰς σωτηρίους! 

Σᾶς ὑπεσχέθη ὁ πονηρὸς γνῶσιν καὶ σοφίαν. Καὶ πόσον ἀνόητοι καὶ ἀμαθεῖς δεικνύεσθε τώρα, ὦ ταλαίπωροι πρωτόπλαστοι! 

Τρέχετε διὰ νὰ κρυβῆτε. Καὶ φαντάζεσθε λοιπόν, πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ κρυβῆτε ἀπὸ τὸ μάτι Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος λέγεται «Πατὴρ τῶν φώτων» καὶ εἶναι πανταχοῦ παρών; 

Καὶ νομίζετε, πὼς θὰ μπορέσετε μέσα εἰς τὴν δημιουργίαν, τὴν ὁποίαν αὐτὸς ἐδημιούργησε καὶ γνωρίζει ὅσον οὐδεὶς ἄλλος, νὰ χαθῆτε, ὥστε νὰ μὴ εἰμπορεῖ Ἐκεῖνος νὰ σᾶς εὕρῃ; Πόσον ἀνόητοι ἐλέγχεσθε ταλαίπωροι! 

Σᾶς κάμνει ὅμως ὁ φόβος. Αὐτὸς σᾶς συγχύζει, καὶ δι’ αὐτὸ δὲν ξέρετε, τί κάμνετε. Ὁ φόβος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ παντοτεινὸς τῆς ἁμαρτίας σύντροφος. Ὁ φόβος, τὸν ὁποῖον γεννᾷ ἡ συνείδησις εἰς τὰ βάθη παντὸς ἐνόχου. Ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, τὴν ὁποίαν ἡ Δικαιοσύνη τοῦ Μεγάλου Κριτοῦ ἐπιφυλάσσει διὰ τὸν παραβάτην. 

Ἄχ, κατηραμένη ἁμαρτία! Μᾶς καταντροπιάζεις, καὶ μᾶς καταισχύνεις. Μᾶς καταφοβίζεις καὶ κατατρομάζεις. Καὶ ὅμως κολλοῦμεν ἐπάνω σου ὡς ἄλλες μυῖγες εἰς τὸ μέλι, ποὺ εὑρίσκουν τὸν θάνατον. Μᾶς σύρεις καὶ μᾶς κρατᾷς μαγνητισμένους καὶ αἰχμαλωτισμένους, ὅπως ἀκριβῶς καὶ μερικὰ φείδια φαρμακερά, τὰ ὁποῖα ἔχοντα μαγνητισμὸν μαγνητίζουν τὰ θύματα, τὰ ὁποῖα ἔπειτα καταβροχθίζουν! 

Δὲν τρέχει τώρα ὁ Ἀδὰμ πρὸς προϋπάντησιν τοῦ Θεοῦ. Καὶ κατὰ φυσικὸν λόγον λοιπὸν ὁ Θεὸς τὸν προσκαλεῖ. Ποῦ εἶσαι, Ἀδάμ; τοῦ λέγει. 

Καὶ βέβαια ὁ Θεὸς ἐγνώριζε πολὺ καλά, ποῦ ἦτο ὁ Ἀδὰμ καὶ εἰς ποίαν κατάστασιν εὑρίσκετο. 

Ἀλλ’ ὡς πανάγαθος Παιδαγωγός, ὁ Ὁποῖος ἀπέβλεπεν εἰς τὸ νὰ ἀναγκάσῃ τὸν Ἀδὰμ νὰ ὁμολογήσῃ μόνος του τὸ σφάλμα του διὰ νὰ δεχθῇ ἔπειτα τὴν τιμωρίαν πρὸς διόρθωσιν καὶ μετάνοιαν, παρουσιάζεται εἰς τὸν Ἀδὰμ ὁ Θεὸς ὡς μὴ γνωρίζων δῆθεν, ποῦ ἐκεῖνος εὑρίσκετο καὶ τί κάμνει. 

«Ἀδάμ, ποῦ εἶ;». Ποῦ εἶσαι, Ἀδάμ; Ζητεῖ ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὸ πρόβατόν Του, τὸ ὁποῖον ἐπλανήθη. Καὶ τρέχει νὰ τὸ εὕρῃ καὶ νὰ τὸ σώσῃ ἀπὸ τὴν βεβαίαν ἀπώλειαν, πρὸς τὴν ὁποίαν ἐκεῖνο μόνο του βαδίζει. 

Ὁ Θεὸς τὸ καλεῖ. Ἔτσι, ἀναγνῶστα μου, καλεῖ ὁ Θεὸς καὶ πάντα ἁμαρτωλόν. Ζητεῖ νὰ τὸν σώσῃ. Ἐπιδιώκει νὰ τὸν ὁδηγήσῃ εἰς μετάνοιαν καὶ εἰς ἐπιστροφήν. 

Καὶ ὅλαι ἐκεῖναι αἱ σκέψεις καὶ προτροπαὶ τῆς μετανοίας, αἱ ὁποῖαι ἀκούονται εἰς τὰ βάθη τῶν ψυχῶν μας μετὰ τὴν ἁμαρτίαν μας, ὅλαι αἱ ἐπιτιμήσεις τῆς συνειδήσεώς μας καὶ οἱ ἔλεγχοι αὐτῆς εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ πρόσκλησις, τὴν ὁποίαν μᾶς κάμνει, ὅπως ἄλλοτε καὶ εἰς τὸν Ἀδάμ. 

«Ἀδάμ, ποῦ εἶ;». Ὁ Θεὸς τὸν φωνάζει. Καὶ εἶναι αὐτὸ μία ἐκδήλωσις εὐσπλαγχνίας καὶ συμπαθείας τοῦ Κριτοῦ πρὸς τὸν παραβάτην. 

Τὸν ταλαίπωρον τὸν Ἀδάμ! Εἶχε παρασυρθῆ εἰς τὸ κακόν. Δὲν τὸ εἶχεν ἐπινοήσει μόνος του, ὅπως ἄλλοτε ὁ Ἑωσφόρος. Ἐὰν τὸ ἐφεύρισκε μόνος του, δὲν θὰ ὑπῆρχε πλέον καμμία ἐλπὶς διορθώσεως καὶ σωτηρίας δι’ αὐτόν. 

Μὰ τώρα τὸν ἐπλάνησεν ὁ ὄφις· τοῦ παρέστησε τὸ κακὸν διὰ καλόν· τὸν ἐξεγέλασεν ὁ πονηρὸς διὰ μέσου τῆς ἀγαπητῆς του Εὔας. 

Καὶ χωρὶς καλά-καλὰ νὰ τὸ καταλάβῃ καὶ αὐτός, εὑρέθη ἀντιμέτωπος καὶ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτὸ τώρα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συνέχει τὴν δικαιοσύνην Του καὶ δὲν ἀφίνει αὐτὴν νὰ συντρίψῃ καὶ νὰ παραδώσῃ εἰς τὸν αἰώνιον ψυχικὸν θάνατον τὸν ἔνοχον καὶ παραβάτην. 

Καὶ δι’ αὐτὸ ἔρχεται τώρα ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσῃ, ναί, τὸν Ἀδάμ, ἀλλὰ νὰ τοῦ δώσῃ συγχρόνως καὶ τὴν ἐλπίδα, ὅτι θὰ ἔλθουν δι’ αὐτὸν καὶ τοὺς ἀπογόνους του ἡμέραι χαρᾶς καὶ εὐτυχίας ἀληθινῆς. 

«Ἀδάμ, ποῦ εἶ;». Ὁ Ἀδὰμ φεύγει. Ὁ Ἀδὰμ κρύπτεται. Καὶ ἐὰν δὲν τὸν ἐζήτει ὁ Θεός, αὐτὸς θὰ ἐξηκολούθει φεύγων καὶ κρυπτόμενος. Ἐὰν ὁ Ποιμὴν ὁ καλὸς δὲν ἐζήτει νὰ ἀνεύρῃ τὸ χαμένον πρόβατόν του, ἐκεῖνο θὰ ἐξηκολούθει νὰ πλανᾶται καὶ νὰ χάνεται. 

Καὶ ἔτσι λοιπόν, ἀδελφέ μου, ἐὰν ὁ Πατὴρ τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν δὲν ἔλθῃ νὰ μᾶς ζητήσῃ, ἐὰν Αὐτὸς δὲν μᾶς ἐμπνεύσῃ μετανοίας αἰσθήματα καὶ κατανύξεως σκέψεις, εἶναι ἀδύνατον νὰ μετανοήσωμεν καὶ νὰ σωθῶμεν. 

Τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν μας τὸ ἀρχίζει καὶ τὸ φέρει εἰς πέρας ὁ ἀγαθὸς Θεός. Ἡμεῖς δὲ εἰς τὸ ἔργον αὐτὸ δὲν κάμνομεν τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἀνταποκρινώμεθα μὲ τὰς ἀσθενεῖς καὶ ἀδυνάτους μας δυνάμεις, δεικνυόμενοι εὐδιάθετοι εἰς τὸ νὰ δεχθῶμεν τῆς θείας ταύτης ἐνεργείας τὴν ἐπίδρασιν καὶ εἰς τὸ νὰ συνεργήσωμεν καὶ ἡμεῖς, καθ’ ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἡμᾶς, εἰς τὴν αἰσίαν τοῦ σωτηρίου τούτου ἔργου ἀποπεράτωσιν. 

Ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν Ἀδάμ, καθὼς ἐρρέθη εἰς τὸ προηγούμενον, καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀποκρίνεται. Καὶ τί λέγει; 

«Τῆς φωνῆς Σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ, καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην». ’Ήκουσα, λέγει, τὸν κρότον τῶν ποδῶν Σου. Ἤκουσα τὰ βήματά Σου περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ μὲ κατέλαβε φόβος, διότι εἶμαι γυμνός. Δι’ αὐτὸ ἔτρεξα καὶ ἐκρύβην. 

Ἀκούει τὸν Θεὸν ἐρχόμενον. Μὰ αὐτὸς εἶναι γυμνός. Εἶναι γυμνὸς ὄχι μόνον εἰς τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ψυχήν. Εἶναι γυμνός, εἶναι ἔνοχος καὶ δι’ αὐτὸ φοβεῖται. 

Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἀκόμη ἔρχεται πρὸς τὸν Ἀδὰμ ὡσὰν Πατέρας, τὸν Ὁποῖον περιεφρόνησε μὲν διὰ τῆς παρακοῆς του ὁ Ἀδάμ, ἀλλ’ ὁ Ὁποῖος πονεῖ καὶ συμπαθεῖ καὶ ἐνδιαφέρεται διὰ τὸ πλανηθὲν πρόβατόν Του. 

Τὸ λέγω αὐτό, ἀναγνῶστα μου, διὰ νὰ συλλογισθῇς καὶ μετρήσῃς τὸν φόβον καὶ τὸν τρόμον ποὺ θὰ αἰσθανθοῦν, ὅσοι ἀπέθανον ἐν ταῖς ἁμαρτίαις, κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν τρομερὰν τῆς ἀνταποδόσεως τῆς δικαίας. 

Τότε δὲν θὰ ἔλθῃ ὡσὰν Πατέρας ὁ Θεός. Θὰ ἔλθῃ ὡς Κριτὴς ἀδυσώπητος, ὄχι διὰ νὰ διορθώσῃ πλέον καὶ ἀναζητήσῃ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ διὰ νὰ πατάξῃ καὶ καταδικάσῃ αὐτοὺς εἰς τὸν αἰῶνα. 

Δὲν θὰ ἔλθῃ ὡς ἕνας ἐξ ἡμῶν περιπατῶν εἰς τὸν παράδεισον καὶ βηματίζων ὡσὰν νὰ ἦτο ἄνθρωπός τις. Θὰ ἔλθῃ καθήμενος ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ Οὐρανοῦ. Θὰ συνοδεύεται ἀπὸ ὅλας τὰς στρατιὰς τῶν ἀγγέλων Του καὶ θὰ παρακολουθῆται ἀπὸ ὅλην τὴν μεγαλοπρέπειαν τῆς δυνάμεώς Του. Ὤ! ποία ὥρα τότε καὶ ἡμέρα φοβερά! 

«Καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς». Αἱ φυλαὶ ἐκεῖναι, ὅπου περιεφρόνησαν ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ τὴν κρίσιν τοῦ Δικαίου Κριτοῦ· ὅπου δὲν ἐλογάριασαν τὸ κριτήριον ἐκεῖνο τὸ μέγα, θὰ κτυπήσουν τὰ στήθη των. Θὰ κατακόψουν καὶ θὰ τραβήξουν ἐν ἀγωνίᾳ τὰς παρειὰς τοῦ προσώπου. Θὰ θρηνήσουν τότε ἀνωφελῶς καὶ χωρὶς κανὲν κέρδος. 

Καὶ τί τρομερὸν πρᾶγμα! Νὰ βλέπῃς τότε βασιλεῖς καὶ μεγιστᾶνας καὶ χιλιάρχους καὶ δυνατούς, εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος τῶν ὁποίων ἄλλοτε οἱ κάτοικοι τῆς γῆς ἔτρεμαν καὶ ἐστέναζαν, νὰ εἶναι τώρα γυμνοί. 

Γυμνοὶ ἀπὸ τὴν δόξαν των καὶ τὴν ἐπιρροήν των· γυμνοὶ ἀπὸ τὰ πλούτη των καὶ τὰς συνοδείας των· γυμνοὶ ἀπὸ κάθε ἀπολογίαν καὶ δικαιολογίαν· γυμνοὶ καὶ κατάδικοι ἐμπρὸς εἰς τὸ τρομερὸν ἐκεῖνο κριτήριον, ὅπου κριτὴς δὲν θὰ καθήσῃ ἄνθρωπός τις, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος Θεός. 

Τοὺς ἔτρεμαν ἄλλοτε ἄλλοι. Καὶ τώρα τρέμουν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. Ἐκρύπτοντο ἄλλοτε οἱ ὑπήκοοί των εἰς τὴν ὥραν τοῦ θυμοῦ των, καὶ τώρα κρύπτονται αὐτοὶ οἱ ἴδιοι. «Καὶ λέγουσι τοῖς ὄρεσι καὶ ταῖς πέτραις· Πέσατε ἐφ’ ἡμᾶς καὶ κρύψατε ἡμᾶς ἀπὸ προσώπου τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ ἀπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου». 

Σὲ τρομάζει, ἀναγνῶστα μου, ἴσως ἡ εἰκὼν καὶ ἡ παράστασις αὐτή. Μὴ φοβεῖσαι. Μὴ συγχύζεσαι. Ἀλλὰ μόνον φρόντισε τώρα, ἐφ’ ὅσον εἶναι καιρός, νὰ προετοιμάσῃς ἔνδυμα λαμπρὸν καὶ φωτεινόν, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ εὑρεθῇς σκεπασμένος κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην τὴν φοβεράν. 

Προσπάθησε νὰ μὴ εὑρεθῇς γυμνός. Καὶ διὰ νὰ μὴ εὑρεθῇς γυμνός, δὲν θὰ σοῦ χρειασθοῦν βέβαια τὰ πλούσια καὶ ζεστὰ αὐτὰ ροῦχα, τὰ ὁποῖα μὲ μαλλίον ἢ ἀπὸ μετάξιον κατασκευάζουν εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ. Οὔτε θὰ σοῦ χρησιμεύσουν οἱ βαρειὲς ἐκεῖνες γοῦνες μὲ τὰς ὁποίας ἐν ὥρᾳ χειμῶνος ζητοῦν νὰ προστατευθοῦν ἀπὸ τὸ ψῦχος οἱ ἄνθρωποι. 

Ἕνα εἶναι τὸ ἔνδυμα δι’ ὅλους χρήσιμον καὶ ἀπαραίτητον, καὶ δι’ ὅλους τὸ ἴδιον. Ξεύρεις, ποῖον εἶναι; Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. 

Ἐνδύθητε τὴν ἀρετὴν τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ, τὸν νέον βίον, τὸν ὁποῖον μᾶς ἔδειξε καὶ τὸν ὁποῖον πρῶτος Αὐτὸς ἔζησεν ὁ Χριστός. 

Ντύσου, Χριστιανέ. Ντύσου μὲ τὰς ἀρετάς, τὰς ὁποίας σοῦ παραγγέλλει ὁ Χριστός. Γδύσε τὴν ψυχήν σου ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὰς κακίας καὶ στόλισέ την μὲ τὴν τελειότητα τῶν ἀρετῶν, τὰς ὁποίας εἶχεν ὁ Χριστός. Καὶ τότε θὰ βρεθῇς ἐνδεδυμένος. Δὲν θὰ εἶσαι γυμνός. Καὶ ἐφ’ ὅσον δὲν θὰ εἶσαι γυμνός, δὲν θὰ καταληφθῇς ἀπὸ τὸν τρόμον ἐκεῖνον, ἀπὸ τὸν ὁποῖον κατελήφθη ὁ γυμνὸς Ἀδάμ. 

Εἶμαι γυμνός, λέγει ὁ Ἀδάμ, εἰς τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ἀπόκρισίν του. Ἀλλὰ ποῖος λοιπὸν σὲ ἐπληροφόρησε καὶ σοῦ κατέστησε γνωστὸν ὅτι εἶσαι γυμνός; Ἰδοὺ τὸ ἐρώτημα, τὸ ὁποῖον θέτει πρὸς τὸν προπάτορα ἡμῶν ὁ Δημιουργός. 

Τὸ νὰ ἐντρέπεσαι, Ἀδάμ, τὸ νὰ αἰσθάνεσαι καὶ νὰ καταλαβαίνῃς, ὅτι εἶσαι γυμνός, εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς αἰτίας ὀλεθρίας καὶ καταστρεπτικῆς. Κάτι ἄλλο προηγήθη πρῶτον καὶ ἐπηκολούθησεν ὕστερον ἡ ἐντροπή, τὴν ὁποίαν δοκιμάζεις. 

Καὶ ἐπειδὴ διστάζεις καὶ δένεται ἡ γλῶσσα σου ἀπὸ τὴν ἐντροπὴν καὶ τὸν φόβον καὶ δυσκολεύεσαι νὰ ὁμολογήσῃς τὸ κακόν, τὸ ὁποῖον ἔγινε, θὰ σὲ ὑποβοηθήσω εἰς τὸ νὰ κάμῃς τὴν ὁμολογίαν σου αὐτὴν ἐγὼ ὁ Πλάστης καὶ Δημιουργός σου. 

Διὰ νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι εἶσαι γυμνὸς καὶ διὰ νὰ δοκιμάζῃς τὸν φόβον καὶ τὴν ἐντροπὴν αὐτὴν σὲ ἐρωτῶ· μήπως ἔφαγες «ἀπὸ τοῦ ξύλου οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν;». 

Ἔφαγες λοιπὸν ἀπὸ τὸ ξύλον αὐτό, ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἐγὼ ὁ Πλάστης σου, ὁ Ποιητής σου, ὁ Εὐεργέτης σου, σοῦ ἀπηγόρευσα νὰ φάγῃς; Ἔφαγες ἀπὸ τὸν καρπὸν τοῦ δένδρου αὐτοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ μόνον σοῦ παρήγγειλα νὰ ἀπέχῃς; 

Καὶ ἠθέτησες λοιπὸν τὴν ἰδικήν Μου ἐντολήν, ἐντολὴν ὄχι βαρεῖαν, ἀφοῦ ἀπὸ τόσα καὶ τόσα δένδρα ποὺ ἔχει ὁ Παράδεισος, δι’ ἓν καὶ μόνον σοῦ ἔθεσα ἀπαγόρευσιν νὰ τὸ πλησιάζῃς; «Τίς ἀνήγγειλέ σοι, ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰμὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ’ αὐτοῦ ἔφαγες;». 

Καὶ ὁ Ἀδὰμ δὲν τολμᾷ νὰ ἀρνηθῇ. Ποῖος εἰμπορεῖ νὰ ἀποκρυβῇ ἀπὸ τὴν παγγνωσίαν τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἀποκρυβῇ καὶ ὁ Ἀδάμ; Καὶ ποῖος θὰ μποροῦσε νὰ γελάσῃ τὸν Θεὸν διὰ νὰ τὸν γελάσῃ καὶ ὁ Ἀδάμ; 

Ἀλλ’ ὁ Ἀδὰμ ζητεῖ νὰ προστατευθῇ ἀπὸ μίαν ἀνόητον δικαιολογίαν. Δὲν ἀρνεῖται τὴν πρᾶξιν του, θεωρεῖ ὅμως αἴτιον αὐτῆς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, τὴν γυναῖκα ἐκείνην, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς τοῦ εἶχε δώσει ὡς σύντροφον καὶ βοηθὸν ἐν τῷ βίῳ. 

«Ἡ γυνή, λέγει ὁ Ἀδάμ, ἣν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ, αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου, καὶ ἔφαγον». 

Μὲ ἄλλας λέξεις ὁ Ἀδὰμ τὴν παράβασιν τῆς ἐντολῆς τὴν θεωρεῖ ὡς μίαν πρᾶξιν, διὰ τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς Αὐτὸς δὲν ἦτο ἐντελῶς ἀνεύθυνος. 

Εἶναι ὡς νὰ λέγῃ ὁ Ἀδάμ: Ἡ Εὔα μὲ παρέσυρε. Καὶ ποῦ εὑρέθη ἡ Εὔα; Σὺ ὁ Πλάστης καὶ Δημιουργὸς μοῦ τὴν ἔδωκες. Διατί νὰ μοῦ τὴν δώσῃς; 

Ἄθλιε Ἀδάμ! Σοῦ ἔδωκεν ὁ Θεὸς τὴν Εὔαν, διὰ νὰ μὴ εἶσαι μόνος. Σοῦ τὴν ἔδωκε, γιὰ νὰ σοῦ καταστήσῃ τὰς ἡμέρας εὐχαριστωτέρας καὶ περισσότερον γελαστάς. 

Σοῦ τὴν ἔδωκε, διὰ νὰ ἔχῃς αὐτὴν βοηθὸν εἰς τὸν βίον σου. Σοῦ τὴν ἔδωκε καί, ὅταν σοῦ τὴν ἔδιδεν, ᾐσθάνθης καὶ σὺ ὁ ἴδιος τὴν εὐεργεσίαν, ποὺ σοῦ ἔκαμνε καὶ εὐγνωμόνως ἀνέκραξας: «Τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου». 

Ποῖος σοῦ εἶπε τώρα, ὅτι ὤφειλες σὺ νὰ διδαχθῇς ἀπὸ τὴν Εὔαν καὶ νὰ τῆς παραχωρήσῃς σὺ τὸ ἡγεμονικὸν προνόμιον, ποὺ σοῦ ἔδωκεν ὁ Θεὸς ἐπ’ αὐτῆς; Καὶ ποῖος σὲ ἐδίδαξε νὰ προτιμᾷς τὴν ὑπόδειξιν τῆς Εὔας ἀπὸ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ; 

Καὶ ποῖος πταίει, ἐὰν σύ, ὁ ὁποῖος καὶ ὡς μεγαλύτερος ποὺ ἦσο καὶ ὡς κεφαλὴ τῆς Εὔας ὤφειλες νὰ εἶσαι καὶ ὁ διδάσκαλός της καὶ ὁ ὁδηγός της, ἐλησμόνησες τὴν θέσιν σου καὶ ἀφῆκες νὰ παρασυρθῇς ἀπὸ τὴν γυναῖκα σου εἰς τὴν ἀθέτησιν τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ; 

Μετὰ τὴν ἐξέτασιν καὶ τὴν ἀνάκρισιν, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς ἔκαμε τοῦ Ἀδάμ, στρέφεται πρὸς τὴν Εὔαν. Τὴν ἐρωτᾷ: «Τί τοῦτο ἐποίησας;». Διατί τὸ ἔκαμες αὐτό; Καὶ ἐκείνη ἀπαντᾷ: «Ὁ ὄφις ἐξηπάτησέ με». 

Σὲ ἐγέλασεν ὁ ὄφις, ἤτοι ὁ Πονηρός! Σὲ ἐγέλασε, διότι ἐβασίσθης περισσότερον εἰς τὰ λόγια τοῦ φειδιοῦ παρὰ εἰς τὰ λόγια τοῦ Πλάστου σου. Καὶ ἔτσι ἐγέλασες σὺ ἡ ἰδία τὸν ἑαυτόν σου. Τί ζητεῖς τώρα νὰ ρίψῃς τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας σου εἰς τὸ φεῖδι; 

Ἄχ! ταλαίπωρε ἁμαρτωλέ! Σοῦ ἀρέσει νὰ γεύεσαι καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃς τῆς ἁμαρτίας τὴν ἀπόλαυσιν καὶ τὴν ἀπατηλὴν ἡδονήν. Καὶ μὲ ὅλην σου τὴν δύναμιν ροφᾷς τὸ ποτήριον ποὺ σοῦ προσφέρει ἡ ἁμαρτία. Καὶ σφίγγεις τὰ χείλη σου διὰ νὰ μὴ σοῦ ξεφύγῃ οὔτε σταλαγματιὰ ἀπὸ τὸ θανατηφόρον ἐκεῖνο μέλι. 

Μὰ ὕστερα; Ὕστερα ζητεῖς νὰ ἀποτινάξῃς ἀπὸ πάνω σου τὴν εὐθύνην. Τὴν τέρψιν καὶ τὴν ἀπόλαυσιν τὴν θέλεις καὶ τὴν ζητεῖς. Τὴν αἰσχύνην, τὴν ἐντροπήν, τὴν ὕβριν ποὺ φέρει ἡ ἁμαρτία, προσπαθεῖς νὰ τὴν ἀποτινάξῃς. 

Ἔτσι καὶ τώρα ἡ Εὔα μὲ τὸν Ἀδάμ. Ἔφαγαν καλά-καλὰ τὸν καρπόν. Ἐδοκίμασαν τὴν θανατηφόρον γλύκαν του. Καὶ προσπαθοῦν τώρα ν’ ἀποφύγουν καὶ ν’ ἀπομακρύνουν τὴν εὐθύνην ἀπὸ τοὺς ὤμους των. Ματαία προσπάθεια καὶ ἀνωφελὴς φροντίς! 

Καὶ κύτταξε νὰ ἰδῇς, ἀναγνῶστα μου, πῶς ὁ ἁμαρτωλὸς προσφεύγει εἰς προφάσεις ἀνοήτους. Ὁ Ἀδὰμ ρίπτει τὴν εὐθύνην εἰς τὴν Εὔαν καὶ ἡ Εὔα ρίπτει τὸ βάρος εἰς τὸ φεῖδι. 

Καὶ μέχρι σήμερον ἀκόμη, ὅταν συμβῇ νὰ μᾶς ἐλέγξουν, ἡμᾶς τὰ τέκνα τοῦ Ἀδάμ, διὰ μίαν παρεκτροπήν μας καὶ δι’ ἓν ἐλάττωμά μας, ἀμέσως ζητοῦμεν νὰ δικαιολογηθῶμεν, νὰ εὕρωμεν κάποιον ἐλαφρυντικόν, κάποιαν πρόφασιν ὑποκάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν νὰ σκεπάσωμεν τὴν κακίαν μας. Κακὴν ἀληθῶς κληρονομίαν μᾶς ἀφῆκεν ὁ προπάτωρ μας Ἀδάμ. 

Πόσον καλύτερον θὰ ἦτο, Ἀδάμ, καὶ πόσον ὠφελημένη θὰ ἤσουν, ὦ Εὔα, ἐὰν τὴν στιγμὴν αὐτήν, ποὺ σᾶς ἔλεγε ὁ Πλάστης σας, ἐγονατίζατε ἐνώπιόν του καὶ μὲ καρδίαν τεταπεινωμένην ἐπαίρνατε ἐπάνω σας ὁλόκληρον τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἐκάματε καὶ ἐζητούσατε τὸ ἔλεός Του. 

Βέβαια θὰ ἐφεύγατε ἀπὸ τὸν Παράδεισον. Διότι μιὰ φορὰ ποὺ προσεβάλατε τὸ μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ, δίκαιον ἦτο νὰ τιμωρηθῆτε. Ἡ τιμωρία σας ὅμως θὰ ἦτο ἐλαφρωτέρα. 

Τί θὰ κερδίσῃς καὶ σύ, ἀδελφέ μου συναμαρτωλέ, μὲ τὰς ἀνοήτους δικαιολογίας τῆς ἁμαρτίας σου; Σὲ συμφέρει καλύτερα νὰ ρίψῃς τὸ κεφάλι κάτω καὶ χωρὶς δυστροπίαν καμμίαν νὰ εἴπῃς τὸ «ἥμαρτον». 

Νὰ τὸ εἴπῃς ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν καρδίαν σου. Νὰ τὸ εἴπῃς εἰλικρινῶς. Νὰ τὸ εἴπῃς πειθόμενος, ὅτι σὺ ἔχεις ὅλον τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς καὶ ὅλην τὴν εὐθύνην τῆς παρεκτροπῆς σου. 

Ἔτσι ὑπάρχει βεβαιότης μεγαλυτέρα, ὅτι ἡ διόρθωσις θὰ εἶναι ἀσφαλὴς καὶ σύντομος καὶ ὅτι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ θὰ ἐπιχυθῇ ἀφθόνως ἐπὶ τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς σου διὰ νὰ λευκάνῃ καὶ ἁγιάσῃ αὐτήν. 

Τέλος 4ου κεφαλαίου